Réttur - 01.09.1940, Síða 7

og siðgæði að vera færara hinu um að fóstra menn-
inguna. Og þó að allir þeir, sem lifa við auðvalds-
skipulag eða á einhvern annan hátt styðja það séu
ekki verri menn og siðspilltari, mun hitt sannast mál
aö samvirkt þjóðfélag verður að gjöra hærri siðferöi-
legar kröfur til þegna sinna, en auðvaldsþjóðfélag.
Og þaö er brýnasta nauðsyn alþýðunnar í réttinda-
baráttu sinni að gera Strangar siðgæðiskröfur til sín
og foringja sinna. í fyrsta lagi er réttur alþýðunn-
ar til þess að taka völdin af yfirstéttinni einkan-
lega byggður á siðferðilegum yfirburðum starfstétt-
arinnar, sem er fyrst og fremst í því fólginn aö leggja
grundvöll allrar þjóðfélagsbyggingarinnar með nytja-
starfi, gagnstætt starfslausum eyðslustéttum, sem
lifa sem afætur á þjóðarbúskapnum. Þótt alþýðan
sé ekki ábirg fyrir þeirri ómenningu og löstum, sem
eru óhjákvæmileg afleiðing örbirgðarinnar, veröur
hún aö varast að apa eftir ódyggðir yfirstéttanna eða
gæla við sínar eigin, vilji hún ekki selja frumburö-
arrétt sinn til yfirráða í þjóðfélaginu. í öðru lagi
eru siðferöilega veilir menn alltaf ónýtir liðsmenn og
ennþá verri foringjar í.hverskyns baráttu sem er, eigi
sízt þar sem undanhald og sala sannfæringar er viss-
astur vegur til fjár og frama. Nautnasjúkur og siö-
spilltur verkalýðsforingi lýkur alltaf æfi sinni sem
fjandmaður verkalýðsins og er því hættulegri, sem
hann er betur búinn að gáfum og lærdómi. Fyrsta
skylda verkalýðsins er því aö prófa siöferöilegan
styrk foringja sinna. Hann má aldrei leggja vanda-
mál sín í hendur óoröheldinna glæframanna og vár-
ast skyldi hann að fela þeim trúnaðarstörf, sem svifta
sjálfa sig og aöra viti meö áfengisnautn, enda er
fátt sem fljótar vinnur á siðférðilegu þreki rnamia.
Þeir sem vinna að því aö brjóta niður siöferöilegan
styrk alþýðunnar eru verstu fjandmenn hennar hvar
í flokki sem þeir standa.
95