Réttur - 01.01.1959, Síða 105

B É T T U R
105
stækkun fiskveiðilögsögunnar í 12 mílur hafði hlotið laga-
gildi. Bretar gerðu sér að sjálfsögðu far um að kanna af-
stöðu einstakra íslenzkra ráðamanna til landhelgismálsins
og er fátt vitað um niðurstöður; þó er kunnugt að Gunn-
ar Thoroddsen borgarstjóri lýsti andstöðu sinni við að-
gerðir Islendinga í landhelgismálinu á Edinborgarhátíðinni
haustið 1958, og Jón Axel Pétursson fór ekkert dult með
heiftarlega andstöðu sína er hann ræddi við brezka útgerð-
armenn í Bretlandi um sömu mundir. Og ekki má gleyma
því að einn nánasti samverkamaður utanríkisráðherra,
Jón Sigurðsson — sjálfur „forseti Sjómannasambands Is-
lands“ — mætti á þingi Alþjóðasambands flutningaverka-
manna í Amsterdam í júlílok. Þar var landhelgismál ís-
lendinga tekið á dagskrá og lýst yfir að ekki ætti að þola
stærri landhelgi en þrjár mílur, aðgerðir Islendinga væru
„atlaga við kjör fiskimanna og sjómanna" og „brytu í bága
við frelsi á höfunum". Hinn sérstaki sendimaður utan-
ríkisráðherra sagði ekki orð til varnar málstað íslendinga
á þinginu — og hann sat hjá er árásartillagan á íslendinga
var borin undir atkvæði!!
Öllu þessu veittu brezk stjórnarvöld nákvæma athygli
og f jölmörgum öðrum hliðstæðum dæmum. Og síðar drógu
þau þá ályktun að Islendingar væru sjálfum sér ósamþykk-
ir í landhelgismálinu, áhrifaríkir aðilar vildu samninga við
Breta — í rauninni væru það „kommúnistar“ einir sem
vildu halda málstað Islendinga til streitu. Á því er eng-
inn vafi að það var þessi skoðun sem olli þeirri öriagaríku
'ákvörðun brezku stjórnarinnar að senda herskip sín á
Islandsmið og freista þess að kúga íslendinga til undan-
halds. Vafalaust hafa ráðamenn Sjálfstæðisflokksins og
AlþýðufIokksiri;s ekki gert sér þessar afleiðingar Ijósar,
er þeir héldu áfram hinni neikvæðu og óþjóðhollu afstöðu
sinni í landhelgismálinu, en með skammsýni sinni leiddu
þeir hinar alvarlegustu hættur yfir Islendinga.