Morgunblaðið - 08.02.2008, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Elsa AðalheiðurVestmann fædd-
ist 10. júlí 1928. Hún
andaðist 31. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þorvaldur Vest-
mann banka-
gjaldkeri á Ak-
ureyri og Margrét
Vestmann hús-
freyja. Elsa var
næstelst fimm
systkina, hin eru
Þórlaug (látin),
Elsa, Aðalsteinn,
Jóna og Friðrik Rúdy.
Elsa giftist hinn 30. nóvember
1946 Halli J. M. Sveinssyni frá
Framnesi í Glerárþorpi, f. 19.7.
1921, og eignuðust þau þrjár dæt-
ur og þrjá syni sem öll eru á lífi.
Þau eru: 1) Margrét Hrefna f,
1946, maki Reynir Hjartarson,
þau eiga 3 börn og 8 barnabörn,
2) Sigursveinn Jón, f. 1949, maki
Ingibjörg Guðjónsdóttir, þau eiga
2 börn og 3 barnabörn, 3) Þor-
valdur Ómar, f.
1953, maki Kristrún
Þórhallsdóttir, þau
eiga 3 börn og 3
barnabörn, 4) Unn-
ur Elva, f. 1959,
maki Heiðar Karl
Ólafsson, þau eiga 3
börn og 5 barna-
börn, 5) Sævar Örn,
f. 1963, maki Bryn-
dís Valtýsdóttir,
þau eiga dóttur og 2
barnabörn og 6)
Auður Ásta, f. 1966,
maki Birgir Árna-
son, þau eiga dóttur og barna-
barn.
Elsa og Hallur bjuggu allan
sinn búskap í Glerárhverfi, í
Framnesi og síðan lengst af í
Skarðshlíð 36, þau unnu bæði
mestan hluta starfsævi sinnar hjá
Iðnaðardeild Sambandsins á Gler-
áreyrum.
Útför Elsu fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Í dag er til moldar borin Elsa
Vestmann og er mér bæði ljúft og
skylt að kveðja hana með nokkrum
orðum og þakka löng kynni. Ég
kynntist henni fyrir meira en fjörutíu
árum er ég kom inn í hennar fjöl-
skyldu sem kærasti elstu dótturinn-
ar. Elsa kom þá strax fram af hrein-
lyndi og hjálpsemi og nutum við unga
parið aðstoðar hennar í hvívetna við
að fóta okkur á brautum lífsins. Hún
taldi aldrei eftir sér að rétta hönd til
aðstoðar ef þurfti þótt hún væri með
stórt heimili og ynni þar að auki mik-
ið utan þess.
Elsa var ein af þessum hvunndags-
hetjum sem ekki fer mikið fyrir en
eru þó þær persónur sem skipta hvað
mestu máli í lífi annarra þegar að er
gáð. Hún barst ekki á og gumaði ekki
af verkum sínum heldur kaus frekar
að koma að verkum án hávaða, en ef
henni fannst þurfa lét hún fólk heyra
hvað henni þótti og gat þá gustað af
henni. Maður var aldrei í vafa hvar
maður hafði Elsu, hún var hvergi
hálf. Það var oft margt um manninn
við eldhúsborðið hjá Elsu og Halli og
alltaf var stutt í að hægt væri að
galdra fram veislu að gömlum og
góðum íslenskum heimilissið. Ef
sköpuðust umræður um landsins
gagn og nauðsynjar eða hvað sem
var, hafði hún skoðanir og lét þær í
ljós. Synir mínir borðuðu hjá ömmu í
Skarðshlíðinni í hádeginu mörg sum-
ur er þeir unnu á Akureyri og hafði
sá eldri, Sveinn, sérstakt lag á að
koma á umræðum þar sem skoðanir
voru skiptar þar sem hvorugt þeirra
sparaði sig og endaði oft í því sem
öðru fólki fannst rifrildi en síðan
máttu þau aldrei hvort af öðru sjá,
þetta var þeirra stíll, þau höfðu mikið
samband til loka með sömu for-
merkjum, gríni og hálfkveðnum vís-
um.
Elsa var gjafmild kona og á öllum
hátíðum færði hún gjafir og nutu
barnabörn og barnabarnabörn þess í
ríkum mæli og meira að segja var
hún búin að láta konu mína hafa pen-
inga til að kaupa afmælisgjöf til gjafa
innan fjölskyldunnar eftir sinn dag,
þannig var hún, allt varð að vera
klárt.
