Morgunblaðið - 20.01.2006, Blaðsíða 48

48 FÖSTUDAGUR 20. JANÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Arnvið Hansenbifreiðastjóri,
eða Alli eins og
hann var ætíð kall-
aður, fæddist í
Mjólkursamlaginu á
Akureyri 4. desem-
ber 1940. Hann lést
að heimili sínu á
Dalvík 6. janúar síð-
astliðinn. Foreldar
hans voru Inge Arn-
við Hansen, hús-
vörður í Mjólkur-
samlaginu, f.
19.11.1907, d.
13.9.1958, og Tómasína Vigfús-
dóttir Hansen, baðvörður í Sund-
höll Akureyrar, f. 3.8.1915, d.
29.2.1984. Systkini Alla eru Ruth
Hansen, listamaður á Akureyri, f.
28.2.1944, gift Jóni Dan Jóhanns-
syni forstjóra, Hans Normann
Hansen vélvirki, f. 22.3.1942, d.
16.9.1993 og Stefán Ívar Hansen,
vélvirki, f. 12.7.1950, kvæntur
Ragnheiði Lárusdóttur.
Alli kvæntist Guðmundu Guð-
mundsdóttur 1960 og eignuðust
þau þrjú börn. Þau eru: 1) Guð-
rún, f. 1.7. 1960. Hún lét ættleiða
sig. Hún á fjögur börn, þau eru a)
Heimir Viðar Hermannsson,
kvæntur Guðrúnu Fríði Ólafsdótt-
ur, dóttir þeirra er Andrea Ösp, b)
Eyjólfur, c) Jónbjörg Sesselja,
sem á soninn Sindra Blæ og d)
Hannes Bjarni. 2) Guðmundur
Hansen, f. 10.8. 1961, kvæntur
Stefaníu Hólm Stefánsdóttur, f.
18.3. 1968, þau eiga fjögur börn,
þau eru Arnar Þór, Björn Ævar,
María Rún og Stefán Arnvið. 3)
Inga Arna, 27.8. 1966. Hún lét ætt-
leiða sig. Hún á á fjögur börn. Alli
og Guðmunda skildu.
Alli kvæntist Hrafnhildi Þórs
Ingvadóttur 1968 og
eignuðust þau tvær
dætur, þær eru: 4)
Áslaug Kristín, f.
9.7. 1968, gift Hilm-
ari Snorrasyni, börn
þeirra eru a) Anna
Sigríður, gift Sigur-
birni Rúnari Björns-
syni, börn þeirra
Elma Rún og Björn
Kári, og b) Guð-
mundur Már. 5) Ing-
er Rut, f. 12.4. 1975,
sambýlismaður Vig-
fús Morthens, börn
þeirra eru Hrafnhildur Alice og
Gunnar Örn. Stjúpdóttir Arnviðs
er 5) Rósa Ágústa Rögnvaldsdótt-
ir, gift Pétri Kristófer Péturssyni,
þau eiga tvö börn, Halldór Örn og
Önnu Rakel. Alli og Hrafnhildur
skildu.
Á barna- og unglingsárum sín-
um var Alli í sveit að Hærings-
stöðum í Svarfaðardal. Hann
starfaði hjá Mjólkursamlaginu
sem aðstoðarmaður og síðar sem
bifreiðastjóri. Þá starfaði hann
við akstur hjá Vöruflutningum
Aðalgeirs Sigurðssonar á Húsa-
vík. Hann starfaði um fjögurra
ára skeið hjá Kokkums skipa-
smíðastöðinni í Malmö. Hann vann
um tíma á flutningaskipunum
Eddu og Skaftafelli og einnig á
togaranum Baldri frá Dalvík. Þá
keyrði hann eldhúsbíl hjá Úlfari
Jacobsen nokkur sumur. Árið
1979 flutti Alli til Dalvíkur og hóf
störf sem bifreiðastjóri hjá Sölt-
unarfélagi Dalvíkur. Starfaði
hann þar uns hann varð að láta af
störfum sökum heilsubrests.
Útför Alla fer fram frá Dalvík-
urkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Pabbi er dáinn, farinn og kemur
aldrei aftur... þetta eru stór orð,
miklu stærri en maður getur ímynd-
að sér og þetta er svo sárt, svo
hræðilega sárt. Allt í einu er ég föð-
urlaus, ég, af hverju? Ég er bara alls
ekki tilbúin til þess. Svo loka ég aug-
unum og það dýrmætasta sem ég á
streymir fram. Ójá, það streyma
fram minningarnar og ég á nóg af
þeim um hann pabba minn.
