Réttur - 01.01.1959, Side 120

120
B É T T U R
undanhaldsleiðir urðu aðrir Islendingar stöðugt staðfast-
ari í þeim ásetningi sínum að hvika aldrei frá 12 mílna
mörkunum og ljá ekki máls á neinum samningum við of'
beldisríkið. Jafnframt óx þeirri skoðun sífellt meira fylgi
að „mótmælaorðsendingar“ þær sem utanríkisráðherra lét
frá sér fara við og við væru gagnslaus og ósæmileg við-
brögð. en íslendingum bæri í staðinn að grípa til raun-
hæfra ráðstafana sem undan sviði og líklegar væru til að
bera árangur. í fjölmörgum samþykktum sem menn úr
öllum stjórnmálaflokkum standa að hefur verið bent á eft-
irtaldar ráðstafanir:
Að slíta stjórnmálasambandi við Breta.
Að kæra Breta fyrir Sameinuðu þjóðunum.
Að tilkynna Atlanzhafsbandalaginu að Islendingar segðu
sig úr þeim samtökum ef þau stöðvuðu ekki hemaðarof-
beldi Breta í íslenzkri landhelgi.
Að vísa hemámsliðinu af landi brott fyrir alger svik á
öllum ákvæðum hernámssamningsins.
Fulltrúar hernámsflokkanna og einkanlega Alþýðu-
flokksins og Sjálfstæðisflokksins hafa staðið gegn öllum
þessum ráðstöfunum. Hinsvegar hafa brezk og bandarísk
blöð látið í ljós mikinn ugg um að árás Breta myndi leiða
til slíkra aðgerða og þá sérstaklega óttazt brottför íslands
úr Atlanzhafsbandalaginu og uppsögn hernámssamnings-
ins. Hafa þau viðbrögð sýnt ljóslega að þar eru einmitt þau
vopn sem íslendingar eiga skæðust i átökunum við and-
stæðinga sína, og þeir menn sem skirrast við að beita
þeim líta ekki stórum augum á landhelgismálið og sóma
þjóðar sinnar.
Öll saga landhelgismálsins er samfelld röksemd gegn að-
ild Islands að Atlanzhafsbandalaginu. Forusturíki þess í
Evrópu hefur brotið algerlega á Islandi og með fullri
heimild bandalagsins þær hátíðlegu skuldbindingar sem fel-
ast í 1. grein Norður-Atlanzhafssamningsins:
„Aðilar takast á hendur, svo sem segir í sáttmála
hinna Sameinuðu þjóða, að leysa hvers konar milliríkja