Ég er búinn að fylgja þessari fjöl-
skyldu mestan part lífs míns og hef
því fyrir margt að þakka og er svo
einnig með börn mín þrjú, Lilju,
Svein og Hall og barnabörnin átta
sem eiga eftir að sakna skarðsins eft-
ir langömmu sem ekki verður fyllt en
minningin er þeirra.
Elsa hafði barist við veikindi um
nokkurn tíma af einstæðri hörku og
lét ekki undan stríðum áföllum, bjó
uppi á þriðju hæð í Skarðshlíðinni og
var ekki tilbúin að færa sig um set
þótt það væri orðað til að létta þeim
hjónum dagsins amstur, þar var
heimili hennar og þegar hún loks hóf
hina hinstu för þaðan tveim sólar-
hringum fyrir andlátið og sjúkrabíll-
inn kom að sækja hana neitaði hún að
fara í börurnar heldur gekk niður
stigana með því að fá súrefni og
umönnun á hverjum stigapalli og
vildi ekki láta bera sig út af sínu eigin
heimili og má ætla að hún hafi gert
sér grein fyrir að þetta væri hinsta
ferðin þaðan. Þannig hélt hún reisn
sinni allt til loka eins og hinar sönnu
hetjur gera á örlagastundum. Ber að
þakka sjúkraflutningamönnunum
fyrir skilning og þolinmæði.
Blessuð sé minning hennar.
Reynir Hjartarson.
Elsku amma mín, mig langar að
kveðja þig með örfáum orðum.
Frá því ég var 5 ára skotta hef ég
notið þeirra forréttinda að búa að-
eins nokkrum skrefum frá þér. Öll
grunnskólaárin mín var það hluti af
minni daglegu rútínu að hlaupa upp
til þín og afa eftir skólann, spjalla um
daginn og veginn og oftar en ekki fá
brauð og mjólk, því þú varst jú alltaf
að baka. Allar sumarbústaðaferðirn-
ar, bíltúrarnir með ykkur afa og svo
ótal margt fleira eru stundir sem ég
er ótrúlega þakklát fyrir í dag. Áhug-
inn sem þú sýndir syni mínum eftir
að hann fæddist er mér líka ógleym-
anlegur og mun ég deila minningum
mínum með honum í framtíðinni.
Elsku amma, nú hefur þú fengið
hvíldina sem þú varst farin að þrá
undir það síðasta. Ég veit að þér líð-
ur vel núna og að þú passar uppá
okkur öll.
Hvíldu í friði.
Þín
Sigurbjörg Rún (Bogga).
Þegar við hugsum til baka og
minnumst ömmu Elsu, eða ömmu
uppi, eins og við sögðum alltaf, eru
það þessar hefðbundnu fjölskyldu-
stundir sem verma hjartað mest og
best. Eins og gamlárskvöldin í
Skarðshlíðinni. Það var hápunktur
ársins þegar við frændsystkinin hitt-
umst þar öll saman og sprelluðum
langt fram eftir nóttu. Svo voru það
auðvitað öll ferðalögin sem við fórum
saman. Þá fengum við nú oft að fara
með þér og afa í bílnum og það var
mikið sport fyrir okkur krakkana. Þá
var líka venjan að stoppa hjá Þor-
valdi víðförla og fá okkur nesti. Þá
stund notuðum við krakkarnir líka
vel til að teygja úr okkur og fá smá
útrás áður en við héldum ferðinni
áfram.
Sumarið 94 fluttum við svo til Ak-
ureyrar, Hallur Geir flutti nokkrum
vikum á undan hinum og þær vikur
bjó hann hjá ykkur. Við fluttum svo
bara tveim hæðum fyrir neðan ykkur
og það hefur verið ómetanlegt að
hafa ykkur svona nálægt. Í seinni tíð
hafa svo börnin okkar notið þess að
hafa ykkur svona nærri og hafa verið
dugleg að fara upp til ykkar og oftar
en ekki komið til baka með ís og ann-
að gotterí.
Guð geymi þig, elsku amma.
