Morgunblaðið - 27.08.2006, Blaðsíða 26

daglegt líf
26 SUNNUDAGUR 27. ÁGÚST 2006 MORGUNBLAÐIÐ
G
ræni stóllinn sem
Helgi Aðalsteinsson
hefur boðið mér
sæti í stingur í stúf
við innviði heimilis-
ins. „Þessi var eitt
sinn í utanríkisráðuneytinu,“ út-
skýrir hann. „Jón Baldvin skipti öll-
um húsgögnunum út þegar hann
tók við ráðuneytinu og þeim var
komið fyrir í Sölu varnarliðseigna.
Þar kom ég auga á hann.“
Sé sagan sönn veit Jón Baldvin
ekki af hverju hann hefur misst því
þetta er góður stóll. Helgi og kona
hans, Kristín Sigríður Óskarsdóttir,
sem er kölluð Kiddý, búa í lítilli
íbúð í Breiðholtinu. Þar eru margir
forvitnilegir munir, s.s. grimmúðleg
líkneski, svipmiklar grímur, upp-
stoppaður hrafn og brosmildar
hauskúpur. Kannski má mylja þetta
allt saman ofan í duft og nota í gott
kukl gegn krabbameini en líklega
þyrfti samt eitthvað meira til að
stöðva útbreiðslu meinsins sem
lagst hefur á lungu Helga. Hann á
stutt eftir því samkvæmt lækninum
hans á hann varla meira en hálft ár
eftir ólifað. „Samt veit maður aldr-
ei,“ bætir læknirinn við í símann
þegar við tölum saman. Hálft ár,
endurtek ég við Helga, hvernig
finnst þér það?
„Í samanburði við að labba út og
verða fyrir bíl?“ spyr hann á móti.
Ég kinka kolli.
„Forréttindi, mikil forréttindi.“
Og þegar Helgi segir frá því sem
bíður hans eftir dauðann er næst-
um því auðvelt að trúa honum. „Við
tekur hvíld og frí þar til kemur að
næsta verkefni og ég verð aftur
sendur hingað til Jarðarinnar í leið-
angur. Þá held ég áfram þar sem
frá var horfið. Þess vegna er ég
viss um að ég verði áfram listamað-
ur, hvort sem ég vinn við tattú eða
eitthvað annað. Ég gæti dúkkað
upp aftur árið 2180 jafnt sem 1980.
Þannig safnar sálin reynslu. Þegar
fólk segir að einhver hafi dáið er ég
viss um að hann hafi fæðst annars
staðar. Það finnst mér skýra hvers
vegna sumir eru með gamla sál en
aðrir unga. Kiddý, konan mín, er
með unga sál en Albert, bróðir
minn, gamla. Ég er einhvers staðar
mitt á milli.“
Er Guð til í þessum heimi sem þú
trúir á? „Að sjálfsögðu er til æðri
máttur.“
Helgi hefur hafnað hefðbundinni
krabbameinsmeðferð, enda myndi
hún ekki lengja líf hans meira en
sem nemur tveimur mánuðum.
Meðferðin hefur jafnan erfiðar
aukaverkanir í för með sér auk þess
sem hún þarf að fara fram inni á
spítala. Þá finnst Helga hljóta að
vera skárra að njóta tímans sem
hann á eftir heima við með sínum
nánustu. Hann lætur sér nægja að
taka inn lyf sem slá á kvalirnar,
stilla andnauð og bægja kvíðanum
frá. Tattúveruðu hauskúpurnar sem
mynda keðju á hálsi Helga fá ekki
hrakið óttann hjálparlaust á brott.
Tattúveraðir sjóliðar í bænum
Helgi hefur ekki verið mikið fyrir
að láta á sér bera í fjölmiðlum.
