Réttur - 01.10.1974, Síða 53

Meistari Þórbergur
í „ríki útvaldra"
Meistari Þórbergur hélt rakleitt til
himnaríkis.
Drottinn allsherjar tók sjálfur á móti
honum í hliðinu gullna, dapur í bragði.
Meistarinn hneigði sig djúpt og sagði:
Þá er ég loksins kominn. Fékkstu frá
mér skilaboðin, fimmtíu ára gömul,
drottinn minn? Og hann sló á öxlina á
drottni og sagði kankvís: Hvað líður bylt-
ingunni sem við boðuðum þá, félagi sæll?
En Drottinn spekinnar svaraði: Víst:
fékk ég þitt postullega bréf. Ég er öld-
ungis sammála því sem þú segir í XXXV.
kapítula, 6. og 7. versi. En ég er ekki
almáttugur eins og þú hélst, Þórbergur
minn. Hér er allt fullt af faríseum og
hræsnurum, sem halda að þeir verði
heilagir af að lesa Moggann daglega og
skreppa einstaka sinnum í kirkju á
sunnudögum, en þjóna annars mammoni
af mestri áfergju. Þeir smjaðra fyrir mér
og hrópa: Herra, herra (Matt. 7.21) og
telja sig svo eiga sjálfsagðan aðgang
að himnaríki. Pétur hleypir þeim öllum
inn; hann hlustar aðeins á varajátning-
arnar, en sér ekki verkin. Þess vegna
kom ég sjálfur að taka á móti þér; ann-
ars hefði hann kannski rekið þig út.
Hann skildi aldrei hvers vegna þú varst
að ráðast á prestana. Ég hef alls ekki
treyst mér til að hefja byltinguna okkar,
Þórbergur minn, — allra sízt á meðan
hann sonur minn er enn sárþjáður vegna
þess að þeir krossfesta hann þarna niðri
á hverjum sunnudegi með því að bendla
nafn hans við mammonsþjónkun sína.
Og Drottinn viskunnar rakti Þórbergi
raunir sínar vegna þeirra guðsgeldinga
sem ryddust inn í himnaríki í skjóli orða
og prjáls, en þjónuðu mammoni eftir sem
áður.
Meistari Þórþergur stakk niður stafn-
um, hallaðist fram, hvessti augun á drott-
in, hækkaði röddina og mælti: Láttu ekki
hugfallast, drottinn minn. Það leit stund-
um illa út þarna niðri líka, en ég bilaði
245