Minning þín lifir
Hallur Geir, Jenný Dögg og
fjölskyldur
Elsku amma. Þrátt fyrir veikindi
þín var andlát þitt óvænt og skyndi-
legt. Það er svo ótrúlega erfitt að
sætta sig við að þú sért ekki lengur
hjá okkur. En eftir standa minningar
um yndislega konu, konu sem var
engin venjuleg amma heldur eitt-
hvað mikið meira.
Sagt er að menn uppskeri eins og
til er sáð og það má heimfæra yfir á
ykkur afa. Þið hélduð svo vel utan um
ört vaxandi hópinn ykkar og voruð til
staðar fyrir alla. Hjá ykkur var alltaf
opið hús, allir velkomnir og glatt á
hjalla. Það þurfti engin tilefni til að
hittast og vera saman. Uppskeran er
fjölskylda sem stendur svo þétt sam-
an að það hlýtur að teljast óvenju-
legt. Þú varst og mátt svo sannarlega
vera stolt af hópnum þínum.
Ég er ótrúlega þakklát fyrir að
hafa fengið að hafa þig í mínu lífi. Þú
varst einstök, ekki bara í mínum
huga heldur svo ótal margra. Þú ert
fyrirmynd mín, þér vil ég líkjast.
Kveðja,
Rósfríður F. (Rósa).
Elsku amma.
Ég var svo lánsöm að eiga þig að.
Þú varst ekki bara amma mín heldur
ein af mínum bestu vinkonum. Við
gátum setið tímunum saman og
spjallað um allt milli himins og jarð-
ar. Þér gat ég sagt allt, fékk ávallt
hreinskilin svör, góð ráð, hvatningu
og hrós. Stundirnar með þér eru
ómetanlegar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Þú varst einstök kona, fyrirmynd
okkar í fjölskyldunni, elskuð og dáð
af okkur öllum. Hvíldu í friði, elsku
amma mín.
Þín
Elsa Ösp.
Elsku langamma, besta langamma
í öllum heiminum. Ég mun sakna
mánudagskaffisins og besta súkku-
laðisins sem þú keyptir alltaf handa
mér. Alltaf þegar ég fer að sofa
hugsa ég til þín og þá knúsa ég
bangsann minn sem heitir Elsa í höf-
uðið á þér. Takk fyrir allar stund-
irnar sem við áttum saman, ég mun
aldrei gleyma þeim. Ég veit að núna
ertu á góðum stað, elsku Elsa amma.
Hvíldu í friði.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Þinn langömmustrákur
Andri Már.
Elsa Aðalheiður
Vestmann
✝ Lilja Jónsdóttirfæddist í Ás-
múla í Ásahreppi, 4.
október 1917. Hún
lést á Elliheimilinu
Grund 30. janúar
síðastliðinn. Hún
var dóttir hjónanna
Jóns Jónssonar,
bónda í Ásmúla, f.
1.3. 1880, d. 23.5.
1950 og konu hans
Ólafar Guðmunds-
dóttur, f. 3.3. 1878,
d. 19.7. 1961.
Systkinin í Ás-
múla voru tíu talsins og var Lilja
áttunda í röðinni. Hin voru Guð-
björg Helga, f. 13.4. 1907, d. 18.6.
1995, Ólafía, f. 16.11. 1908, d.
Lilja var einn vetur við nám á
Laugarvatni. Einnig vann hún
nokkra vetur á saumastofu í
Reykjavík. Lífsstarf hennar varð
við bú foreldra sinna og síðan
bræðra. Hún var virk í ungmenna-
félaginu í Ásahreppi. Í Ásmúla var
alltaf mikill gestagangur, sér-
staklega á sumrin. Lilja og bræður
hennar, Guðjón og Guðmundur,
brugðu búi og fluttu til Reykjavík-
ur árið 1979. Lilja og systir henn-
ar Þórunn byggðu sér lítinn sum-
arbústað í landi Ásmúla og þær
nutu þess að vera þar á sumrin.
Guðmundur, bróðir Lilju, fluttist á
Grund vorið 2003. Í októbermán-
uði 2004 brotnaði Lilja illa á
mjöðm, heilsunni hrakaði og hún
flutti á Elli- og dvalarheimlið
Grund í febrúar 2006.
Útför Lilju fer fram frá Kálf-
holtskirkju í Ásahreppi í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
26.12. 1973, Björg-
vin, f. 18.10. 1909, d.
