Morgunblaðið - 20.01.2006, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. JANÚAR 2006 45
MINNINGAR
Margar ljúfar minningar koma
fram þegar hugurinn reikar aftur.
Bernskuheimili okkar var í Borg-
arnesi sem var lítill bær í þá daga
með mikilli friðsæld og okkur þótti
heimurinn ekki stór.
Lífið leiddi okkur síðar í ýmsar
áttir, í mismunandi landshorn og til
annarra landa. Alltaf fylgdumst við
hver með annarri úr fjarska, þegar
við stofnuðum heimili, börnin fædd-
ust, störfum í lífinu, námi og ef eitt-
hvert mótlæti var. Við vissum af
vináttu hver annarrar, vináttu sem
var traust og sterk.
Það er svo margs að minnast og
gleðjast yfir þegar hugurinn reikar
um liðnar stundir. Þeim fjölmörgu
minningum sem við áttum saman,
hvað við gátum hlegið mikið saman,
glaðværum hlátri sem kom beint frá
hjartanu.
Síðasta ferð okkar í sumarbú-
staðinn í Ölver í sumar var ógleym-
anleg. Minningin um gítarsöng,
leikbúninga, og skemmtiatriði á
heimsmælikvarða. Þar horfðum við
vinkonurnar saman á sólina setjast,
spjölluðum við álfana í grjótinu og
nutum samverunnar.
Vinátta okkar var guðs gjöf.
Elsku Gummi, Héðinn, Guðrún,
Hörður, Sverrir og fjölskyldur, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð
og biðjum góðan guð að gefa ykkur
styrk.
Eygló Lind og Kristín (Systa).
Í dag kveð ég hana Fríðu mína
sem var svo stór þáttur í því um-
hverfi sem ég ólst upp í. Hún var
vinkona Eyglóar systur minnar.
Fríða var daglegur gestur á æsku-
heimili mínu og það var oft fjör í
Bænum, eins og heimili mitt var
kallað.
Ég á margar góðar minningar um
Fríðu. Ég var ekki há í loftinu þeg-
ar ég stóð í tröppunum heima og
hoppað í fangið hennar þar sem hún
greip mig, og þegar árin liðu og ég
varð stærri, fikraði ég mig ofar í
stigann.
Minningarnar frá Gunnlaugsgötu
1 eru ljúfar, það var alltaf gott að
koma á heimili Fríðu, Siggu systur
hennar og Guddýjar. Alltaf var mér
boðið upp á eitthvert góðgæti og
naut ég þess að vera soldið dekruð.
Fríða átti lítið dúkkuhús úti í garði
sem var sjaldgæft í þá daga. Þar
fékk ég að leika mér með búadótið
hennar sem allt var svo vel með far-
ið og varðveitt, þó hún væri löngu
hætt að leika sér og farin að spáss-
era á steyptu götunni með Eygló og
Systu. Það var háttur unglinga í
Borgarnesi í þá daga.
Eygló og Fríða voru uppátekta-
samar í gamla daga og allt til dags-
ins í dag. Þær hættu aldrei að leika
sér. Í gamla daga léku þær leikrit
fyrir m.a. sláturhúskallana er leigðu
heima í Egilsbæ, með leikmunum,
búningum og öllu er því fylgdi. Þá
fengum við yngri systkinin að vera
þátttakendur. Nú hin síðari ár voru
það aðallega félagar í gönguklúbbn-
um er fengu að verða aðnjótandi
leiklistarhæfileika þeirra.
Þær Eygló, Systa og Fríða voru
órjúfanleg þrenning og tóku upp á
ýmsu skemmtilegu. Þær minningar
lifa nú og ylja okkur á erfiðum tím-
um.
Ég og fjölskylda mín viljum
þakka henni Fríðu samferðina og
votta fjölskyldu hennar okkar
dýpstu samúð á þessum erfiðum
tímum.
Í friði leggst ég til hvíldar og sofna,
því að þú, Drottinn,
lætur mig búa óhultan í náðum.
(Sálmur 4:9)
Jenný Lind Egilsdóttir.
Vinkona okkar, Hólmfríður Héð-
insdóttir, er látin. Síðustu daga
jarðvistarinnar var hún sárþjáð og
því var dauðinn henni líkn.
Okkur er öllum afmörkuð stund.
