Morgunblaðið - 08.02.2008, Side 36

36 FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólöf Þórarins-dóttir fæddist í
Reykjavík 20. mars
1933. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut föstu-
daginn 1.febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þórarinn Kjart-
ansson, kaupmaður
og iðnrekandi, f. í
Núpskoti í Bessa-
staðahreppi 25.
nóvember 1893, d. í
Reykjavík 26. des.
1952, og Guðrún Daníelsdóttir
húsmóðir, f. í Reykjavík 26. apríl
1895, d. í Reykjavík 1. feb. 1967.
Systkini Ólafar eru: Gerður, f. 22.
sept. 1919; Daníel, f. 24. apríl
1921, d. 25. október 1992; Guð-
finna, f. 22. júlí 1922; Kjartan, f.
17. júlí 1923, d. 18. sept. 1969;
Lárus, f. 10. okt. 1924; Níels, f.
29. júní 1927, d. 19. jan. 1959,
Þóra, f. 31. okt. 1929, Gunnar, f.
15. jan. 1931, d. 8. nóv. 1992; Sig-
ríður, f. 5. mars 1932, d. 27. sept.
2003; Kristveig, f. 24. feb. 1936,
d. 4. okt. 1954, og Þórir, f. 23.
sept. 1939.
Ólöf giftist 5. apríl 1952, Ólafi
Hafþóri Guðjónssyni bifreið-
arstjóra, f. í Reykjavík 24. des.
Hafþór leikstjóri, f. 17. júní 1968,
kona hans er Þuríður Edda
Skúladóttir, f. 2. ágúst 1972, börn
þeirra eru Yazmin Lilja Rós 7.
apríl 2000 og Elsa Líf, f. 7. okt.
2006.
Ólöf ólst upp á heimili foreldra
sinna á Laugavegi 76 í Reykjavík.
Hún lauk gagnfræðaskólaprófi
frá Austurbæjarskóla árið 1948.
Á sínum yngri árum aðstoðaði
hún föður sinn við verslunarstörf
og fleira í verslun hans að Lauga-
vegi 76. Þá vann hún einnig í
Þjóðleikhúsinu við miðasölu og
afgreiðslustörf. Frá 7 ára aldri
var hún ásamt Sigríði systur sinni
í sveit á Oddgeirshólum í Flóa öll
sumur allt til unglingsáranna og
minntist hún tímans í sveitinni oft
með mikilli ánægju. Ólöf og Ólaf-
ur hófu búskap á heimili tengda-
foreldra hennar á Jaðri við Sund-
laugaveg. Þau byggðu síðan
ásamt systrum Ólafs og fjöl-
skyldum þeirra húsið að Brúna-
vegi 3 – 5 og hafa búið þar alla
tíð síðan. Eftir að Ólöf stofnaði
fjölskyldu helgaði hún sig heim-
ilisstörfum og barnauppeldi til
ársins 1984, þá hóf hún störf við
símavörslu fyrst hjá Stjórnarráði
Íslands en síðan hjá mennta-
málaráðuneytinu og var þar allt
til ársins 2002.
Útför Ólafar fer fram frá
kirkju Óháða safnaðarins í
Reykjavík í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
1932. Foreldrar hans
voru Guðjón Jónsson
bifreiðarstjóri, f. 10.
nóv.1895 og Björg
Ólafsdóttir hús-
móðir, f. 5. apríl
1903. Börn Ólafar og
Ólafs eru 1) Níels
véltæknifræðingur,
synir hans eru Haf-
þór, f. 27. ágúst 1980
og Tryggvi, f. 14.
maí 1983. 2) dreng-
ur, f. 1958, d. 1958.
3) Björg kennari, f.
13. maí 1959, maki
Magnús Magnússon, bóndi og bif-
reiðarstjóri, f. 13. nóv. 1944, dótt-
ir þeirra er Sigurlaug, f. 12. feb.
