Réttur - 01.10.1980, Qupperneq 36

og hræðilegustu sorgarleikir sósíalismans
gerast, þegar því er beitt af handhöfum
þess gegn alþýðunni sjál fri og bestu
kommúnistunum. Ég heí áður í „Rétti“
rakið og skilgreint þessar andstæðnr og
affeiðingar þeirra - og mun ekki fjölyrða
um þær hér.2?- Hins vegar væri vissulega
ástæða til að skrifa um þær skelfingar
lieila bók, ekki síst tif þess að kveða niður
þann áróður að þau hræðilegu fyrirbrigði
séu kommúnismanum skyld, þar sem þau
eru þveröfug við allt eðli lians og hug-
sjón. - Það mætti með sams konar lirrum
reyna að sverta bróðurkærleikshugsjón
kristninnar með því að kenna henni um
allar pyndingar, morð og manndráp krist-
innar kirkju, framin í ofstæki rétttrúnað-
arins, síðasta hálft annað þúsund ár.
Það, sem átti að vera öryggi alþýðu eft-
ir valdatöku hennar, gegn misnotkun rík-
isvaldsins gegni henni sjálfri og braut-
ryðjendum hennar, var flokkurinn.
Kommúnistaflokkurinn átti að vera á
verði gagnvart ríkisvaldinu, þótt svo
handhafar þess væru úr honum. Það va.r
þetta sem brást, tók að vísu alllangan
tíma að innlima flokkinn að miklu leyti
í rí’kiskerfið (aldrei alveg), en einmitt
það að gera hann að jafnvel voldugasta
hluta þess, varð til þess að kæfa niður hjá
flokknum þá gagnrýni, sem honum, al-
þýðunni og ríkisvaldinu er lífsnauðsyn.
Lenin lagði höfuðáherslu á tvö undir-
stöðuatriði kommúnistaflokks: 1) frelsi
til umræðu, 2) eining í framkvæmd. -
Engeis orðar afstöðuna til ríkisvaldsins
svo róttækt að hann segir: Það er ekki
um frelsi að ræða fyrr en ríkisvaldið deyr
út, m. ö. orðum: fyrst þegar þróunarstig
kommúnismans hefur tekið við af stigi
sósíalismans, sem einkennist enn af ýms-
um ,,erfðasyndum“ auðvaldsskipulagsins:
ríkisvaldi, launamismun o. s. frv.
En allt eru þetta hugleiðingar, sem
síðar eru tilkomnar og snerta hið „nei-
kvæða“ svið. Hitt má ekki gleymast að
einmitt yfirtaka ríkisvaldsins er forsend-
an fyrir öllum sigrum sósíalismans í meir
en hálfa öld: sköpun stóriðju, sigursins
mikla og fórnfreka á fasismanum o. s. frv.
Sovétríkin, sem í 20 ár tilveru sinnar
hafa orðið að standa í ægilega fórnfrek-
um stríðum eða byggja upp það, sem í
þeim var eyðilagt, eru í dag annað mesta
stóriðjuland heims og annað mesta her-
veldi jarðarinnar: eina tryggingin gegn
því að amerískur, jtýskur og japanskur
fasismi drottni á allri jarðarkringlunni
og troði alþýðu allra landa undir járnhæl
sínum.
Þessar almennu hugleiðingar og skil-
greiningar liafa fært oss nokkuð út fyrir
það sögulega svið, sem þessari grein er
markað, en þó ekki að nauðsynjalausu.
Auk eflingar Sovétríkjanna þessa tvo
áratugi 1917-38, þá verður það heims-
kreppan, sem hefst í New York í septem-
ber 1929 og svo þýski nasisminn, sem tek-
ur völdin 1933 og leggur síðan með að-
stoð auðvalds Vestur-Evrópu hvert land-
ið undir sig á fætur öðru (Spán, Austur-
ríki, Tékkóslóvakíu) — sem setja mark sitt
á þróunina í Evrópu þann tíma, sem
Kommúnistaflokkur íslands starfar.
Það verður alltaf að hafa það í huga
þegar rætt er um og rituð hin heimssögu-
legu átök fjórða og fimmta áratugsins,
hetjudáðir þeirra og sorgleiki, að bylting-
in í Rússlandi 1917 var eins og fyrr segir
eins konar sögulegt krafta- og furðuverk,
því eðlilega hefði verkalýðurinn fyrst átt
að taka þar völdin, sem hann var sterk-
astur, þ. e. í Vestur-Evrópu. Þar hafði
228