5.5. 1970, Guðjón, f.
13.3. 1911, d. 12.9.
1992, Kristjana, f.
24.6. 1912, d. 7.4.
1988, hennar maður
Nikolai Elíasson, f.
24.6. 1912, d. 11.8.
1984, Guðmundur, f.
8.4. 1914, d. 22.11.
2007, Ingólfur, f.
18.7. 1916, d. 19.8.
1991, kona hans
María Guðbjarts-
dóttir, f. 6.2. 1920,
Þórunn, f. 23.8. 1920, d. 4.8. 2000,
og Dagbjört, f. 6.12. 1921, hennar
maður Guðmundur Ásgeir Jóns-
son, f. 21.1. 1926, d. 13.6. 1982.
Nú þegar Lilja móðursystir mín
kveður hrannast upp minningar lið-
inna ára.
Lilja sagði mér ýmislegt frá þeim
árum þegar hún var ung. Það var
gaman að skoða með henni myndirnar
frá þeim tíma. Hún var virk í ung-
mennafélaginu í Ásahreppi og það var
gaman að fara með henni í ungmenna-
félagsgarðinn sem hún var svo stolt
af. Það var líka gaman að hlusta á
hana spila á orgelið. Hún hafði mikla
ánægju af að spila og syngja. Ennþá
er ljóslifandi minningin frá 70 ára af-
mæli afa þegar húsið var fullt af kátu
fólki, allir sungu og Lilja lék á orgelið
viðstöðulaust svo svitinn rann af
henni.
Mörg okkar systkinabarnanna
voru þar í sveit í Ásmúla á yngri árum
og Lilja og bræðurnir létu sér mjög
annt um okkur. Þegar ég átti orðið
dætur fóru þær í sveitina með ömmu
sinni og ekki var síður dekrað við þær.
Þegar Lilja sagði mér frá gamla
tímanum átti hún til að fara með
ógrynni af vísum sem voru ortar af
bræðrum hennar og nágrönnum um
hin ýmsu tilvik í sveitinni. Þá hló hún
svo dátt og við skemmtum okkur vel.
Ég fékk stundum að heyra sögurnar
sem voru kveikjan að vísunum.
Í veikindum ömmu lýsir það sér vel
hve fórnfús Lilja var en amma lá
mörg ár rúmföst heima í Ásmúla. All-
an þann tíma vék Lilja ekki frá henni
og reyndi að láta henni líða sem best.
Þannig hugsaði hún líka um aðra,
vildi láta öllum líða vel.
Lilja var kjarnakona, dugnaðar-
forkur sem hélt sínu striki. Hún hafði
áhuga á að læra á bíl og þó seint væri
lét hún verða af því. Sumir sögðu að
það væri ekki vænlegt fyrir konu á
hennar aldri. Hún hélt það nú, það
hefðist ekkert nema með því að reyna
það. Þetta var merkilegt og dálítið
mótsagnakennt við skoðanir hennar
þar sem bifreiðaakstur var karl-
mannsverk. Hún hafði nefnilega
skoðun á hlutverkum kynjanna og
hló reyndar sjálf að þeim skoðunum
sínum. Lilja náði bílprófinu eins og
við var að búast og naut þess veru-
lega. Í framhaldinu héldu þær systur,
Lilja og mamma, norður í land að
skoða sig um og heimsækja kunn-
ingja.
Lilja og bræður hennar brugðu búi
og fluttu til Reykjavíkur árið 1979.
Rætur systkinanna voru sterkar til
sveitarinnar sinnar. Bræðurnir sáu
til þess að Lilja og systir hennar, Þór-
unn mamma mín, gátu byggt sér lít-
inn sumarbústað í landi Ásmúla og
þær nutu þess að vera þar á sumrin.
Þá kom sér vel að Lilja var ágætur
ökumaður og þær voru engum háðar.
Eftir að mamma lést í ágúst árið 2000
fækkaði heldur ferðum Lilju í sum-
arbústaðinn. Hún sagðist sakna syst-
ur sinnar.
Á 85 ára afmæli Lilju hittist fjöl-
skyldan og vinir hennar á Hótel
Sögu. Það var mikil upplifun fyrir
hana og gott að finna hvað henni þótti
vænt um allt þetta fólk sem kom til
þess að fagna með henni.
