Morgunblaðið - 08.02.2008, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2008 43
eins og sagt var til forna drengur
góður.
Dóra, synirnir og fjölskyldan öll
hefur misst mikið, en það hefur líka
verið þeim þungbært að horfa á
hann þjást síðustu misserin og auð-
séð að hverju dró.
Ég sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til Dóru, sonanna,
tengdadætranna og barnabarnanna
og bið góðan Guð að styrkja þau og
styðja.
Birna Árnadóttir.
Þeim fækkar óðum þessum öð-
lingum sem tóku á móti nýliðunum
sem hófu störf í framsóknarfélög-
unum í Kópavogi fyrir um 20 árum.
Einn þessara öðlinga var Þor-
valdur Guðmundsson sem kvaddi
þessa jarðvist 28. janúar sl. eftir
erfið veikindi.
Allar götur síðan ég kynntist
Þorvaldi var hann sannur liðsmað-
ur, boðinn og búinn til að vinna fyr-
ir samvinnuhugsjónina, þá hugsjón
sem sannfæring hans taldi að væri
landi og lýð til blessunar.
Þegar ég gegndi formennsku í
fulltrúaráði framsóknarfélaganna í
Kópavogi var hann einn af burðar-
ásunum í baklandinu. Hann sá um
auglýsingar fyrir Framsýn og eng-
an þekki ég sem hefur gert það af
meiri dugnaði og einurð en hann.
Með sínu vinnuframlagi var hann
um árabil maðurinn á bak við hús-
næði framsóknarfélaganna á
Digranesveginum, jafnt í blíðu sem
stríðu.
Þorvaldur var fylginn sér, rök-
fastur og vildi að það gengi sem
unnið var að á hverjum tíma. Hann
gat stundum verið nokkuð snöggur
upp á lagið en alltaf þessi ráðagóði,
ósérhlífni og harðduglegi heiðurs-
maður innst inni.
Ég vil með þessum fáu línum
þakka Þorvaldi góð ráð og áratuga
samfylgd og kveðja hann með þess-
um ljóðlínum:
Hið aldna íturmenni
sem okkur kveður nú
var hetja prúð í hjarta
með hreina sterka trú.
Að loknu lífsins starfi,
sem ljúft í minning er
var aftanroðinn indæll
í örmum vina hér.
(Böðvar Bjarnason, brot.)
Ég votta Dóru, sonum ykkar og
fjölskyldum þeirra, svo og öðrum
syrgjendum mína dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Þorvaldar
Guðmundssonar.
Sigurbjörg Björgvinsdóttir.
Í dag, 8. feb 2008, kveðjum við
með trega góðan félaga og læri-
meistara, Þorvald Ragnar Guð-
mundsson.
Kynni okkar hófust fyrir alvöru
fyrir ekki svo mörgum árum síðan.
Það leyndi sér ekki að í Þorvaldi
Ragnari fór góður drengur og
sómakær. Þegar ég gekk til liðs við
Kiwanis-hreyfinguna 1997 óraði
mig ekki fyrir því að við Þorvaldur
ættum eftir að eiga eins mikil sam-
skipti og raunin varð, hvað þá held-
ur að við yrðum tengdir fjölskyldu-
böndum.
Í upphafi þegar golfmót Kiwanis
fóru af stað var Þorvaldur Ragnar
þar fremstur í flokki frá sínum
klúbbi Eldey í Kópavogi ásamt
fleiri klúbbmeðlimum. Í mörg ár
stjórnaði hann hinum ýmsu golf-
mótum Kiwanis svo sem Ægismóti,
Þórs-Eddu-Ægis-mótum og Lands-
móti. Í þessum mótum sá ég strax
að þarna fór maður sem hafði heið-
arleika að leiðarljósi og að allt færi
eftir settum reglum í golfíþróttinni.