Spurningin er ekki hvort, heldur
hvenær kallið kemur. Stundum er-
um við sátt og drúpum höfði í auð-
mýkt fyrir almættinu sem fram-
fylgir því lögmáli tilverunnar að
dauðinn er jafn eðlilegur og lífið. Án
lífsins er enginn dauði og án dauð-
ans er ekkert líf. Og þar sem kristin
trú er byggð á þeirri staðreynd að
tilviljanir ráði ekki lífi og dauða, þá
er einatt erfitt að skilja hvað ræður
valinu um það hver fær að lifa og
hver skuli deyja. Stundum er ekki
einungis erfitt að skilja, heldur er
þetta val beinlínis óskiljanlegt,
ósanngjarnt og órökrétt. En mann-
legar sálir eiga einungis þann kost
að hlíta hinum hinsta dómi í þeirri
von að ný sýn og skilningur gefist
okkur síðar í þessum heimi eða öðr-
um.
Fríða var okkur sem eftir lifum
til eftirbreytni. Hún bar með sér
ferskleika og glaðværð. Hún mátti
ekkert aumt sjá. Samt var hún
traust og örugg. Hún var hlý og
góð. Hún gekk til starfa og leiks
fumlaus og af heilindum. Og hún
elskaði lífið. Allt til hinstu stundar
barðist hún fyrir því með óbilandi
kjarki og reisn. Hún er farin og
hlýjar minningar standa nú einar
eftir. Í stað hláturs ríkir nú sorg og
harmur.
Megi hinn hæsti höfuðsmiður
veita Fríðu verðskuldaða blessun
og hvíld. Við biðjum almættið að
líkna aðstandendum hennar og ást-
vinum og gera þeim sorgina létt-
bærari.
Stefán og Ingibjörg.
Í dag kveðjum við kæra vinkonu
og starfsfélaga, Hólmfríði Héðins-
dóttur, sem lést á Sjúkrahúsi Akra-
nesi 15. janúar eftir stutt en erfið
veikindi.
Fríða hóf störf á Skattstofunni í
september 1997 og margs er að
minnast frá þessum árum. Hún var
góður félagi, hlý og trygg, fé-
lagslynd og gaf mikið af sér. Hún
hafði frábæran húmor, ekki síst fyr-
ir sjálfri sér. Oft var hlegið að við-
ureignum hennar við óvelkomna
ketti og peysunni sem hefur verið á
prjónunum frá því von var á fyrsta
ömmubarninu.
Fríða var þeim eiginleikum búin
að geta gert augnablikið skemmti-
legt og eftirminnilegt. Þetta kom
sér vel á ferðalögum okkar og öðr-
um stundum sem við áttum saman.
Þá var Fríða driffjöðrin, bæði í eig-
inlegri og óeiginlegri merkingu.
Með ýmsum uppákomum, söng og
góðlátlegu gríni, sem oftar en ekki
snerist um hana sjálfa átti Fríða
auðvelt með að hrífa aðra og koma
mannskapnum í stuð. Ógleymanleg-
ir eru leikþættirnir sem Fríða
samdi, þar sem skondnar uppákom-
ur í vinnunni voru sýndar í nýju og
skoplegra ljósi.
Fríða hafði mjög gaman af að
ferðast og fóru þau Guðmundur
víða á síðustu árum bæði innan
lands og utan. Hún var mikil útivist-
arkona og hafði gengið margar af
vinsælustu gönguleiðum landsins.
Fríða var ekki vön að kvarta. Það
gerði hún heldur ekki þegar hún fór
heim úr vinnu síðasta fimmtudag
októbermánaðar. Okkur samstarfs-
fólki Fríðu þykir óraunverulegt að
hugsa til þess að það hafi verið síð-
asta skiptið sem við litum Fríðu
augum. Mánuði áður hafði Fríða
komið heim úr þriggja vikna ferða-
lagi til Kína, ánægð og hress eins og
hún alltaf var.
Það er með söknuði sem við
kveðjum kæran starfsfélaga. Fríða
var röggsöm, fljótvirk og vandvirk,
skilaði sínu verki vel og fer skuld-
laus í sína lokaferð.
Við sendum Guðmundi, börnum
hennar og öðrum aðstandendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Starfsfólk Skattstofu
Vesturlands.
Við vorum rúmlega fimmtíu,
stelpurnar sem mættum til níu
mánaða dvalar við nám í Hús-
mæðraskóla Suðurlands hinn 1.
október 1968. Aldrei fyrr höfðu svo
margar verið í Lindinni, gamla
rauða húsinu niðri við vatnið. Jens-
ína skólastýra og Gerður kennari
tóku á móti okkur ásamt öðrum
kennurum, og voru búnar að raða
okkur á herbergin að mestu leyti.
Það hefur varla verið auðvelt verk-
efni, því hópurinn var stór og dæmi
um að allt að sex þyrftu að deila
saman herbergi. Sjálfgefið var að
þær sem komu úr sama bæjarfélagi
lentu saman í herbergi. Það átti við
um stelpurnar úr Borgarnesi, þær
Kristínu og Hólmfríði Héðinsdóttur
sem alltaf gengu undir nöfnunum
Systa og Fía. Og nú þegar við
kveðjum Hólmfríði, skólasystur
okkar leita ýmsar minningar á hug-
ann. Heimavistardvöl með jóla- og
páskaleyfum og örfáum helgarleyf-
um, þætti kannski ekki holl ung-
lingum í dag. En þegar skoðaðar
eru mynda- og minningabækur frá
vetrinum ’68 –’69 rifjast upp
ógleymanlegar stundir. Brunaæf-
ingin, þar sem allar þurftu að troða
sér út um örmjóa, efri glugga, slát-
urgerðin, köldu borðin og kvöldvök-
urnar. Enn er ónefnd árshátíðin þar
sem Fíu var valið það vandasama
hlutverk að koma fram fyrir hópinn
sem Fjallkonan, og glæsileg var
hún í skautbúningnum. Þá má ekki
gleyma handvinnusýningunni um
vorið, þar sem við vígðum salinn í
nýja skólanum og enn síður skóla-
ferðalaginu okkar til Vestmanna-
eyja í lok skólaársins.
Trúlega gerðum við okkur ekki
grein fyrir því þá að við lærðum
fleira en það sem kennt var í bók-
legum og verklegum tímum. Þessi
miklu þrengsli og aðstöðuleysi
kenndu okkur tillitssemi og að við
urðum allar að vinna saman til að
vel mætti takast. Við þurftum t.a.m.
allar að deila einni og sömu sturt-
unni. Við höfum oft sagt, að þarna
eignuðumst við flestar margar
traustar vinkonur.
Við vorum þó ekki búnar að fá
nóg af samvistum, því síðan höfum
við hist á fimm ára fresti. Ógleym-
anlegur er leikur Fíu í atriði sem
þær Systa fluttu þegar við hittumst
á 25 ára útskriftarafmæli okkar.
Síðast hittumst við skólasysturnar í
maí 2004 en þá voru 35 ár liðin frá
útskrift. Fía komst ekki þá, en
seinna um sumarið, þegar ein úr
hópnum hitti hana á förnum vegi,
talaði hún um að við þyrftum að
fara hittast oftar, nú þegar við vær-
um farnar að eldast og fannst
slæmt að tíu ár liðu án þess að hún
hitti hópinn.
Sárt er til þess að hugsa að Fía
skuli vera farin svona fljótt. Við
sendum fjölskyldu og vinum hug-
heilar samúðarkveðjur og þökkum
Fíu yndisleg kynni.
Skólasystur.
Mikið er erfitt að sætta sig við
þegar vinir eru kallaðir burt
skyndilega og á besta aldri. Svo
óskiljanlegt og ósanngjarnt.
Þó er þetta í annað sinn á rúmu
ári sem lítill gönguhópur er að
kveðja góða vinkonu.
Með Fríðu finnst okkur að sé far-
ið lífið og sálin úr þessum hópi sem
hefur ferðast saman um landið á
annan áratug og við sitjum hnípin
eftir.
Við viljum þakka henni fyrir sam-
fylgdina og alla skemmtunina öll
þessi ár.
Gönguklúbburinn í Borgarnesi,
sem aldrei fékk neitt annað nafn, var
nokkurs konar grasrótarhreyfing og
var upphafið að kynnum okkar
flestra. Fyrstu árin var farið í göngu-
ferðir um Borgarnes og nágrennið,
en 1995 var farin fyrsta langferðin,
genginn Laugavegurinn og þá varð
ekki aftur snúið, hópurinn kominn á
útivistarbragðið og hefur síðan farið
saman í nokkurra daga gönguferðir á
hverju ári. Langferðunum fylgja svo
styttri göngur, myndakvöld og þorra-
blót og annað sem allt treystir hópinn
og vináttuna. Fríða tók þátt í öllu og í
fyrrasumar gengum við aftur Lauga-
veginn, það var ekki síst vegna þess
að Fríða vildi að hann Gummi hennar
kynntist þessari fallegu leið.
Hólmfríður var mikið náttúru-
barn og naut þess að vera úti í fal-
legu umhverfi. Hún var vel gefin
kona og næm. Hún hafði áhuga á
plöntum og þekkti margar sem
urðu á vegi okkar og gat miðlað til
hinna. Það gaf oft kærkomið tilefni
til að stoppa í erfiðum brekkum, til
að dæsa aðeins og dásama feg-
urðina – þetta voru engar kraft-
göngur.
Minningar okkar um Fríðu verða
um hennar notalegu nærveru, um
myndarlegar móttökurnar í sum-
arbústaðnum þeirra Guðmundar
undir Ölver og göngurnar sem þau
fóru með okkur í nágrenni Akra-
ness, til að kenna okkur að meta
hennar nýju heimkynni. Við munum
alltaf minnast hennar að stjórna
sálmasöngnum í upphafi ferða. Það
varð svo sjálfsagt að byrja á því,
enda margsannaðist að veðrið batn-
aði oftast eftir sönginn. En flestar
minningarnar eru þó tengdar
„systrunum“ Fríðu og Eygló að
leika fyrir hópinn. Fríða var heil-
mikil leikkona, og sýndi oft snilld-
artakta í uppfærslum sem þær
æskuvinkonurnar settu upp fyrir
okkur. Það var oft spenna í upphafi
gönguferða: Hvað skyldu þær nú
vera með á prjónunum? Minnis-
stæðast verður líklega alltaf sýn-
ingin í Stafafellsfjöllum, þegar þær
léku kerlingarnar frá Grund í Víði-
dal. Þær voru svo heppnar að finna
tilbúið leiksvið, gamlan torfhlaðinn
gangnamannakofa, leikmunirnir
voru hafðir með að heiman, dúkar,
kaffistell og gullslegnar teskeiðar.
Gummi þeytti rjómann á gamla
mátann, svo var boðið í rjóma-
pönnukökur og randalín og þær
voru peysuklæddar með skotthúfur.
Ekki var síður óvænt uppákoman í
Fjörðum, þegar þær léku indversk-
ar prinsessur, búningarnir slógu í
gegn, þeir næstum sliguðust trúss-
hestarnir frá Grenivík og indversk
tónlist hljómaði um Keflavík. Það
var mjög framandi.
Ein af mörgum góðum ferðum
var gangan frá Siglufirði um Héð-
insfjörð í Ólafsfjörð í hitteðfyrra,
sem Fríða skipulagði fyrir hópinn.
Þá vék Guðrún dóttir hennar og
fjölskylda úr húsi og við nutum
gestrisni fjölskyldunnar.
Það er komið að leiðarlokum. Við
reynum að halda merkinu á lofti og
gleymum ekki að syngja „Son Guðs
sértu með sanni“ í upphafi ferða. Þá
minnumst við Fríðu.
Við munum alltaf minnast Hólm-
fríðar Héðinsdóttur með þakklæti.
Við göngufélagarnir sendum
Guðmundi og börnum hennar og
fjölskyldum innilegar samúðar-
kveðjur.
Anna Ólafsdóttir.
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ALDA KRISTJÁNSDÓTTIR
frá Bárufelli 2,
andaðist á dvalarheimilinu Hlíð, Akureyri, laugar-
daginn 14. janúar.
Útför hennar fer fram frá Glerárkirkju mánudaginn
23. janúar kl. 14:00.
Indíana Jóhannsdóttir,
Bessi Jóhannsson,
ömmu- og langömmubörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
ÁSTA ANDERSEN,
Garðavegi 11,
Keflavík,
áður Njarðvíkurbraut 13,
Innri-Njarðvík,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja að
morgni sunnudagsins 15. janúar.
Útför fer fram frá Innri-Njarðvíkurkirkju laugardaginn 21. janúar kl. 13.00.
Bragi Guðjónsson,
Kristján Bragason, Agneta Eriksson,
Ágústa K. Bragadóttir, Björn Samúelsson,
Margrét Bragadóttir, Robert Williams,
Einar B. Bragason,
Elísa D. Andersen
og barnabörn.
Hjartkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
KARL INGIMARSSON,
Engihjalla 19,
Kópavogi,
andaðist á líknardeild Landspítala Landakoti
miðvikudaginn 18. janúar.
Stella Stefánsdóttir,
Jóna Karlsdóttir,
Stefanía Karlsdóttir, Jóhannes G. Pétursson,
Stefán Karlsson, Þóra Vilhjálmsdóttir,
Guðbjörg Edda Karlsdóttir, Gunnar Sigurðsson,
Sólveig Gyða Guðmundsdóttir, Gunnar Ólafsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ÚLFHILDUR J. CARROLL,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir mánudaginn
16. janúar.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskapellu mánu-
daginn 23. janúar kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigrún Knútsdóttir,
Edda Guðrún Jónsdóttir.