2003. Fyrir átti Björg með fyrri
eiginmanni sínum Bjarna Jóns-
syni, f. 29. júní 1958, a) Ólöfu, f.
10. júní 1982, sambýlismaður
Sverrir Einarsson, f. 12.júlí 1983,
börn þeirra eru Edda Björg, f.
28. júlí 2003 og Margrét Valný, f.
15. jan. 2006, b) Steinunni Þuríði,
f. 10. júlí 1986, sambýlismaður
Guðmundur Hákon Halldórsson,
f. 18. jan. 1981, dóttir þeirra er
Vildís Ásta, f. 21. nóv. 2005, og c)
Margréti, f. 2. jan. 1990. 4) Daníel
, f. 14. apríl 1960, börn hans eru
Guðrún, f. 10. feb.1992 og Þor-
björn, f. 2. feb.1994. 5) Guðjón
Elsku Lóló mín, tengdamamma og
vinkona,
mikið er sárt að þurfa að kveðja þig
en minningarnar lifa og ylja.
Eftir að við fluttum heim til Íslands
fyrir tæpum 3 árum hef ég verið með
annan fótinn inn á Brúnó. Það var svo
gott að koma við á Brúnó, fá sér kaffi-
sopa, spjalla og hlæja. Léttleiki, ást
og hlýja einkenndi þig. Þú og Yazmín
heilsuðust alltaf með því að þú lagðir
hönd þína á útidyraglerið og hún sína
á móti. Hún ætlar að hengja mynd af
þér í herberginu sínu svo að þú,
amma, sért alltaf hjá henni. Einnig
kom það oft fyrir að Elsa Lív fór í bað
hjá þér og afa. Ég veit ekki hvor ykk-
ar hafði meira gaman af því en þú
endaðir yfirleitt rennandi blaut. Við
gerðum grín að því að koma ekki í
heimsókn milli fimm og sex því þá
varstu að horfa á Leiðarljósið. Það
var svo gaman þegar ég sá þig sein-
ast, Elsa Lív var með mér og þú ljóm-
aðir þegar hún skreið upp í fangið til
þín. Þú varst yndisleg og góð amma.
Elsku Lóló mín, þín verður sárt
saknað en þú lifir ávallt áfram í hjört-
um okkar
Guð blessi þig
Þín
Edda.
Þegar ég var lítil var spes að fara í
heimsókn til ömmu og afa Brúnó, það
var ennþá skemmtilegra að fá að
gista. Þá svaf ég á milli þeirra og við
amma skiptumst á að klóra hvor ann-
arri á bakinu. Ég horfði lengi vel á
myndina sem hangir inni í svefnher-
berginu af englum og Jésúbarninu, ég
var lengi að fatta að þetta væru engl-
ar og er enn dáleidd þegar ég horfi á
hana. Amma setti alltaf disk með
kókópuffs í skál í eldhúsinu og skeið
við hliðina á henni til þess að við gæt-
um farið með inn í stofu á morgnana
og horft á barnaefnið. Við fórum mik-
ið með ömmu og afa í sund þegar við
vorum litlar, þau fóru út á Nes í sund
því vatnið þar var betra en í Laug-
ardalnum. Þar lærði ég að synda, en
var svo mikið í kafi að hún kallaði mig
hafmeyju. Einu sinni keypti hún
spennu með stóru rauðu hafmeyjar-
blómi sem ég átti að hafa í ljósa
hárinu því hún sagði að það liti svo vel
út í kafi.
Um jólin sátum við öll við borðið í
stofunni og ég sat henni á hægri hönd,
það var minn staður. Þegar kom að
því að opna pakkana varð úr papp-
írsflóðbylgja sem þakti stofugólfið og
við veltumst um í henni. Það fannst
ömmu gaman að sjá. Reyndar var hún
alltaf ánægð að sjá okkur veltast um á
stofugólfinu og nú þegar ég er orðin
stærri, á alla kanta, skil ég ekki
hvernig við gátum framkvæmt þessar
kúnstir á þeim örfáu fermetrum. Ég
gæti haldið endalaust áfram en ætla
að reyna að hemja mig. Það sem
stendur upp úr er það góða, skemmti-
lega og stundum skrítna. Hjóla-
skautaferð sem endaði með hand-
leggsbroti, herragarðurinn í
forstofunni, sólbað á altaninu (svalir),
vöfflur gerðar í samlokujárninu, Ca-
membert-ostur, brún sósa, tómatsósa
í sinnepsflösku, kalt baðherbergis-
gólf, slæður, hringar og allskonar
skart í náttborðinu, spaugstofan,
gamalt dót og … Ég er svo fegin að
hafa hitt hana daginn áður en hún lést
þar sem hún gerði grín og spjallaði
um allt og ekkert. Ég sýndi henni són-
armyndirnar af stráksa sem er á leið-
inni. Við Sverrir kvöddum hana í fínu
skapi.
Það er líka gaman að sjá, nú þegar
ég er farin að koma með dætur mínar
tvær í heimsókn, að þær vilja leika
sömu leiki og við systurnar í den, fikta
í sömu myndunum, fela sig á sömu
stöðunum og við gerðum. Edda Björg
mun vonandi muna eftir ömmu, ég
geri mitt besta til þess að sjá til þess
og minna Margréti á það hver hún var
og af hverju ég heiti Ólöf.
Edda vissi að amma væri lasin þó
hún skilji ekki dauðann og af hverju
afi er leiður. Hún sagði að það væri í
lagi því að það kæmi að því að þau
myndu hittast aftur. „Þá getur hann
kysst hana.“ Mér fannst þetta svo fal-
legt og sagt í svo mikilli einlægni að
það hlýtur að vera rétt.
Það voru amma og afi sem kenndu
mér fyrstu bænirnar og fóru með þær
með mér. Ég hugsa mikið til hennar
og mun gera það áfram. Guð blessi
þig amma mín og veri með þér og
okkur hinum sem eftir erum, sérstak-
lega afa.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái að spilla.
(Páll Jónsson.)
Ólöf Bjarnadóttir.
Elsku amma mín, mig langar bara
að þakka þér fyrir þann tíma sem ég
átti með þér, hann mun aldrei gleym-
ast. Ætla að minnast þín í örfáum orð-
um. Ef ég hugsa aftur í tímann standa
göngutúrarnir og sundferðirnar ótelj-
andi með ykkur afa upp úr. Það var
fátt skemmtilegra, og svo fylgdi ferð-
inni að sjálfsögðu svali úr sjálfsalan-
um og pulsa eða ís með þegar við vor-
um komin upp úr. Þegar við vorum
litlar var líka í tísku að fá að fara í
prinsessuleik með öllum slæðunum
þínum. Þá klæddi Ólöf stóra systir
okkur hin upp og vafði utan um okkur
skartinu þínu og slæðum, man ennþá
eftir lyktinni af þeim. Þetta gerðist yf-
irleitt í matarboðum og svo sýndum
við öllum hvað við vorum fínar, auk
þess sem við sýndum listir okkar í
fimleikum. Það var svo gaman að velt-
ast um á gólfinu hjá ykkur afa þar
sem allt var teppalagt, og gera hús úr
stofuborðinu eða öllum stólunum.
Ekki var mikið sagt þótt við legðum
undir okkur alla stofuna í einhverjum
leik.
Svo þegar matarboðin voru búin
var iðulega rifist um hver fengi að
gista, og ef mig minnir rétt voru oft
tvær frammi í rúmi og ein uppí hjá
ykkur afa. Svo enduðum við oft öll í
hrúgu inni hjá ykkur, þú að klóra öll-
um á bakinu og stjana við okkur, gefa
okkur cocoa puffs og stilla á barna-
tímann. Nóg er allavega af góðum
minningum frá því í „gamla“ daga
þegar ég var lítil. Svo eru aðrar sem
eru ennþá mjög ferskar í minni. Við
Vildís mín kíktum svo oft til ykkar
þegar ég var í fæðingarorlofi eða búin
snemma í skólanum, þá fórum við í
bakaríið og komum með eitthvað gott.
Þú hafðir svo gaman af því að sjá hana
stækka og þroskast með hverri vik-
unni sem leið. Við gátum spjallað um
heima og geima og hneykslast á vit-
lausu fólki í fréttum, en auðvitað
þurfti ég að vera farin fyrir fimm því
þá byrjaði Leiðarljós eða þá sitja og
horfa því ekki mátti trufla á meðan á
þættinum stóð. Ég sat oft með þér og
þú útskýrðir fyrir mér hver væri með
hverjum og svo framvegis eða þá ég
lagði mig í sófanum á meðan Vildís lék
sér í dótinu og reyndi við erfiða púslið.
Það voru þrír bitar sem þurfti að raða
og þér fannst svo fyndið hvað hún gat
ráðið við erfið púsl en átti síðan svo
bágt með þetta auðvelda púsl, því
kallaðir þú það erfiða púslið og glottir.
Vildís man alveg eftir þér þótt hún sé
ekki nema tveggja ára. Síðast þegar
hún kom með mér í heimsókn varst
þú inni á baði þegar við komum inn,
þá hljóp hún um allt og leitaði að
ömmu, svo var hún svo ánægð þegar
þú komst fram. Hún spyr um þig og
leitar að þér þegar við förum til afa,
hún vissi að þú værir veik á spítala en
skilur ekki að þú sért alveg farin. Ég
mun líka vera dugleg að segja henni
frá þér.
Elsku amma mín ég gæti skrifað
endalausar minningar. En nú líður
þér vel og ert engill á himninum. Því
vil ég enda þetta með sálmi sem þú
kenndir mér og við fórum svo oft með
saman fyrir svefninn:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Elsku afi, mamma, Gaui, Danni og
Nikki, verið sterk og hugsið jákvætt.
Steinunn Þuríður Bjarnadóttir.
Elsku Lóló systir.
Það er skrítið að kveðja litlu systur
sína og að þú skulir eiga sama dán-
ardag og móðir okkar, 1. febrúar, en
þegar þú lést voru 41 ár síðan hún dó.
Báðar fóruð þið of fljótt frá okkur og
báðar bjugguð þið yfir þeim eiginleik-
um að það var svo gott að vera nálægt
ykkur, báðar einstaklega ljúfar og
gefandi persónur. Lóló, Ólöf var tí-
unda í röð tólf barna Guðrúnar Daní-
elsdóttur og Þórarins Kjartanssonar
en þau reistu sér veglegt hús að
Laugavegi 76 og ólu þar upp börn sín.
Þóttu þau djörf að ráðast í svo stóra
byggingu svo langt frá miðbæ þess
tíma.
Það var yndislegt að eiga þig fyrir
systur og alast upp með þér, njóta
þeirrar kyrrðar sem fylgdi þér. Að
vera nálægt þér sem barn og ung
stúlka, alltaf með bros á vör, tilbúin að
gefa af þér og hugsa um að öllum liði
vel. Þú tókst öllu með jafnaðargeði.
Uppeldisárin saman voru yndisleg á
Laugavegi 76 og ég hugsa nú með
söknuði til þín, Siggu og Kiddýjar,
litlu systra minna sem allar eru nú
farnar. Þú varst mér hjálpleg þegar
ég var ung með dætur mínar og átti
ég ykkur Siggu mikið að þakka þegar
þið fóruð unglingarnir í móðurhlut-
verkið að passa Hrefnu á meðan ég
var á fæðingardeildinni að eiga Bobbu
og vissi ég að hún var í góðum hönd-
um. Þið Sigga eydduð mörgum sumr-
um á Oddgeirshólum hjá góðu fólki
sem hugsaði vel um ykkur og áttuð
þið þar annað heimili.