Ég og fjölskylda mín þökkum Lilju
með söknuði allar samverustundirn-
ar en ég veit að svona vildi hún
kveðja. Lítill dóttursonur minn fór að
gráta þegar honum var sagt að nú
væri Lilja farin til Guðs. Þegar hann
jafnaði sig aðeins sagði hann: „En
hún sem var svo spræk þegar við fór-
um til hennar síðast.“
Ég þakka starfsfólki Grundar fyrir
góða aðhlynningu og frábært starf.
Elsku Dæja mín, Guð gefi þér
styrk í sorginni. Blessuð sé minning
Lilju Jónsdóttur frá Ásmúla.
Rut Guðmundsdóttir
Stundum verður til vinátta sem
öllu öðru er fegurri. Vinátta sem
fylgir okkur alla tíð, og þó vinurinn
kveðji fer hann ekki heldur er alltaf
með okkur.
Þannig var vinátta tvíburanna okk-
ar og Lilju á miðhæðinni þrátt fyrir
80 ára aldursmun.
Lilju kynntumst við þegar við
fluttum í Goðheimana með tvær dæt-
ur. Hún og bróðir hennar Guðmund-
ur tóku vel á móti okkur og fundum
við strax að þar væru góðir nágrann-
ar. Oft var boðið í kaffi og spjall og
höfðu þau alltaf góðar gætur á því að
þó þau væru öldruð þá legðu þau
jafnt og við hin til allra framkvæmda
við húsið. Það framlag var oft kaffi-
sopi, snittur, terta og fleira góðgæti.
Fyrir réttum sex árum fjölgaði í
Goðheimum 7 þegar strákarnir okk-
ar tveir fæddust. Lilja tók miklu ást-
fóstri við þá strax við fæðingu og milli
þeirra þriggja varð falleg, gagnkvæm
vinátta. Um leið og strákarnir voru
farnir að ganga sýndu þeir mikinn
áhuga á að heimsækja Lilju. Þá var
bankað á dyrnar og beðið þar til Lilja
opnaði og bauð þeim fagnandi í bæ-
inn. Þegar þeir komu heim eftir
annasaman dag á leikskóla var farið
beint inn til hennar, drukkin mjólk og
náð í kleinur og kex í kleinuskúffuna.
Þá var hlaupið í hringi um íbúðina og
hún oft á eftir þeim eða komandi
skellihlæjandi á móti þeim. Þar var
líka „spilað“ á orgelið hennar, farið í
feluleik og gersemarnar hennar
skoðaðar. Hjá Lilju máttu þeir allt.
Við foreldrarnir hættum fljótt að eiga
nokkra hlutdeild í þessum stundum.
Þetta voru stundir sem þau þrjú áttu
ein. Við máttum sitja yfir kaffibolla í
eldhúskróknum og fylgjast með þeim
í leik. Ekki var að sjá að fjörmiklir
drengir þreyttu vinkonu sína á ní-
ræðisaldri. Slíku svaraði Lilja með
því að þeir héldu sér ungri. Þeir veltu
því oft fyrir sér hvort Lilja væri
amma þeirra en oftast var hún Lilja
vinkona. Og þegar tímabært var að
fara heim var hún alltaf kvödd með
kossi um leið og beðið var um kex í
nesti.
Lilja var barngóð og þó sérstök
bönd hafi myndast milli hennar og
tvíburanna þá sýndi hún systrum
þeirra líka mikla væntumþykju. Hún
mundi afmælisdaga og færði þeim
gjafir, fylgdist með áhugamálum
þeirra og skólagöngu. Betri ná-
granna hefðum við ekki getað óskað
okkur.
Sveitin var Lilju hugleikin og í
sveitina sína fór hún eins lengi og hún
hafði getu til. Þangað bauð hún okkur
einn sumardag og var það ógleym-
anlegt að vera þar með henni og
hlusta á sögurnar af lífi hennar þar,
sagðar með mikilli ást og hlýju.
Nú þegar við kveðjum Lilju erum
við þakklát fyrir vináttu hennar og
vitum að hún mun alltaf eiga sérstak-
an stað í lífi strákanna og okkar allra.
Stefán og Hildur Björg.
Lilja Jónsdóttir
MINNINGAR