Morgunblaðið - 20.01.2006, Blaðsíða 50

50 FÖSTUDAGUR 20. JANÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Rúnar VincentJensson fæddist
í Garðabæ 18. apríl
1973. Hann lést í Me-
dellín í Kólumbíu 31.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Ásdís Óskars-
dóttir kennari, f. 5.9.
1952, og Jens Alex-
andersson (fæddur
James Henry Pope),
ljósmyndari, f.
13.12. 1946. Þau
skildu árið 1997.
Rúnar var elstur
þriggja bræðra. Yngri bræður eru
Einar Hjalti Jensson, f. 4.7. 1980,
unnusta hans Hannah Hamer, og
Egill Fjalar Jensson, f. 1.7. 1982.
Rúnar var ókvæntur og barnlaus.
Rúnar gekk í Kópavogsskóla og
síðan Digranesskóla. Hann lauk
stúdentsprófi af náttúrufræði-
braut frá Menntaskólanum í Kópa-
vogi vorið 1993.
Hann lauk námi í
netstjórnun frá Raf-
iðnaðarskóla Íslands
1995. Frá þeim tíma
vann hann við það
hjá Margmiðlun uns
hann hóf störf við
Háskólann í Reykja-
vík árið 1999. Hann
vann sem yfirkerfis-
stjóri á tölvu- og
tæknisviði skólans
til dauðadags.
Rúnar var virkur í
félagsmálum. Hann
starfaði með Sri Chinmoy-samtök-
unum frá 16 ára aldri, var félagi í
Hjálparsveit skáta í Kópavogi, var
um tíma gjaldkeri JC í Garðabæ
og einnig gjaldkeri í Fisfélagi
Reykjavíkur.
Útför Rúnars fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Mér býr mikil sorg í hjarta að
þurfa að kveðja svona góðan bróður
og vin mun fyrr en mig nokkurn tíma
óraði fyrir. Ef ég hefði tækifæri til að
segja nokkur síðustu orð við þig
væru þau eitthvað á þessa leið: Þú
varst svo stór hluti af lífi mínu alveg
frá því ég man eftir mér. Á lífsleið-
inni hef ég aldrei kynnst neinum sem
ég átti jafn margt sameiginlegt með.
Þú kenndir mér svo margt og ég leit
upp til þín alla tíð. Ég man hversu oft
þú spilaðir og tefldir við mig eða
spjallaðir við mig um allt milli himins
og jarðar.
Þú varst alltaf svo góður og örlátur
við mig. Ég er Guði innilega þakk-
látur fyrir að leyfa mér að eiga þig
sem bróður öll þessi ár. Ég veit að ég
á eftir að sakna allra þessara góðu
stunda sem við áttum saman. En mér
hlýnar um hjartaræturnar við til-
hugsunina um þau loforð sem Guð
hefur gefið fyrir framtíðina. Ég
hlakka ólýsanlega til að hitta þig aft-
ur í upprisunni þegar Guð hefur
breytt jörðinni í paradís. (Jóhannes-
arguðspjall 3:16; 5:21, 28, 29; 17:3;
Lúkasarguðspjall 23:43; Sálmur
37:29; Opinberunarbókin 21:3, 4.) Ég
hef svo margt að segja þér en það
verður að bíða þangað til.
Einar Hjalti.
Elsku bróðir, hluti af hjarta mínu
er farinn og hefur skilið eftir sig stórt
skarð sem seint verður fyllt upp í.
Mun ég örugglega þurfa megnið af
ævi minni til þess, þótt aldrei muni
það lagast að fullu. Með tímanum
mun sorgin dvína en ekki hverfa; það
eitt er ég ánægður með. Því þá mun
ég aldrei gleyma þér heldur bera allt
sem þú kenndir mér í brjósti, hvert
sem ég fer.
Hvað ég gæfi nú samt til að fá að
heyra þig hlæja og segja nafn mitt
einu sinni enn, spjalla við þig um ein-
hverja bók sem við báðir værum bún-
ir að lesa, fara eitthvert út að borða
og sjá þig grandskoða matseðilinn
þrisvar og panta síðan það sem þú
hafðir verið að hugsa mest um allan
tímann. Ég mun sakna þín, stóri
bróðir.
