Réttur - 01.06.1955, Síða 23

JÓHANNES ÚR KÖTLUM:
Talað við Atómfólk
Rœða flutt á landsþingi Æ.F
1. október 1955
Þegar maður á mínum aldri stendur frammi fyrir æskufólki
sem hann hefur lofað að ávarpa, þá sér hann um seinan að enn
einu sinni hefur hann látið bónþægnina hlaupa með sig í gönur.
Til hvers er fyrir hálfsextugan sveitakarl að tala við nýmóðins
kaupstaðabörn? Hvað hefur hann að segja þeim sem þau vita
ekki miklu betur en hann? Það skyldi þá helzt vera að þylja enn
einu sinni eitthvað af þessum margtuggnu smalasögum ellegar
lýsa kvöldvökunum í gamla daga. Mér fer því líkt og einum
frænda mínum gömlum fyrir vestan, en viðkvæði hans var löngum
þetta: hvað get ég sagt sem bý hér lengst frammi í dal og veit
ekki neitt.
Að vísu má vera að ungt fólk geti haft gaman af fornum sög-
um, en ég hefði þó haldið að allajafna væri því meir í muna að
velta fyrir sér viðhorfum líðandi stundar og þó allra helzt að
reyna að rýna eitthvað inn í framtíðina. Að minnsta kosti skilst
mér að slíkt hljóti að vera meginviðfangsefni þess þings sem hér
situr að störfum. Og svo á gamall kúreki og þorskhausarífur að
koma hér með eitthvert innlegg ykkur til sáluhjálpar! Hvílík
fásinna! Hvílíkur dauðans misskilningur!
Við skulum sem sé gera okkur alveg ljóst að á milli mín og
ykkar er staðfest mikið djúp — svo mikið að Ingólfur sá sem
einu sinni var bóndi hér í Reykjavík stendur í rauninni öllu nær
mér en þið. Hann var maður hamarsins og sigðarinnar eins og
ég. Þið eruð aftur á móti fólk vélarinnar, hins margslungna galdra-
tækis sem hefur ekki einungis tekið við flestum störfum manns-