Í Svíþjóð að kenna mér að hjóla,
labbandi út um allar trissur með
pabba sem var svo stórstígur og ég
litla pabbastelpan hljóp við fót til að
halda í við hann. Fór létt með það og
náði sko þessu göngulagi.
Klipping var nú lítið mál fyrir litla
stelpu, fór bara á rakarastofuna með
pabba, ekki einhverja kellingastofu
sem kunnu ekkert til verka enda
hefði þá pabbi ekki farið með mig.
Naga neglur er eitthvað sem ég
man ekki eftir hvenær byrjaði.
Örugglega um leið og ég varð tennt,
pabbi nefnilega nagaði sínar og þá
varð ég að gera það líka. Það yf-
irvannst ekki fyrr en seint og þá hjá
okkur báðum.
Það er ekki hægt að tala um pabba
án þess að minnast á hláturinn hans.
Hann byrjaði með bumbuhristing
svo kom niðurbældur hlátur sem
byrjaði ofan í maga. Svo varð þetta
eins og gosbrunnur sem reis alltaf
hærra og hærra þar til tárin fóru að
streyma.
Við bjuggum saman bara tvö í
mörg ár og það er svo gott að hugsa
tilbaka, rifja upp og leyfa tárunum
að streyma. Á Dalvík við tvö og ég að
breytast úr barni í ungling. Þá gekk
oft mikið á en það var yndislegur
tími. Á sumrin skrifuðumst við á á
eldhúsborðinu því pabbi var að
keyra ís út um allt fyrir togarana eða
í löndun og það var sko ekki 9-5
starf. Þá lærði ég að vera sjálfbjarga
og síðar meir dugleg til vinnu, annað
tókstu ekki í mál. Á veturna vorum
við svo mikið saman og þá fékk ég að
heyra hvernig allt var í gamla daga.
Sérstaklega voru þjóðvegir landsins
ræddir því það er jú sál landsins fyr-
ir atvinnubílstjórann. Hvernig þú
hossaðist í bílnum fram og tilbaka
eða þau skipti sem ég fékk að vera
með, alltaf sofandi.
Svo liðu árin. Ég flyt í burtu, sé
þig ekki eins oft en heyri alltaf í þér
mjög reglulega því við gátum talað
um allt og ekkert í síma og það
stundum ansi lengi. En þegar ég bjó
hinu megin á hnettinum þá veiktistu,
fékkst fyrir hjartað og ég komst ekki
til þín. Ég varð svo hrædd, hrædd
um að sjá þig ekki aftur, hrædd um
að þú myndir ekki ná þér. Þetta var
byrjunin að nýju hjá okkur báðum,
allt breyttist og sambandið sem
hafði slaknað kom á fullum krafti til-
baka. Það er búið að vera svo gaman
að koma norður og dytta að húsinu,
mála og breyta, en við vorum ekki
búin. Ætluðum að gera svo mikið á
þessu ári en það er víst allt breytt
núna.
Þú varst barnakall og lifðir fyrir
börnin og áttu börnin hans Guð-
mundar bróður stóran part í þér, en
Elma mín bræddi þig í sumar þegar
hún flaug upp í fangið á þér og knús-
aði þig. Þú varst sko langinn hennar
og þið sáuð ekki sólina fyrir hvort
öðru. Ég gaf þér mynd af Elmuknúsi
en þú vildir stærri mynd enda mynd-
irnar það sem þú vildir og það mikið
af þeim. Hvað á ég að gera við allar
þessar myndir, pabbi?
Fyrir mánuði síðan varðstu 65 ára.
Við komum og héldum afmælis-
veislu, sá dagur mun ekki líða mér úr
minni því það var svo gaman að sjá
hvað þú varðst glaður. Það hvarflaði
ekki að mér að þetta væri þinn síð-
asti afmælisdagur. Nú ertu farinn,
skilur mig eftir og mér líður eins og
það sé gat á hjartanu mínu sem aldr-
ei mun gróa.
Ég sakna þín meir en orð fá lýst,
því þú varst sko pabbinn minn.
Áslaug.