Þorvaldur Ragnar var mikill
keppnismaður og var yndislegt að
fá þann heiður að spila með honum
golf og njóta leiðsagnar hans, ekki
bara á golfvellinum heldur líka í líf-
inu sjálfu. Eftir að ég tók að mér að
sjá um þessi golfmót Kiwanis í
nokkur ár var Þorvaldur Ragnar
mér alltaf innan handar og á erf-
iðum stundum við úrslit þegar
skorið var jafnt, með og án forgjaf-
ar í forgjafarflokkum, þá var hann
dómari og tók ákvarðanir um sæta-
skipti sem enginn mótmælti.
Ekki treysti ég mér til að skrifa
um lífshlaup hans, en þakklæti og
söknuður er okkur hjónum efst í
huga á kveðjustund. Við ræddum
saman fyrir stuttu síðan um heima
og geima og hvort spilað væri golf á
himnum, ekki komumst við að nið-
urstöðu en ef það er gert, þá ert þú
komin í holl með frábærum félögum
sem gengnir eru yfir móðuna
miklu. Ekki er hægt að minnast þín
án Dóru, klettsins í lífi þínu. Þið
voruð stórkostleg, alltaf saman í
blíðu og stríðu, og höfðingjar heim
að sækja og yndislegt að umgang-
ast ykkur.
Á þínum yngri árum varstu mörg
ár vélstjóri til sjós og í texta Rein-
hardts Reinhardtssonar í laginu
„Þú ert vagga mín, Haf“ segir:
Eins og ólgandi blóð
er þitt lag og þitt ljóð
þrungið lífi og voldugri þrá
til að rísa frá smæð
upp í himnanna hæð,
þar sem heiðríkjan vaggar sér blá.
Þegar stórviðri hvín
fegurst faldur þinn skín
og úr fjötrum andi þinn brýst
Eins og stormbarið strá
nötra strandbjörgin há,
er þú stríðandi í hæðirnar ríst.
Elsku Dóra, Leifur, Guðmundur
og Lára, tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn, guð gefi ykkur
styrk við fráfalls þessa góða
drengs.
Ragnhildur Magnúsdóttir.
Þorvaldur Ragnar Guðmundsson
var einn traustasti liðsmaður
Framsóknarflokksins í Kópavogi
um árabil. Samviskusemi og dugn-
aður einkenndi störf hans, sem
unnin voru af hugsjón.
Þorvaldur gegndi margvíslegum
trúnaðarstörfum fyrir Framsókn-
arflokkinn. Hann sat m.a. um árabil
í nefndum Kópavogsbæjar og þá
var hann burðarstólpi í blaðaútgáfu
flokksins í Kópavogi. Þorvaldur gat
verið fastur fyrir í skoðunum og
veitti kjörnum fulltrúum ávallt gott
aðhald en gaf jafnframt góð ráð.
Hann var hins vegar alltaf sann-
gjarn.
Þorvaldur reyndist mér ávallt
sérlega vel. Með okkur tókst vin-
skapur og ég fann strax og ég hóf
að starfa með Framsóknarflokkn-
um að Þorvaldi gat ég treyst. Hin
síðustu ár glímdi Þorvaldur við
langvinn veikindi, sem hann tókst á
við af miklu æðruleysi. Þrátt fyrir
eigin veikindi hafði hann ávallt tíma
fyrir aðra og reyndi að aðstoða þá,
sem á aðstoð þurftu að halda. Þann-
ig var Þorvaldur.
Ég votta Dóru og fjölskyldu sam-
úð mína.
Páll Magnússon.
Þorvaldur, okkar góði vinur til
margra ára, verður kvaddur í dag.
Hann lést á líknardeild Landa-
kotsspítala 21. janúar, eftir lang-
varandi veikindi.
Hann gekk í Kiwanisklúbbinn
Eldey 1980 og þá kynntumst við
þeim ágætu hjónum.
Fljótlega urðum við góðir vinir
og hefur vinskapurinn haldist æ
síðan. Þorvaldur byrjaði á undan
okkur í golfinu og smitaði okkur af
bakteríunni. Við spiluðum golf hér
heima öllum stundum og fórum í
margar ferðir saman til útlanda og
einnig innanlands, að ógleymdum
sumarbústaðarferðunum okkar,
sem voru alltaf frábærar.
