Réttur - 01.10.1980, Blaðsíða 24

4. Byltingin í Þýskalandi
í Þýskalandi varð verklýðsbylting 9.
nóv. 1918. Sósíaldemókratar fengu alla
ríkisstjórnina í sínar liendur. Nú reyndi
aftur á þá forustu, er svikið hafði verka-
lýðinn og leitt hann út á blóðvöllinn í 4
ár fyrir auðvaldið.
Sósíaldemókrataforingjarnir töluðu
um þjóðnýtingu - og meintu ekkert með
því. En yfirgnæfandi hluti verkalýðsins
trúði þeim samt, eins og fram kom í at-
kvæðagreiðslum í verkamanna- og her-
mannaráðunum í Berlín í des. 1918.
Látum því svo vera að enginn mögu-
leiki lial'i verið að ráða niðurlögum auð-
mannastéttarinnar í Þýzkalandi 1918,
fyrst vald sósíaldemókrataforingjanna
var slíkt. - En þeir töluðu líka um lýð-
ræði, um róttækt lýðræðislegt lýðveldi.
Og hvemig varð það að vera til þess að
það yrði raunverulegt, sterkt lýðræðis-
ríki, að vísu borgaralegt eins og í Eng-
landi eða Erakklandi.
Ríkisvaldið þýska var sameiginlegt
kúgunarvald auðmanna og aðals. Til jjess
að skapa sæmilegt lýðræðisríki varð að
uppræta máttarstoðir aðalsins. Það
þýddi: svipta „junkarana", stórjarðeig-
endur Prússlands, eignum sínum og fá
þær í hendur bændanna - hreinsa burt
alla hershöfðingja aðalsins og setja her-
inn undir lýðræðissinnaða, löghlýðna
stjórn - hreinsa allt dómarahyskið og
setja heiðarlega, Uighlýðna menn í stað-
inn - uppræta áhril' aðals og afturhalds í
embættisstéttinni, svo hinn almenni
borgari, verkamenn og aðrir gætu treyst
henni o. s. frv.
Ekkert af þessu gerðu sósíaldemókrata-
foringjarnir, sem höfðu ríkisvaldið og
vopnaðan verkalýð að baki sér. Þvert á
móti: Forsætisráðherra þeirra, Ebert,
semur við Gröener yfirhershöfðingja um
að beita hernum gegn kommúnistum.
Það er látið viðgangast að myrða róttæk-
ustu og bestu sósíalistana. Hin gamla aft-
urhaldsklíka junkara og herforingja of-
metnast m. a. s. svo að hún ætlar sér strax
1920 að taka ríkisstjórnina beint í sínar
hendur (valdaránið kennt við Kapp), en
verkalýðshreyfingin slær það valdarán
niður með allsherjarverkfalli.
En vanræksla sósíaldemókrataforingj-
anna að brjóta afturhaldsvald aðalsins og
kumpána hans á bak aftur - en einbeita
sér að baráttu gegn kommúnistum — það
leggur grundvöllinn aðvaldatiiku Hitlers
1933, þegar auðvaldið leggur til pening-
ana í lýðskrum nasismans og junkarinn
von Hindenburg afhendir blóðhundum
hans ríkisvaldið.
Pólitík þýsku sósíaldemókrataforingj-
anna 1919 og áfram voru drottinsvikin
nr. 2 við þýska verkalýðinn - þau, er
leiddu alþýðu Evrópu undir skelfingar
nasismans og heimsstríðsins síðara.
Það brást ekki aðeins vonin um sósíal-
istíska verklýðsbyltingu í Þýskalandi.
Það brást líka von um að þar risi upp
sterkt lýðræðislegt vald (t. d. með alþýðu-
flokkum, er hefðu svipuð áhrif og í Eng-
landi og á Norðurlöndum á 3. og 4. ára-
tugi aldarinnar). Gamla yfirstéttarhysk-
ið, sem ekkert liafði lært, nema lýðskrum-
ið, og engu gleymt, varð aftur valdastétt
Þýskalands.
Hin sósialistísku Sovétríki, voru ein-
angruð í heiminum, hvað ríkjasambönd
snerti.
Hin veika von um sigur sósíalismans
216