Það eru tíu ár síðan ég kynntist
tengdaföður mínum Arnvið Hansen
en ég held að þrátt fyrir stuttan tíma
gæti ég auðveldlega fyllt heila opnu
og gott betur í minningunni um
hann. Það var ekki löngu eftir að við
Áslaug, dóttir hans, fórum að vera
saman að hann hringdi í mig og
kynnti sig. Fyrsta símtalið fór fljótt
út í umræðu um skip og aflabrögð en
þá var hann að vinna sem bifreiða-
stjóri hjá Söltunarfélaginu á Dalvík
þar sem hann bjó. Þau efni áttu eftir
að vera óþrjótandi umræðuefni okk-
ar í gegnum árin. Líkamlegt slit Alla
var að byrja að segja til sín á þessum
tíma og ekki var langt í að hann varð
að hætta vinnu vegna þessa. Það var
honum mikið áfall að hafa ekki leng-
ur heilsu í að mæta til vinnu á hverj-
um morgni. Þótt hans ævistarf hafi
nánast alla tíð verið atvinnubílstjóri
þá brá hann þó út af því nokkrum
sinnum. Um nokkurra ára skeið
vann hann hjá Kokums skipasmíða-
stöðinni í Malmö við smíði á risa-
olíuskipum. Var gaman fyrir mig
sem skipaáhugamann að ræða þessi
mál við hann og þegar við hjónin fór-
um fyrir ári um Malmö tók ég mynd-
ir um allt svæðið þar sem skipa-
smíðastöðin hafði verið. Þegar hann
svo kom til okkar síðastliðið sumar
til að fara með mér á sjóinn þá sátum
við kvöldstund og skoðuðum mynd-
irnar. Þar upplifði hann aftur minn-
ingar frá þessum miklu skipasmíða-
árum Svía sem hann tók um tíma
þátt í og fékk ég að heyra fjöldann
allan af sögum frá þessum tíma. Um
tíma var Alli líka á sjó. Var hann á
tveimur flutningaskipum, Eddu og
Skaftafelli, og einnig á togaranum
Baldri frá Dalvík í eigu Snorra
Snorrasonar. Sagði hann oft frá
þessum árum og þá sérstaklega þeg-
ar hann var á Eddunni. Þá var siglt
víða m.a. um allt Miðjarðarhaf og
suður með Afríkuströndum allt til
Conakry í Gíneu. Þar sem ég var al-
inn upp í farmennskunni þá kann-
aðist ég við marga af fyrrum skips-
félögum Alla og því enn
skemmtilegra að ræða málin. Ef
eitthvað var fréttnæmt í kaupskipa-
geiranum þá stóð ekki á því að sím-
inn hringdi um kvöldið og málin
rædd til hlítar. Sjómennskulíf heill-
aði Alla og átti hann eftir að sigla því
sem næst á hverju sumri með mér á
skólaskipinu Sæbjörgu milli hafna
innanlands. Þrátt fyrir vaxandi
heilsuleysi lét hann sig ekki vanta í
siglingu og má segja að hann hafi
verið að hlaða rafhlöðurnar með
þessum ferðum.. Fór hann stundum
langan veg til að komast í veg fyrir
skipið, m.a. kom hann með flutninga-
bílum ef hann taldi sig ekki hafa
þrek til að keyra á milli. Það var
sama í hvaða höfn komið var í ef
hann þekkti ekki einhvern þar fyrir
þá náði hann strax sambandi við
karla á líku reki til að fá fregnir af
því sem var að gerast í plássinu. Ég
veit að þrátt fyrir að hafa ekki getað
gefið mér allan þann tíma sem ég nú
vildi hafa gefið Alla þá áttum við
góðar stundir saman og áhöfn minni
og samstarfsfélögum þótti vænt um
hann. Aðalsmerki Alla var lundar-
farið og góðmennska hans. Hann var
svo einstaklega léttur í lund þrátt
fyrir erfiðleika í kjölfar heilsuleysis
en hláturinn og kátínan var alltaf til
staðar. Það var ekki að ástæðulausu
sem hann fékk viðurnefnið Kátur hjá
fyrrum vinnuveitendum sínum.