Þorvaldur átti við veikindi að
stríða í nokkur ár og það hefur
verið mjög erfitt að fylgjast með
veikindum hans undanfarið. Nú er
baráttu hans við sjúkdóminn lokið
og Þorvaldur er leystur frá sínum
þrautum.
Elsku Dóra og fjölskylda, við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð.
Nanna og Helgi.
Raggi var einstaklega góður og
hjálpsamur maður og mátti ekkert
aumt sjá. Hann hugsaði sérstak-
lega vel um háaldraða móður sína,
Láru Hammer, 98 ára gamla, sem
dvelst á hjúkrunarheimilinu Eir í
Grafarvogi.
Raggi var félagslyndur maður
og átti meðal annars sæti í stjórn
framsóknarfélagsins í Kópavogi
og var þar formaður um tíma.
Hann vann ötullega í flokksstarf-
inu. Átti setu í ferlinefnd, bygg-
ingarnefnd,vélanefnd og áfengis-
varnarnefnd bæjarstjórnar
Kópavogs. Hann var í stjórn
blaðsins Framsýnar og formaður
körfuboltadeildar Breiðabliks um
árabil. Hann var virkur félagi í
Kiwanis-hreyfingunni Eldey í
Kópavogi og forseti klúbbsins um
tíma. Hann og Dóra eiginkona
hans stunduðu golfíþróttina af al-
hug og unnu til margra verðlauna.
Þau hjónin voru mjög samhent í
öllu sem þau gerðu.
Ungur að árum fór hann að
vinna bæði til sjós og lands og var
dugnaðarforkur mikill.
Hóf hann síðar nám í vélvirkjun
í Vélsmiðjunni Hamri og lauk
sveinsprófi í iðninni frá Iðnskól-
anum í Reykjavík. Að því loknu
hóf hann nám við Vélskóla Íslands
og lauk þaðan prófum í vél- og raf-
magnsfræðum þremur árum
seinna. Var hann síðan vélstjóri á
togurum og farmflutningaskipum
Eimskipafélags Íslands.
Að nokkrum árum liðnum fór
hann að vinna við iðngreinina í
landi og starfaði m.a. við verk-
stjórn í Runtal-ofnasmiðjunni hjá
Birgi Helgasyni, sem stjórnaði því
fyrirtæki. Einnig vann hann um
tíma hjá vélsmiðju Björns og Hall-
dórs í Síðumúla við vélaviðgerðir
og niðursetningu véla í fiskiskip-
um. Var hann m.a. um stund á
þýskri grund á vegum fyrirtæk-
isins að kynna sér framleiðslu véla
og niðursetningu þeirra.
Hann rak eigið fyrirtæki um
nokkurn tíma, verslun og járn-
smíðar.
Síðustu starfsárin var hann
matsmaður hjá Fasteignamati rík-
isins.
Við hjónin áttum samleið með
Ragga og Dóru á ferðalögum bæði
innanlands og utan og var unun að
vera með þeim í slíkum ferðum.
Söknum við þess sárt að geta ekki
lengur ferðast með Ragga sem var
forustumaður systkinahópsins og
fjölskyldna þeirra. Þau voru með
afbrigðum gestrisin og tóku á móti
öllum með útbreiddan faðminn.
Hjónaband þeirra var með af-
brigðum gott og ég segi, „þar sem
Raggi var, þar var Dóra“.
Við biðjum algóðan „Guð“ að
styrkja Dóru, syni þeirra, maka,
afabörn og langafabörn í þeirri
miklu sorg sem ríkir í fjölskyld-
unni að ógleymdri móður hans,
Láru, sem syrgir son sinn. Við
þökkum þér, Raggi minn, sam-
fylgdina sem er okkur ógleyman-
leg. Sofðu rótt og „Guð“ geymi þig
að eilífu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Gylfi Jónsson.
