Morgunblaðið - 10.12.2006, Blaðsíða 61

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 10. DESEMBER 2006 61
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur hlýhug og
samúð við andlát og útför
KATRÍNAR MARGRÉTAR GUÐJÓNSDÓTTUR,
Grandavegi 47.
Örn Óskar Helgason, Svana Jónsdóttir,
Hrafn Helgason, Sigríður Helga Ólafsdóttir,
Stefanía Dagný Helgadóttir, Árni Ragnar Guðmundsson,
Guðjón Helgason, Helga Sigríður Jóhannsdóttir
og aðrir afkomendur.
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför okkar
ástkæra eiginmanns, föður, tengdaföður og afa,
GUÐMUNDAR A. ÁSGEIRSSONAR,
Suðurtúni 3,
Álftanesi.
Jóhanna Dahlmann,
Sigurður Bragi Guðmundsson, Irina Kiry,
Gunnar Karl Guðmundsson, Hrefna L. Hrafnkelsdóttir,
Ásgeir Heimir Guðmundsson, Margrét Helgadóttir,
Hanna Guðlaug Guðmundsdóttir, Bertrand Lauth,
Bryndís Guðmundsdóttir, Ívar Kristjánsson
og afabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar elskulegs eiginmanns
míns, föður, tengdaföður og afa,
TÓMASAR JÓNSSONAR
skipasmiðs frá Sandvík,
síðast til heimilis á dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi.
Sigrún Stefánsdóttir,
Eygló Tómasdóttir, Þorgils Sigurþórsson,
Tómas Rúnar Andrésson,
Hallmundur Andrésson
og afabörn.
✝
Okkar innilegustu þakkir fyrir hlýhug og samúðar-
kveðjur vegna andláts
ÁSU KR. (STÍNU) INGÓLFSDÓTTUR,
Gullsmára 5,
Kópavogi,
er lést sunnudaginn 19. nóvember.
Kristinn Guðmundsson,
Hildur Þorsteinsdóttir, Karl Bjarnason,
Guðmundur Ingi Kristinsson,
Anna Sigurborg Kristinsdóttir,
Inga Sigrún Kristinsdóttir, Magnús Þór Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabörn. Kæri vinur.
Þú varst tekinn frá
fjölskyldu þinni og vinum alltof, alltof
snemma. Þú varst unglingum hér á
Skagaströnd sem og annars staðar
Guðmundur Ingi
Ólafsson
✝ GuðmundurIngi Ólafsson
fæddist á Akureyri
21. október 1989.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Fossvogi
8. nóvember síðast-
liðinn og var jarð-
sunginn frá Hóla-
neskirkju á
Skagaströnd 18.
nóvember.
góð fyrirmynd. Lena
Rut dóttir mín talaði
oft um þig. Hvað þú
værir sér góður vinur,
skemmtilegur og
hjartahlýr strákur,
hægt að tala við þig um
alla hluti. Ég man þeg-
ar hún hringdi í mig úr
skólanum á Króknum
og sagði mér svo stolt
að þú værir kominn
með bílprófið sem þú
tókst með miklum
glæsibrag, gerðir allt
rétt á prófinu eins og
hún orðaði það. Ég veit að hún er nú
þegar búin að lofa þér að reyna að
verða góður bílstjóri eins og þú. Hún
saknar þess nú sárt að hafa þig ekki
lengur í herberginu þínu á vistinni.
Hún var að reyna að brosa í gegnum
tárin um daginn og sagði mér að þú
skuldaðir sér tvo popppoka og app-
elsín. Ég held hún hafi verið að reyna
að ímynda sér að þetta væri allt bara
ein hryllileg martröð og þú myndir
fljótlega labba inn í herbergið hennar
á vistinni með popp, appelsín og spólu
undir hendinni til að horfa á með
henni eins og þú gerðir stundum.