Skapið var einstakt og aldrei sá ég
hann skipta skapi. Veit ég með vissu
að svo hafi verið um fleiri. Atvinnu-
bílstjórinn hafði líka unun af því að
keyra. Volvóinn var hans tryggasti
fararskjóti til margra ára og kom
ekki önnur bílategund til greina sem
einkabíll. Það var heldur ekki ferð-
inni fyrir að fara þegar hann ók um
vegi landsins enda sagði hann oft að
þeir færu bara fetið saman. Síðustu
árin fækkaði langferðum en akstur
út í Kaupfélag og Olís á Dalvík urðu
að daglegum ferðum þar sem hann
sat löngum yfir kaffibolla og las
blöðin. Þegar Áslaug ætlaði að
kaupa handa honum kaffikönnu
þvertók hann það með öllu þar sem
hann fengi sinn kaffibolla á fyrr-
nefndum stöðum og því yrði ekki
breytt.
Þeir sem þekktu Alla vissu hversu
náin hann og Áslaug dóttir hans
voru. Hún flutti alkomin til pabba
síns á Dalvík 13 ára gömul og bjó hjá
honum í fimm ár. Sá tími var þeim
báðum mjög dýrmætur og tengdi
þau gríðarsterkum böndum sem ég
dáðist að. Eftir að landshlutar eða
lönd fóru að skilja þau að var síminn
óspart notaður. Símtöl þeirra stóðu
yfirleitt mjög lengi yfir þar sem
skýrslur voru fluttar á báða bóga. Á
ferðalögum okkar hefur það alltaf
verið fyrsta verk Áslaugar að skrifa
póstkort til pabba síns og láta hann
vita af ferðum okkar. Nú verða þau
ekki fleiri. Alli gaf mikið af sér og
henni gaf hann ómetanlega gjöf í
uppeldinu sem var vinnusemi og trú-
mennska.
Nú er að leiðarlokum komið. Við
áttum margt eftir að gera. Við vor-
um búnir að velja parkettið á alla
íbúðina og eldhúsið átti að stækka
með því að saga burtu vegg. Þessar
ráðagerðir verða nú aðeins minning-
ar um hvernig við þrjú höfðum ráð-
gert að íbúðin þín hefði litið út þegar
þessu öllu hefði verið lokið. Um síðir
verða aftur endurfundir en þangað
til mun minning þín lifa áfram í
hjarta okkar. Hvíl í friði, elsku vinur.
Hilmar Snorrason.
Elsku langafi og Alli, fréttirnar
komu eins og þruma úr heiðskíru
lofti, þessu áttum við alls ekki von á.
Okkur þótti mjög leiðinlegt að geta
ekki kvatt þig þegar við fluttum til
Danmerkur, en vonuðumst nú eftir
að fá að hitta þig þegar við kæmum
næst í heimsókn.
Elma litla talar mikið um þig og
var voðalega ánægð með langafa
sinn. En ættarmótið í sumar á stóran
stað í hjartanu á henni þegar hún
hitti þig og knúsaði þig í klessu.
Uppáhaldsbænin hennar Elmu
Rúnar sem hún fer með á hverju
kvöldi, fylgir hérna með fyrir þig:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hvíldu í friði, þú verður alltaf í
hjörtum okkar.
Elmuknús frá Danmörku
Anna, Sigurbjörn,
Elma Rún og Björn Kári.
Hann Alli minn er dáinn, þegar ég
heyrði þessa frétt fór hugurinn að
reika aftur í tímann. Við vorum jú
bræður, en samband okkar var
miklu líkara eins og við værum
frændur. Öll sumur var hann í sveit á
Hæringsstöðum í Svarfaðardal og
átti hann þar sitt annað heimili. Og
svo þegar ég kom til vits og ára var
Alli að flytja að heiman. Hann byrj-
aði mjög ungur að búa og gifti sig
snögglega. Hann var jú alltaf 10 ár-
um eldri en ég, og því sannkallaður
stóri bróðir.
Hann byrjaði ungur að vinna í
mjólkursamlaginu og hafði þá mögu-
leika á því að fara erlendis í nám, en
hann þóttist ekki hafa tíma til þess
og hafnaði því alfarið. Alli byrjaði að
keyra útkeyrslubíl hjá samlaginu, en
hugurinn stefndi á stóra bíla og hann
tók meiraprófið um leið og hann
hafði aldur til og fór þá að keyra
stóra steypubíla. Ég heimsótti hann
oft þá og var stoltur af honum, hann
átti fjölskyldu og lítið einbýlishús.
En þessi sæla hans entist allt of
stutt, hann skildi við konuna, og fór
þá að keyra flutningabíl á milli Siglu-
fjarðar og Reykjavíkur.