✝ SigurveigMagnúsdóttir
fæddist í Sjón-
arhóli í Vatnsleysu-
strandarhreppi 22.
janúar 1928. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Hlévangi í
Keflavík miðviku-
daginn 30. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar Sigurveigar
voru Erlendsína
Helgadóttir hús-
freyja og Magnús
Jónsson bóndi.
Systkini hennar voru Helgi, Guð-
jón (lést á fyrsta ári), Ragnhild-
Foreldrar hans voru Kristján
Sigurjón Brandsson og Kristjana
Þorvarðardóttir. Börn Sig-
urveigar og Leifs eru: 1) Krist-
jana Björk, f. 3. september 1949,
maki Indriði Jóhannsson. Börn
þeirra eru: a) Hrönn, f. 4. júní
1975, gift Ingþóri Guðna Júl-
íussyni, dætur þeirra eru Dýrleif
Una og Kolbrún Ástríður. b) Ívar
Örn, f. 16. september 1982, unn-
usta hans er Ása Sigríður Halls-
dóttir. Börn Indriða eru Brynjar,
f. 2. ágúst 1963, og Sóley, f. 24.
september 1964. 2) Kristján Haf-
steinn, f. 20. desember 1954,
fyrrverandi kona hans er María
Hlíðberg Óskarsdóttir. Börn
þeirra eru: a) Aðalheiður Ósk, f.
26. nóvember 1976, hennar son-
ur er Jökull Orri. b) Leifur, f. 6.
október 1980.
Útför Sigurveigar fer fram frá
Kálfatjarnarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
ur, Guðjón, Anna
Dagrún, Guðrún
Lovísa, Guðlaug
(lést tæplega 19
ára), Sesselja (lést
tæplega tveggja
ára) og hálfbróðir
þeirra, samfeðra,
var Þórður. Þau eru
nú öll látin nema
Anna Dagrún og
Guðrún Lovísa.
Sigurveig giftist
hinn 5. mars 1949
Leifi Kristjánssyni
frá Bárðarbúð á
Hellnum á Snæfellsnesi, f. 13.
júlí 1923, d. 21. febrúar 2000.
Árin hennar mömmu urðu átta-
tíu.
Hún var yngst systkinanna sem
upp komust í stórum systkinahópi.
Helgi stóri bróðir hennar var í
siglingum og færði litlu systur ný-
stárlegar gjafir þegar hann kom í
land, fyrst leikföng og seinna meir
eitthvað fallegt í búið. Ragna elsta
systirin saumaði falleg föt á hana
og hélt henni veislu þegar hún
gifti sig.
Hún ólst upp í óspilltri náttúru
og Keilir var fjallið hennar. Hún
horfði þó í hillingum á jökulinn
hvíta handan við flóann bláa breiða
þar sem hann blasti við frá heimili
hennar á góðviðrisdögum. Seinna
meir fór hún í kaupavinnu vestur á
Snæfellsnes og fann ástina sína.
Kynntist þar líka elskulegri tilvon-
andi tengdafjölskyldu sem hún
bazt sterkum böndum. Eignaðist
tvær yndislegar vinkonur, sem
urðu mágkonur hennar, Stínu og
Beggu, sem og vin sinn og mág,
Didda. Þau umvöfðu hana og voru
alltaf til í glens og grín.
Síðan tók alvaran við og unga
parið flutti á hennar æskuslóðir
eða suður í Voga þar sem þau
leigðu fyrstu árin en festu sér síð-
an húsgrunn sem bróðir hennar
Helgi var byrjaður að byggja.
Byggðu síðan húsið sitt sem þau
kölluðu Helgafell. Þar bjuggu þau
nær því hálfa öld.
Hjónabandið var farsælt og þótt
þau væru ólík var virðingin og
væntumþykjan í fyrirrúmi. Hún
naut þess að ferðast og hitta fólk
en hann var heimakær og leið best
með sinni nánustu fjölskyldu og
vinum.