Egill.
Með þakklæti og söknuð í huga
minnist ég samstarfsmanns míns
Rúnars Vincents Jenssonar sem lést
hinn 31. desember sl. aðeins 32 ára að
aldri. Rúnar var kerfisstjóri Háskól-
ans í Reykjavík (HR) og hafði gegnt
því starfi um árabil.
Rúnar var afar farsæll starfsmað-
ur, hann helgaði sig starfi sínu af
mikilli alúð. Allir þeir sem þekktu
Rúnar heilluðust af hógværð hans og
þægilegu viðmóti.
Hann var alltaf í viðbragðsstöðu,
alltaf reiðubúinn að þjóna starfs-
mönnum og stúdentum skólans.
Hann vann störf sín hljóðlega og af
einstakri þjónustulund.
Einhvern veginn var Rúnar hluti
af HR. Mér finnst hann sé enn á með-
al okkar, handan við hornið, á leið til
aðstoðar.
Fuglinn flýgur hærra hærra,
fangar vindinn,
svífur.
Ég vildi geta hugsað í hann líf,
hrifið aftur,
hingað.
Far vel kæri vinur.
Við í Háskólanum í Reykjavík
munum minnast Rúnars um ókomin
ár og þökkum samfylgdina. Guð
blessi minningu Rúnars og gefi ást-
vinum hans styrk og huggun.
Guðfinna S. Bjarnadóttir.
Tíminn stöðvaðist. Fréttin að Rún-
ar, hjartans Rúnar okkar, var látinn,
látinn í slysi í Kólumbíu. Hann var að
fljúga á óhefðbundnum vængjum,
vængjum sem við kunnum ekkert á
en hann elskaði og kunni vel á. Rúnar
var staddur í paradís svifflugsmanna
rétt fyrir utan borgina Medellín þeg-
ar slysið varð. Fyrir okkur, vini hans
og samstarfsmenn, er þetta allt mjög
óraunverulegt, við bíðum eftir að
hann komi inn á fimmtu hæðina í Of-
anleitinu, rólegur og yfirvegaður og
segi okkur ferðasöguna af nýjasta
ævintýrinu sínu.
Leikur hans í frístundum og starf
hans fyrir Háskólann í Reykjavík var
hans líf. Þannig var Rúnar fyrir okk-
ur, rólegur, yfirvegaður, góður vinur
með ótrúlega þjónustulund. Hann
hafði starfað með okkur í rétt rúm-
lega sex ár og á þessum tíma unnið
ótrúlega óeigingjart verk fyrir hönd
okkar unga háskóla, hvort sem var
fyrir skólann sjálfan, starfsmenn eða
nemendur. Við erum ekki viss hvern-
ig við eigum að halda áfram en ger-
um það með minningu hans að leið-
arljósi og tileinkum okkur alla þá
eiginleika hans sem gerðu hann
ómissandi í starfi skólans.
Það hafa á þessum tíma síðan slys-
ið varð margir nemendur komið til
okkar og vottað skólanum samúð
sína og heiðrað minningu Rúnars,
það sýnir best hvernig hæglætismað-
ur gat gefið öllum af sér.
Kæru fjölskyldu Rúnars, móður
hans Ásdísi sem fékk það erfiða hlut-
verk að sækja son sinn frá Kólumbíu,
föður hans og bræðrum, öllum öðrum
ástvinum og vinum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur með þá
einlægu von að minningar um ein-
stakan dreng dragi úr sárasta sökn-
uðinum. Það er ljóst að minning Rún-
ars lifir í hjörtum okkar allra, hún
mun ýta á okkur öll að gera betur, því
það lærðum við af honum.
Fh. vina og samstarfsmanna í
þjónustu- og rekstrardeild Háskól-
ans í Reykjavík
Kristín Hulda Sverrisdóttir.
Þegar fréttist af því hörmulega
slysi sem dró Rúnar Jensson til
dauða sló okkur félagana harmur og
hugurinn reikaði aftur til áranna sem
við gengum saman í Digranesskóla.
Rúnar var hluti af hópi sem var sam-
an í bekk frá fyrstu stigum skóla-
göngunnar og alla leið í Menntaskól-
ann í Kópavogi. Hann var
einstaklega hress og lífsglaður piltur,
og virkur þátttakandi í ýmsum góð-
látlegum strákapörum og meðal höf-
unda eftirminnilegra sprellitakta
sem einu nafni kölluðust „dossinn“.