Lóló kynntist ung Haddó sínum
sem hefur verið hennar góði lífsföru-
nautur og voru þau mjög samrýnd.
Þau eignuðust fjögur börn, Níels,
Björgu, Daníel og Guðjón, myndar-
börn sem fengu gott uppeldi og mikla
ást frá móður sinni. Hún var mikil
móðir og húsmóðir, hún var sérfræð-
ingur í kökubakstri og saumaskap og
var gott að geta leitað til hennar þeg-
ar mikið lá við. Þegar börnin voru
uppkomin hóf hún störf hjá mennta-
málaráðuneytinu og vann þar eins
lengi og aldur leyfði. Ég kveð þig með
miklum söknuði og hugsa til Haddó,
barna ykkar og barnabarna. Fyrir
hönd minnar fjölskyldu bið ég góðan
Guð að gefa þeim styrk.
Þóra Þórarinsdóttir
og fjölskylda.
Elskuleg mágkona okkar er fallin
frá, eftir erfið veikindi. Hún fór fyrst í
aðgerð í júní 2006. Það var krabba-
mein. Hún virtist hafa náð sér nokkuð
vel þar til síðastliðið haust að hún
veiktist aftur af hinum illvíga sjúk-
dómi. Hún fór inn á spítala í byrjun
desember, gekkst undir margar að-
gerðir en veikindin sigruðu hana að
lokum.
Lóló eins og hún var alltaf kölluð,
var ung aðeins sautján ára þegar hún
kom inn á heimilið okkar á Jaðri. Við
systur vorum mjög spenntar að sjá
tilvonandi mágkonu, því okkur fannst
prinsinn bróðir okkar þurfa að velja
vel. Okkur er minnistætt hve grönn
hún var, hún féll strax inn í hópinn og
síðan hefur mikið verið brallað í gegn-
um árin.
Ávallt voru haldin fjölmenn barna-
afmæli því fjölskyldur voru stórar
bæði okkar og hennar. Jólaboðin á
Jaðri, sem foreldrar okkar héldu á
jóladag eru eftirminnileg, þar kom
stórfjölskyldan saman en bróðir okk-
ar jólabarnið er fæddur á aðfangadag.
Fögnuðum við oft afmælisdeginum
hans með kvöldkaffi hjá þeim hjón-
um.
Farið var í útilegur á sumrin og
skíðaferðir á veturna. Ýmislegt kom
upp á í þessum ferðum, tjöld rifnuðu,
súlur brotnuðu og eitt sinn þurftum
við að leita skjóls á Hótel Skógum og
til að spara pening gistum við a.m.k.
tíu manns í einu litlu herbergi en allt-
af var glatt á hjalla.
Nánd systkinanna var mikil því
fjögur elstu systkinin byggðu saman
hús í túnfætinum á Jaðri, Brúnaveg
3-5. Þar hafa Hædý og Hörður,
Haddó og Lóló verið hvor á sinni hæð-
inni í yfir 50 ár. Áður höfðu þau búið
hvor í sínu herberginu í kjallaranum á
Jaðri og deilt saman eldhúsi.
Lóló var ávallt hress og kát, hún
var fljót að vinna öll verk, sama hvort
hún saumaði, bakaði eða var að þrífa.
Við viljum þakka henni fyrir góða
samfylgd um leið og við vottum Haf-
þóri okkar dýpstu samúð því hans
missir er mestur þar sem þeirra sam-
fylgd hefur varað í 57 ár.
Einnig vottum við börnum, tengda-
börnum, barnabörnum og langömmu-
börnum samúð okkar.
Far þú í friði, friður Guðs þig blessi.
Þínar mágkonur
Ásta, Kristín, Halldóra, Hólm-
fríður, Ingibjörg og makar.
Lífsgöngu Lólóar móðursystur
minnar er lokið. Því áttum við síst af
öllu von á – núna, þrátt fyrir að hún
væri að glíma við erfið veikindi. Eftir
standa ótal spor og minnningar sem
hrannast upp í hugann. Lóló var
órjúfanlegur hluti af stórfjölskyld-
unni, börnum og afkomendum ömmu
Guðrúnar og afa Þórarins á Lauga-
vegi 76.