Kæri vinur ég vil þakka þér fyrir
að hafa valið Lenu sem einn af þínum
vinum, hún kemur betri manneskja
út í lífið fyrir vikið. Megi Guð og allir
englar himins vaka yfir þér og allri
þinni fjölskyldu, en henni votta ég
mína dýpstu, dýpstu samúð. Lena og
allir vinir þínir senda þér ótal kossa
og knús. Þau munu aldrei gleyma
þér.
Ég kveð þig, elsku vinur, með
þakklæti í hjarta fyrir dóttur mína.
Kveðja
Íris.
Það var vorið 1997
og ákveðið að Hart í
bak yrði fyrsta verkefni Leikfélags
Akureyrar um haustið. Í þessu leik-
riti Jökuls Jakobssonar er lítið hlut-
verk og gæti auðveldlega gleymst
áhorfanda jafnskjótt og leikarinn er
horfinn af sviðinu. Maður nokkur
kemur að rukka Áróru spákonu sem
ekki getur staðið í skilum með raf-
magn, húsaleigu og annað þvílíkt eftir
að Finnbjörn ástmaður hennar sættir
sig ekki lengur við að deila henni með
öðrum karlmönnum og hættir að ala
önn fyrir henni. Snemmsumars hafði
verið skipað í öll hlutverk í fyrirhug-
aðri leiksýningu, önnur en hlutverk
Rukkarans. Þetta er ekki stórt hlut-
verk, sagði ég við leikstjórann, sem
var Eyvindur Erlendsson. Nei, það er
ekki stórt, svaraði hann með sinni al-
vöruþrungnu rödd, en góður leikari
getur gert mikið úr því. Svo spurði
hann: Hvernig er með hann Marinó?
Heldurðu að þú getir ekki fengið
hann til þess að leika þetta fyrir okk-
ur? Þegar hér var komið sögu hafði
ég gegnt starfi leikhússtjóra í Sam-
komuhúsinu á Akureyri í eitt og hálft
ár eða svo, og auðvitað hafði ég
kynnst Marinó Þorsteinssyni lítil-
lega. Hann vandi stundum komur sín-
ar í leikhúsið, settist augnablik á
kaffistofuna og vildi greinilega fylgj-
ast með hjartslætti hússins. Hann gat
verið með ólíkindalæti í orðum og
svipbrigðum en þótt stundum væri
fyrir þá sök erfitt að átta sig á því
hvað honum fannst, þá fór ekki milli
mála að leikhúsið átti mikið rúm í
hjarta hans og hann vildi veg þess
sem mestan, ekki einungis í verald-
legu tilliti, heldur hafði hann ríkuleg-
an listrænan metnað fyrir hönd Leik-
félags Akureyrar.
Marinó Eðvald
Þorsteinsson
✝ Marinó EðvaldÞorsteinsson
fæddist á Vegamót-
um á Dalvík 30.
ágúst 1920. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á
Akureyri laugar-
daginn 18. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Akureyrarkirkju
27. nóvember.
Ég sá Marinó Þor-
steinsson fyrst á leik-
sviði í hlutverki Alfier-
is lögmanns í Horft af
brúnni eftir Arthur
Miller. Það var seint á
níunda áratug síðustu
aldar. Horft af brúnni
hafði þá um margra
ára skeið verið mitt eft-
irlætisleikrit og ég hef
aldrei verið alveg sam-
ur eftir að hafa á ung-
um aldri séð Róbert
Arnfinnsson og Regínu
Þórðardóttur, Krist-
björgu Kjeld og Helga Skúlason fylla
félagsheimilið í sveitinni minni með
spennuþrungnu andrúmslofti þessa
verks. Að ógleymdum hinum leikur-
unum og fremstum meðal jafningja,
Haraldi Björnssyni, sem fór þannig
með hlutverk Alfieris að enn í dag get
ég kallað raddblæinn og áherslurnar
fram í huga mér um leið og ég sé Reg-
ínu koma úr eldhúsinu og þurrka sér
um hendurnar með þeim hætti að
innibyrgð örvænting og ótti Beatrice,
sem hún lék, leyndist engum í saln-
um. Það var því nokkur kvíði í brjósti
mér þegar ég fór í Samkomuhúsið á
Akureyri til þess að sjá þetta eftirlæt-
is leikrit mitt og samanburðurinn við
sýningu Þjóðleikhússins mörgum ár-
um fyrr hlaut að verða erfiður. Ég var
handviss um að enginn íslenskur leik-
ari gæti farið á jafn sannfærandi hátt
með hlutverk Alfieris og Haraldur
hafði gert, en hlutverkið er nokkuð
erfitt, meðal annars fyrir þá sök að
Alfieri lögmaður, sem sjálfur var
fæddur á Ítalíu, er á vissan hátt utan
við leikritið, eins konar áhorfandi að
atburðarás, sem hann fær ekki stöðv-
að né komið í veg fyrir meinleg örlög
ítalskra innflytjenda í New York.