Ástæðan er einföld. „Ég veitti einu
sinni viðtal í helgarblað en var ekki
sáttur við það. Þar var tattúið tengt
sýkingarhættu og talað við lýta-
lækni um það hvernig hægt væri að
ná því af. Viðtalið vakti upp fleiri
spurningar en það svaraði. Þess
vegna tók ég þá ákvörðun að fara
ekki aftur í viðtal. Mig langar hvort
sem er ekki að vera frægur. Ég þoli
heldur ekki þegar fólk reynir að
sleikja mig upp.“
Helgi tekur fram tölublað af
tímaritinu Sánd sem gefið var út
um tíma. Á forsíðunni sést hann
þykjast vera að tattúvera rokk-
arann Magna sem gert hefur garð-
inn frægan að undanförnu í raun-
veruleikaþáttunum Rockstar:
Supernova. Það er dæmigert fyrir
Helga að hann kýs að snúa sér und-
an myndavélunni svo hann þekkist
ekki.
Hann var heldur ekkert fyrir að
láta bera á sér í æsku. „Ég var feit-
ur,“ segir Helgi strax þegar hann
er beðinn um að lýsa sér sem barni.
Svo bætir hann við: „Ég var einfari
og mér gekk illa í skóla. Það eina
sem ég kunni var að teikna. Ég gat
dundað mér við það tímunum sam-
an.“
Helgi ólst upp í Heiðargerði í
Reykjavík. Hann er sonur hjónanna
Sonju Sjafnar Albertsdóttur hjúkr-
unarfræðings og Aðalsteins Helga-
sonar húsgagnasmiðs sem byggði
sjálfur húsið sem fjölskyldan bjó í.
Helgi á tvo bræður, Albert, sem er
fjórum árum eldri en hann og starf-
ar fyrir lyfjafyrirtæki, og Ólaf Ís-
feld, sem er tíu árum yngri, og er
tattúlistamaður á Hawaii.
Æska Helga var ekki skemmti-
legri en svo að hún er honum að
mestu gleymd. „Foreldrar mínir
skildu þegar ég var 11 ára. Ég tók
það mjög nærri mér. Annars finnst
mér erfitt að rifja upp æsku mína.
Mér finnst ég ekkert muna. Helstu
minningar mínar snúast um skóla-
gönguna og skilnað pabba og
mömmu. Stundum fannst mér ég
vera fyrir þegar ég var lítill. Þá lok-
aði ég mig af inni í herberginu
mínu, teiknaði og hlustaði á Kan-
ann.“
Einn atburð man Helgi þó nokk-
uð vel úr bernsku og hafði af-
drifarík áhrif á líf hans. „Ég var
staddur ofan í bæ á góðviðrisdegi
þegar ég rakst á hóp erlendra sjó-
liða. Þeir voru með tattú á hand-
leggjunum og þessar myndir, akk-
erin, skipin, hjörtun og
kvenmannsnöfnin, stimpluðust inn í
huga minn. Allar teikningarnar
mínar fóru að snúast um þetta. Ég
gerði endalausar útlínur og sér í
lagi fannst mér gaman að draga
upp myndirnar í Súpermanblöð-
unum í gegn.“
Móðir Helga fluttist til San
Francisco þegar Helgi var 17 ára
gamall og tók hann með sér. Bræð-
ur hans urðu eftir heima. Helgi var
samt ekki nema í 2–3 mánuði vest-
anhafs og kom þá aftur heim. Þá
fannst honum hann vera orðinn of
fullorðinn til að flytja aftur til
pabba síns. Síðan hefur hann séð
um sig sjálfur. Þetta var árið 1969
og ómenntuðum unglingnum biðu
ekki margir atvinnumöguleikar en
kannski urðu tattúveruðu sjólið-
arnir til þess að hann munstraði sig
á bát. „Ég fór á sjóinn og var á ver-
tíð í Þorlákshöfn. Þar kynntist ég
alkóhólinu og var sjómaður og
brennivínsalki í tíu ár.“
Litlu síðar var Helgi kominn á
togarann Mars frá Reykjavík sem
var í svokölluðum beittúrum. „Við
fórum út og fiskuðum, sigldum til
Tattúveruð tilvera Helga
Listamaðurinn Helgi Aðalsteinsson vinnur verk sín í
mannshúð og er fyrsti Íslendingurinn, sem vitað er
um að hafi lært að tattúvera hjá nafntoguðum, erlend-
um fagmönnum. Hann sagði Gerði Kristnýju frá þró-
un tattúlistarinnar á Íslandi, skrautlegu lífi sínu, þar
sem fíkniefni og fangelsi hafa komið við sögu, og
krabbameininu, sem senn dregur hann til dauða.