Áhugamálin voru margvísleg á
þessum árum og þá ekki síst skák og
var Rúnar þar framarlega í flokki.
Átti hann hugmyndina að þeirri
áætlun að fela sig inni í skólastofu-
skáp meðan gangavörðurinn fór hjá.
Hleypti hann svo bekknum inn í
stofu þar sem barist var til síðasta
manns á skákvellinum.
Það er undarlegt til þess að hugsa
að Rúnar mæti ekki þegar gamlir
skólafélagar hittast næst, og hans
verður sárt saknað þó leiðir hafi að
mestu skilið þegar menntaskólanum
lauk. En minning um góðan dreng lif-
ir.
Fjölskyldu Rúnars sendum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Boris, Eiríkur, Hlífar, Jóhann,
Jón Agnar, Sigurbjörn, Sævar
Már og Þórður.
Í dag kveðjum við frábæran mann
og vinnufélaga.
Þú varst ávallt tilbúinn að aðstoða
og gefa af þér. Við munum lengi
sakna húmorsins, gleðinnar og
brossins sem gladdi alla nærstadda.
Þakka þér kæri vinur, fyrir að hafa
gefið okkur tækifæri til að kynnast
og læra af þér.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Við sendum fjölskyldu Rúnars
okkar innilegustu samúðarkveðjur,
Charlotta og Sólrún Dröfn.
Kveðja frá
samstarfsfólki
Að heilsast og kveðjast er lífsins
saga en okkur starfsmenn tölvu- og
tæknisviðs Háskólans í Reykjavík
(HR) grunaði ekki þegar við kvödd-
um Rúnar þann 17. desember s.l. að
það yrði í síðasta skipti. Rúnar var þá
á leið í enn eina ævintýraferð sína og
í þetta sinn lá leið hans til Kólumbíu
til að stunda svifvængjaflug. Því mið-
ur varð þetta hans hinsta ferð.
Það má fullyrða að Rúnar hafi ver-
ið lykilstarfsmaður í HR og óhætt er
að segja að það sé stórt skarð fyrir
skildi að hann er farinn og við mun-
um öll sakna hans sárt. Rúnar var
alltaf boðinn og búinn að aðstoða
starfsmenn og nemendur og eru allir
sammála um einstaka þjónustulund
hans.
Hann vann oft langt fram eftir, því
hann vildi klára sín verkefni áður en
hann færi heim. Okkur þótti öllum
gott að starfa með Rúnari og var allt-
af hægt að leita til hans, hvort sem
það var á vinnutíma eða utan hans.
Verkefnum sínum sinnti Rúnar af al-
úð og gekk strax í að klára málin.
Alltaf jafn léttur í skapi þó oft væri
mikið um að vera og afgreiddi hann
erindin ljúfmannlega.
Við í HR áttum góðar samveru-
stundir með Rúnari sem munu lifa í
minningunni. Rúnar var góður félagi
og mjög virkur í félagslífi starfs-
manna og sat um tíma í stjórn starfs-
mannafélags HR, Rjómanum.
Rúnar hafði mörg áhugamál sem
hann stundaði af miklum áhuga og
metnaði. Má þar t.d. nefna skák, svif-
flug/fisflug, sjósund, JC, o.m.fl. Hin
síðari ár átti flugið hug hans allan og
fór hann ófáar ferðirnar til útlanda til
þess að stunda þá íþrótt. Það var
virkilega gaman að tala við Rúnar
um áhugamálin og ófá skiptin sem
hann bauð okkur með. Rúnar var öt-
ull talsmaður þessara áhugamála og
þreyttist aldrei á að tala um þau.
Oftar en ekki vorum við í huganum
með honum þegar hann var að fljúga,
því svo skemmtilegar voru þessar
lýsingar hans.
Við erum einstaklega heppin að
hafa fengið tækifæri til að kynnast
Rúnari og starfa með honum. Við
vottum aðstandendum hans okkar
dýpstu samúð. Megi minning hans
lifa um ókomna framtíð.