En svo hófst sýningin og Marinó
Þorsteinsson birtist á sviðinu og kvíði
minn hvarf. Þarna var mér áður
ókunnur leikari, glæsilegur maður á
velli og gæddur dýpt sem erfitt getur
orðið að lýsa, því að hún byggðist ekki
á tækni sem hann hafði lært heldur
reynslu sem lífið hafði fært honum.
Röddin var styrk og augun frán, blæ-
brigðin kannski færri en í fágætum
leik Haraldar Björnssonar, en hér
var mættur annar Alfieri en ég hafði
séð mörgum árum fyrr og þessum
trúði ég engu síður en hinum fyrri. Þó
voru hin óljósu skil leiks og veruleika
sem einkenna bernskuna löngu að
baki og ég nú fullorðinn maður sem
vissi mætavel að sagan sem mér var
sögð af sviðinu var skáldskapur.
Vegna þess hve ágætlega Marinó
hafði farið úr hendi að túlka vanda-
samt hlutverk Alfieris vissi ég líka vel
hvað Eyvindur Erlendsson átti við
þegar hann spurði: Hvernig er með
hann Marinó? Heldurðu þú getir ekki
fengið hann til þess að leika þetta fyr-
ir okkur? Ég sá undireins að hug-
myndin var góð og mælti mér mót við
Marinó, kvaðst eiga við hann erindi.
Hann færðist allur undan þegar ég
fór þess á leit við hann að hann léki
hið litla hlutverk Rukkarans í Hart í
bak, bar því við að annarra vegna
gæti hann ekki gert þetta kauplaust –
slíkt væru svik við hugmyndina um
atvinnuleikhús á Akureyri – og á hinn
bóginn mætti hann heldur engin laun
fá því að þá myndu skerðast allar
bætur hans sem gamalmennis. En ég
þæfði málið, fannst ég skynja að eitt-
hvað annað byggi undir, eitthvað
meira sem réði því hve maðurinn var
tregur til að taka þetta lítilræði að
sér. Og þar kom að Marinó sagði mér
hug sinn. Gamlir mann eiga ekki að
gera svona nokkuð, sagði hann, og
bætti við: Það er svo hörmulegt þegar
menn hafa ekki lengur dómgreind til
að sjá og skilja að þeir ráða ekki við
að leysa þau verkefni sem þeir inntu
af hendi með þokkalegum hætti með-
an þeir voru yngri. Ég vil ekki lenda í
því.
Hér bar ég giftu til þess að svara
rétt. Í þessu máli verðurðu bara að
treysta mér og Eyvindi, sagði ég.
Marinó leit beint í augun á mér og
spurði: Lofarðu mér því að segja mér
frá því ef ég ræð ekki við þetta? Já,
sagði ég.
Svo var Guði fyrir að þakka að
þetta loforð þurfti ég ekki að efna.