Hún var af þeirri kynslóð sem lík-
legast hefur gengið í gegnum hvað
mestar breytingar sem orðið hafa í ís-
lensku samfélagi. Umrót sem seinni
heimsstyrjöld hafði í för með sér, upp-
bygging á marga vegu og mikið um-
rót í þjóðfélaginu, jafnt fyrir unga
sem gamla. Hún eins og flestir af
hennar kynslóð tók þessum breyting-
um sem áskorun og saman unnu þau
Haddó hörðum höndum við að sjá
fjölskyldunni farborða, koma sér upp
húsnæði ásamt því að koma afkom-
endum sínum áleiðis í lífinu, sem með
sanni má segja að hafi tekist vel. Sem
börn og unglingar voru Lóló og Sigga
systir hennar, sem einnig er látin,
sendar í sveit eins og algengt var á
þeim tímum. Lóló talaði oft með
ánægju um þessa veru sína í sveitinni
á Oddgeirshólum. Ljóst var að sveita-
störfin og samneytið við fólkið þar og
landið hafði verið henni til mikillar
ánægju, enda hélst sambandið við
sveitina alla tíð og var fólkið þar sem
hennar önnur fjölskylda. Ein fyrsta
minningin um Lóló er frá því þegar
hún og Haddó giftu sig – og þvílíkur
brúðarkjóll – lítil 5 ára hnáta hafði
aldrei áður séð annan eins dýrðar-
ljóma – myndin er enn grópuð í hug-
ann.
Lóló var eins og hefðir stóðu til,
húsmóðir – og þrátt fyrir að hún hafi
unnið utan heimilis þegar börnin voru
vaxin úr grasi var hún húsmóður-
starfinu trú og sinnti því af mikilli al-
úð og kostgæfni alla tíð. Í stórfjöl-
skyldum skiptast á skin og skúrir,
sorg og gleði og voru þau Lóló og
Haddó samhentir þátttakendur í því.
Afmæli, skírnir, fermingar, brúð-
kaup, útskriftir, alltaf voru þau hjón
kærkomnir gestir og þátttakendur í
slíkum viðburðum og báru með sér
fallegar gjafir og gleði. Í minningunni
er Lóló þessi hæga, rólega frænka
sem lét aðra í fjölskyldunni um að tala
hátt og lengi en sat frekar hjá, kímdi
og gerði góðlátlegt grín í rólegheitum.
Við sem eftir lifum, fjölskyldan, ætt-
ingjar og vinir erum ríkari eftir að
hafa fengið að njóta þó svona lengi
samvista við hana.
Þrátt fyrir að náttúrulögmálið sé
þannig að allt það sem lifir mun deyja,
er erfitt að sætta sig við það þegar
ástvinur kveður, en minninguna mun-
um við bera áfram.
Auður Sveinsdóttir
Frá því ljúf hér lágu spor
létt á þessum grundum
hjartað bæði og hugur vor
hvarfla þangað stundum.
(Sigríður Árnadóttir
frá Oddgeirshólum.)
Nú hefur gangverk lífsklukku Ólaf-
ar Þórarinsdóttur slegið sinn síðasta
slátt. Leiðir okkar Lólóar, eins og hún
var kölluð, lágu saman þegar hún og
Sigga systir hennar komu að Odd-
geirshólum í kringum 1939. Lóló var
þá 6 ára og Sigga 7 ára, en hún lést
fyrir nokkrum árum. Þá var siður að
koma börnum í sveit því hernámið var
í algleymingi.
Sumrin á Oddgeirshólum urðu
mörg og var ýmislegt brallað. Við átt-
um okkur fallegt bú, kjálkar voru kýr
og leggirnir hestar. Sigga var mynd-
arleg, bjó til fínar kökur sem hún
Ólöf Þórarinsdóttir