Arnar, Ellert, Sigdór, Steinn,
Þorgils og Þóra.
Það kom sem reiðarslag yfir okkur
félaga og vinafólk í Sri Chinmoy mið-
stöðinni að frétta að vinur okkar til
margra ára, Rúnar Jensson, væri
fallinn frá. Þau eru orðin 16 árin síð-
an Rúnar kom fyrst í hópinn til okkar
og það er ljóst að við brotthvarf hans
verður hópurinn ekki sá sami og áð-
ur.
Rúnar var ávallt hrókur alls fagn-
aðar þegar við vorum saman í ferða-
lögum, hvort heldur sem var í helg-
arútilegum eða þegar hlaupið var
með Friðarkyndilinn í miðnætursól.
Hann var einstaklega kátur, ljúf-
lyndur og skemmtilegur félagi, en
bak við barnslega ásjónu leyndist
ævintýramaður og ofurhugi. Hann
var ávallt óhræddur við að takast á
við nýjar áskoranir, hann var þraut-
seigur og mikill keppnismaður í sér.
Við minnumst þess þegar Rúnar
hljóp maraþon í fyrsta sinn, þraut
sem margir reyndari hlauparar
veigra sér við; hann kláraði það að
sjálfsögðu með glæsibrag og var létt
yfir honum að því loknu. Og þegar við
þreyttum Viðeyjarsund kom aldrei
annað til greina en að taka þátt og að
sjálfsögðu var það bara klárað þrátt
fyrir takmarkaðan undirbúning. Það
sama gilti um fjallgöngurnar okkar
þar sem hann sló aldrei af sér og fór
iðulega fremstur í flokki. Eftir að
hann kynntist svifdrekaflugi fyrir
nokkrum árum heillaði það hann, þar
fann hann eflaust það frelsi og upp-
hafningu sem við leitum að.
Sá sem ann Guði
býr yfir tveimur máttugum vængjum
til að fljúga á.
(Sri Chinmoy.)
Þess er líka að minnast að Rúnar
var ávallt tilbúinn að leggja sitt af
mörkum þegar mikið stóð til, og því
var gott að leita til hans í því marg-
víslega starfi sem alltaf fellur til í
samtökum okkar. Framlag hans var
ávallt óeigingjarnt og var unnið í
anda góðra hugsjóna, því hann var
hugsjónamaður með gott hjartalag,
hafði mikla trú á því góða í mann-
inum og að hægt væri að bæta heim-
inn, og þá ekki síst með því að bæta
sjálfan sig. Þar dró Rúnar heldur
ekki af sér. Andleg iðkun, að rækta
sambandið við Guð var honum afar
mikilvægt og þó hann væri ekki að
bera það á torg var það ljóst okkur
félögum hans þegar við komum sam-
an til bæna- og hugleiðsluiðkana. Það
var í raun grunnurinn sem hann vildi
byggja á í orði og athöfn.
Brotthvarf Rúnars ber allt of fljótt
að, allt of skjótt. En það er huggun
harmi gegn, að ef þetta var vilji al-
mættisins, þá hefðu kringumstæður
líklega ekki getað orðið öllu betri þar
sem hann stundaði uppáhalds tóm-
stundaiðju sína í ævintýralegu um-
hverfi.
Nú taka við Rúnari nýir heimar
sem bjóða upp á ný ævintýri og fer
hann þar eflaust fremstur í flokki of-
urhuga. Við sem eftir lifum hefðum
óskað þess að fá að njóta áfram sam-
vista við þennan glaðværa dreng um
ókomin ár, en hver veit nema við hitt-
umst síðar á öðru tilverustigi.
Rétt eins og blómin sem sofa
á kyrrlátri kvöldstund
mun mjallhvítt hjarta mitt halla höfði
að hinni sí-vaxandi Dögun.
(Sri Chinmoy.)
Minningin um góðan félaga og
traustan vin mun eftir sem áður
ávallt skipa stóran sess í hjörtum
okkar félaga hans og vina. Við viljum
votta móður Rúnars, Ásdísi, okkar
dýpstu samúð auk bræðra hans og
fjölskyldu og biðjum Guð um að
styrkja þau í sorg sinni.
Vinir Rúnars og félagar
í Sri Chinmoy miðstöðinni.
Í dag kveðjum við Rúnar.
Rúnar gekk í Fisfélag Reykjavík-
ur fyrir nokkrum árum og tók hann
þátt í öllum uppákomum og verkefn-
um sem sneru að félaginu. Það var
mikill kraftur í honum, á sínu fyrsta
ári var hann kosinn efnilegasti byrj-
andinn, og síðastliðið ár var hann
gjaldkeri félagsins.
Fyrst lærði Rúnar á svifdreka á
námskeiði hjá félaginu. Árið eftir fór
Rúnar á svifvængjanámskeið, þar
eftir fór hann á vélfisnámskeið og var
byrjaður á verklegri kennslu og bú-
inn að festa kaup á véldreka.
Rúnar var einn áhugasamasti flug-
maðurinn sem komið hefur í félagið
síðustu árin. Það eru orð að sönnu að
skarð hafi verið höggvið í hjarta fé-
lagsins og það skarð verður seint
brúað þar sem hann kom alltaf já-
kvæður til leiks.
Jákvæðni og strákslegt lundar-
farið er eitthvað sem honum tókst að
smita út frá sér. Hann óx og þreifst
vel meðal okkar í flugheiminum, þar
sem hann varð hluti af okkur og við á
sama hátt hluti af honum. Það hriktir
í stoðum félagsins alls að þurfa að
kveðja hann svona í blóma lífsins, en
það er eins og almættið hafi haft önn-
ur plön fyrir hann Rúnar okkar. Við
samfylgdarfólk Rúnars komum til
með að minnast og læra að jákvæðni,
drengskapur og opið hugarfar er
eitthvað sem gerir alla að betri
manneskjum.
Við, sem vorum svo lánsöm að
verða samferðamenn Rúnars, minn-
umst hans sem prúðmennis sem gott
og gaman var að umgangast.
Nú þegar við kveðjum Rúnar með
söknuði sendum við foreldrum,
bræðrum, fjölskyldu, vinum og sam-
starfsfólki innilegustu kveðjur.
Við munum ávallt halda minningu
Rúnars í heiðri.
Fh. Fisfélags Reykjavíkur
Þórir Örn Garðarsson.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Ungur maður er fallinn frá í blóma
lífsins. Lífið er hverfult og slysin
gera ekki boð á undan sér. Við trúum
því að Drottinn hafa kallað Rúnar,
þennan góða dreng, til æðri starfa.
Hann ákvað að halda á vit ævintýr-
anna í jólafríinu ásamt nokkrum vin-
um. Þeir fóru saman til Kólumbíu í
Suður-Ameríku, þaulvanir svif-
vængjamenn. Engan grunaði að það
yrði hans hinsta ferð. Elskuleg vin-
kona okkar og fjölskyldan öll hefur
mikið misst. Hann kom til mömmu
sinnar kvöldið fyrir brottför og nutu
þau samvistanna vel. Nú eru það all-
ar góðu minningarnar sem sefa sorg-
ina og ylja þegar fram líða stundir.
Rúnar var hægur, yfirvegaður ungur
maður. Hann hafði menntað sig í
tölvunarfræðum og var deildarstjóri
í tölvudeild Háskólans í Reykjavík.
Rúnar var afar vel látinn í starfi,
bæði samviskusamur og úrræðagóð-
ur.
Hann var móður sinni elskulegur
sonur, traustur og ljúfur. Guð gefi
Ásdísi, Jens, Einari, Agli og allri fjöl-
skyldunni styrk í þeirra mikla missi
og styðji þau á áframhaldandi lífs-
göngu.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. J. Hallgrímsson.)
Valdís Þorkelsdóttir,
Anna Finnsdóttir,
Kristín Líndal.
Þegar ég hóf störf hjá Háskólan-
um í Reykjavík vorið 2005 mætti ég
mörgu góðu fólki, einn þeirra var
RÚNAR V.
JENSSON
Við viljum með nokkrum
orðum kveðja hann Rúnar,
leigjandann okkar til tæpra 6
ára. Ljúfari og þægilegri
maður var vandfundinn og
mun hans verða sárt saknað.
Við sendum ættingjum hans
og vinum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Barði, Hólmfríður og
synir, Laufbrekku 9.
HINSTA KVEÐJA