Skömmu seinna gifti hann sig í
annað sinn og flutti til Reykjavíkur
og þá fór hann að keyra flutningabíl
frá Húsavík til Reykjavíkur. Þá kom
hann oft við á Akureyri og gisti hjá
móður okkar. Þar hitti ég hann oft,
en svo hætti hann keyrslunni og
byrjaði að vinna við smíðar í Reykja-
vík. Þar smíðaði hann marga fallega
hluti, t.d. massífa bogadregna úti-
hurð sem hann var mjög stoltur af.
Hann var nefnilega bráðlaginn í
höndunum og meistarinn hans vildi
endilega taka hann á samning þann-
ig að hann fengi réttindi sem smiður.
En það var ekki við það komandi, ef
hann tók eitthvað svona í sig þá var
honum ekki haggað.
Alli flutti til Svíþjóðar og þar vann
hann hjá Kocums í Malmö í nokkur
ár. Ég heimsótti hann þangað ásamt
móður okkar og það var mjög eft-
irminnileg og skemmtileg ferð. En
Alli flutti aftur til Reykjavíkur með
fjölskyldu sína, en það entist stutt
því að hann skildi við konuna fljót-
lega eftir heimkomuna. Þá fór hann
á sjóinn og gerðist sjómaður á flutn-
ingaskipinu „Eddunni“ og sigldi með
henni til Miðjarðarhafsins og suður
til Afríkusrandar. Hann var hálft ár
á sjó og ég man enn eftir því þegar
hann kom, hann hafði hvorki látið
skerða á sér hár né skegg og ég
þekkti hann varla.
Eftir að hann kom heim til Ak-
ureyrar bjó hann hjá móður okkar
smá tíma en var samt mjög eirðar-
laus og vissi ekkert hvað hann vildi
gera. Það var ekki fyrr en hann fór í
heimsókn út á Dalvík til Gunnars
Jónssonar þá kom hann alsæll heim,
og sagðist ætla að flytja út á Dalvík.
Ég man eftir því, að gamla konan
vildi hafa hann lengur hjá sér fyrst
hann var kominn heim aftur á annað
borð.
Hann var fljótur að róa hana nið-
ur, og sagði þetta er allt í lagi,
mamma mín, Gunni ætlar að hjálpa
mér. Eftir þetta var ekki aftur snúið,
hann eyddi síðustu árunum sínum
úti á Dalvík. Enda togaði Svarfaðar-
dalurinn alltaf mikið í Alla hann vildi
hvergi annars staðar vera. Allar
stundirnar í sumarbústaðnum með
Gunnari og Emmu gáfu honum mjög
mikið, það fann ég svo vel þegar ég
talaði við hann.
Eftir að hann missti vinnuna fór
að halla undan fæti, en það var alveg
sama hvenær maður spurði hvernig
líður þér, Alli minn, þá var alltaf
sama svarið, ég hef það ágætt það er
ekkert að mér, og þar með var málið
afgreitt og slegið á létta strengi með
tilheyrandi hlátrasköllum. Þar sem
ég veit að þú ert núna laus við þraut-
irnar þínar, þá ætla ég nú að kveðja
þig á léttu nótunum. Vertu blessaður
kæri bróðir og njóttu þess að láta
þér líða vel á nýja staðnum. Börnum
þínum og fjölskyldum þeirra sendi
ég mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Stefán Ívar Hansen.
ARNVIÐ
HANSEN
Lokað
Skrifstofur Háskólans í Reykjavík, Ofanleiti 2 og Höfðabakka 9,
verða lokaðar föstudaginn 20. janúar frá kl. 10.30-12.30 vegna
jarðarfarar RÚNARS V. JENSSONAR.
Háskólinn í Reykjavík.
Þökkum innilega öllum þeim, sem sýndu okkur
hlýhug og vináttu við andlát og útför elskulegs
eiginmanns, föður, tengdaföður, afa og langafa
okkar,
JÓHANNS EYJÓLFSSONAR,
Dalsbyggð 21,
Garðabæ.
Sérstakar þakkir færum við öllu starfsfólki á deild
B-7, Landspítala Fossvogi, fyrir góða umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Fríða Valdimarsdóttir,
Eyjólfur Jóhannsson,
Markús Jóhannsson, Guðný B. Kristjánsdóttir,
Hanna Fríða Jóhannsdóttir, Hlöðver Þorsteinsson,
Helga Jóhannsdóttir, Aðalsteinn Svavarsson,
barnabörn og barnabarnabarn.