Þegar Marinó lék Rukkarann í Hart í
bak haustið 1997 var hann ekki ein-
ungis heill á sál og sinni, heldur hafði
einnig enn til að bera þá miklu ná-
lægð líkamans á leiksviðinu, sem er
aðall góðra leikara. Enda fór það svo
að innkoma Rukkarans í veröld
Áróru spákonu og Jónatans skip-
stjóra, föður hennar, varð einn af há-
punktum sýningarinnar. Eins og Ey-
vindur Erlendsson hafði séð fyrir.
Það var Guðbjörg Thoroddsen sem
fór með hlutverk Áróru í þessari sýn-
ingu á Hart í bak. Hún og Marinó
höfðu áður leitt saman hesta sína á
leiksviðinu, bæði í Jómfrú Ragnheiði
Kambans og Bríetar Héðinsdóttur,
þar sem hún lék Ragnheiði og hann
Brynjólf biskup, og í Atómstöðinni
þar sem Guðbjörg var Ugla og Mar-
inó Organistinn. Þegar ég hugsa um
Marinó núna að honum gengnum,
sakna ég þess enn meir en áður að
hafa ekki séð þessar sýningar.
Sýningin á Hart í bak var á Renni-
verkstæðinu við Strandgötu, einu
skemmtilegasta og besta leikhúsi
sem verið hefur á Íslandi, en er nú því
miður af lagt. Þetta sama leikár,
1997–98, var Samkomuhúsið tekið
aftur í notkun eftir nokkrar viðgerðir,
og þótt hugmyndaflug leikhússtjór-
ans hafi reyndar náð lengra en að
bjóða áhorfendum upp á sýningu á
Söngvaseiði sem opnunarsýningu
hússins í nýjum búningi, varð amer-
íski söngleikurinn Töfraflautu Moz-
arts yfirsterkari í umræðum um
verkefnaval í leikhúsráði. Áhorfendur
tóku reyndar Söngvaseiði með kost-
um og kynjum enda var þá vel sungið,
og Þóra Einarsdóttir engu síðri
María en hún hefði orðið Pamína í
Töfraflautunni. Og nú brá svo við að
það þurfti ekki að dekstra Marinó
Þorsteinsson til þess að vera með í
sýningunni. Hann sagði bara strax já
og þótt ekki væri hlutverkið stórt þá
mátti sjá í veislunni hjá von Trapp að
þar sem Marinó fór var á ferð aust-
urrískur aðalsmaður, holdgerður í
leikara sem enn hafði listina á valdi
sínu þótt tekinn væri að hníga á efri
ár.
Kynni mín af Marinó Þorsteinssyni
voru ekki löng, en þau voru góð. Ég
er þakklátur fyrir að hafa fengið að
kynnast þeim heiðursmanni sem
hann var á bak við grímuna sem hann
kaus að bera frammi fyrir hversdeg-
inum. Og hafi einhver átt skilda nafn-
bótina heiðursfélagi þá hygg ég að
hann hafi verið sá maður. Sem heið-
ursfélagi Leikfélags Akureyrar kom
Marinó á hátíðarsýningu á Vefaran-
um mikla frá Kasmír á Renniverk-
stæðinu í tilefni af áttatíu ára afmæli
félagsins vorið 1997. Hvaða flotti
maður var þetta? spurði ung leikkona
mig í stuttu teiti að sýningu lokinni.
Þetta var hann Marinó Þorsteinsson,
svaraði ég. Hann er einn af heiðurs-
félögum Leikfélagsins.
Heiðursfélaginn Marinó Þorsteins-
son er nú allur. Ég votta afkomend-
um hans og fjölskyldum þeirra samúð
mína við fráfall hans, og bið þá fyr-
irgefa síðbúin kveðjuorð mín, en ég
var erlendis þegar andlát Marinós
bar að höndum og fékk ekki fregnina
í tíma til þess að geta sýnt minningu
hans virðingu á útfarardeginum.
Trausti Ólafsson.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Undirskrift | | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir | Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd er
ráðlegt að senda hana á mynda-
móttöku: pix@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar