Réttur - 01.10.1980, Síða 18

I. Stéttabarátta sögunnar
og frelsishreyfing kommúnismans
1. Árþúsunda ok -
uppreisnir kæfðar í hlóði
Allt írá því gamla ættasamfélagið, fá-
tækt en frjálst sameignarmannfélag,
liafði verið brotið niður, strax og maður-
inn gat framfleytt meiru en sjálfum sér -
og yIirstétt myndaðist, er píndi alþýðuna
til að þræla fyrir sig- hafði kúgaða alþýð-
una dreymt um að losna úr fjötrunum,
líkamlegum og andlegum: Yfirstéttin
hafði skapað sér ríkisvaldið (her, lög-
regiu, dómsvald) gegn alþýðu — og von-
unum, sem mannvinir og spekingar gáfu
alþýðunni um frelsi og bræðralag hér í
þessum heimi, sneri slóttug yfirstéttin
upp í tálvonir og trúarboðskap um „föt
og kjöt, þegar upp ljúkast liiminsins
hlið“. Uppreisnar- og frelsisboðskap
bestu mannvinanna var jafnvel gerbreytt
í kvalastillandi deyfilyf sárþjáðrar alþýðu
- og ef hún ekki undi því, beið hennar
„hémamegin“ ofsóknir, pyntingar og bál-
kestir, en „hinumegin" eilíf kvöl í víti.
Og þeir, sem þessum brögðum beittu,
voru hræsnisfullir kóngar, gerspilltur að-
all, ágjarnir hórkarlar „hórunnar miklu“
í Róm — svo notuð séu orð þess Lúthers,
er eitt sinn hafði manndóm til að rísa
upp um stund gegn gerspilltum páfadómi
kaþólskrar kirkju, er brennt hafði Jó-
hann Húss á báli fyrir svipaða uppreisn
öldinni áður.
Alþýðan hafði stunið undir árþúsunda
oki hræsnisfullra, gerspilltra yfirstétta.
En frelsisvonin, uppreisnarandinn dó
aldrei að fullu í brjósti þrælanna, ánauð-
ugu bændanna, alls hins vinnandi lýðs.
Þorsteinni Erlingsson túlkaði ótta yfir-
stétta allra tíma við þá, sem uppreisnar-
fræunum sáðu - hvort sem það voru spá-
menn Gyðinga frá Mika til uppreisnar-
mannsins frá Na&aret eða aðrir:
En veki þó einhver þeim vonir á ný,
þá vaxa þeim kraftarnir óðum,
og þegar þeir spyrna sem ólmlegast í,
er eins og vjer stöndum á glóðum.
Það eru þær tungur, sem oss hafa smáð,
og æsa vorn lýð, sem þær kunna,
og munnar, sem hafa því margsinnis spáð,
að musterin hrynji til grunna.
En þeir komust aldrei yfir að kross-
festa alla þá, sem „æstu upp lýðinn“,
hvorki æðstu prestar, landshöfðingjar,
konungar né keisarar enda hefði þá vant-
að þrælana til að halda uppi óhófs og
sníkjulífi yfirvaldanna.
Þegar hinir voldugu herrar Rómaveld-
is skulfu á beinunum, óttaslegnir um yf-
irráð sín (rétt eins og vissir amerískir for-
setar síðar) — vegna uppreisnar tugþús-
unda ])ræla undir forustu Spartakusar,
létu þeir krossfesta 7000 þræla - leiðin
frá Róm til Capua var vörðuð slíkum
210