Þau áttu góð ár í Vogunum,
eignuðust börnin sín tvö. Heim-
ilisfaðirinn var á sjónum til að
byrja með en kom svo í land og
vann sem múrari en síðan við
plötusmíði í Skipasmíðastöð
Njarðvíkur. Hún hugsaði um
heimili og börn en seinna meir
vann hún af og til við fiskvinnslu í
Vogunum, ræstingar á Keflavík-
urflugvelli og síðan barnagæslu í
Vogum. Foreldrar hennar og Lúlla
systir bjuggu í Vogunum og var
mikill samgangur milli fjölskyldn-
anna. Stundum komu systurnar
tvær Ragna og Anna úr Hafn-
arfirði í heimsókn og þá var mikið
talað og hlegið.
Mamma hafði gaman af allri
handavinnu, saumaði mikið og
prjónaði. Hún naut þess að eiga
falleg föt og klæða sig upp, fara á
mannamót og syngja og dansa.
Líkt og bróðir hennar, Guðjón,
hafði hún mikið yndi af ljóðum og
kunni ótal texta utan að. Davíð
Stefánsson var í miklu uppáhaldi
og fór hún með langa ljóðabálka
hans reiprennandi.
Hún unni söng og var lengi í kór
eldri borgara á Suðurnesjum og
mætti alltaf, þótt hún þyrfti að
leggja á sig að fara með rútu til að
komast á æfingar. Hún starfaði um
margra ára skeið í Kvenfélaginu
Fjólu í Vogum.
Það hallaði undan fæti þegar
veikindi herjuðu á og hún missti
kjölfestuna í lífi sínu við andlát
pabba og þurfti að flytja úr sinni
heimabyggð.
Hún dvaldi síðustu árin á dval-
arheimilinu Hlévangi í Keflavík þar
sem vel var hugsað um hana en
saknaði þó alltaf Voganna og vina
sinna þar.
Svo kveðjum við þig móðir mín
þökk til þín
Guð þig leiði í sali til sín
þú sæti náðar hljóti.
Og vinirnir sem fóru fyrr
í faðm sinn tak þér móti.
(Kristinn Kristjánsson)
Guð geymi þig.
Þín dóttir Kiddý,
Kristjana B. Leifsdóttir.
Elsku amma mín.
Við hittumst daginn fyrir áttræð-
isafmælisveisluna þína og eitthvað
sagði mér að það yrði í síðasta
skiptið. Það reyndist rétt. Ég byrj-
aði á að hrósa þér fyrir hvað þú
værir fín með nýja fallega rauða
hringinn á hendi. Þér fannst alltaf
svo gaman þegar ég talaði um hvað
þú litir vel út. En í þetta skiptið
horfðir þú á mig tómum augum og
ekkert bros kom. En þú þekktir
mig, þú þekktir mömmu og þú
þekktir Ívar bróður. Kolbrún mín
litla var líka með í för og þarna
hittir þú hana í fyrsta og eina
skiptið. Mér þótti vænt um það. Þú
hélst í hönd Ívars nánast alla heim-
sóknina, svo stolt af honum og
hélst ýmist að hann væri pabbi eða
hann sjálfur. Í þessari síðustu
heimsókn okkar til þín söngstu,
það fannst mér svo dásamlegt. Þér
fannst alltaf svo gaman að syngja.
Þú söngst: Nú liggur vel á mér,
gott er að vera léttur í lund, lofa
skal hverja ánægjustund. Það geri
ég amma, þessa stund mun ég lofa
og aldrei gleyma. Þrátt fyrir veik-
indin og að minnið væri farið að
bresta mundir þú allar gömlu vís-
urnar svo vel.
Ég man hvað við höfðum báðar
gaman af því þegar ég fékk að
máta alla fínu hattana þína, þú átt-
ir þá marga fallega. Ekki fannst
mér síður gaman að fara í káp-
urnar þínar. Ég man best eftir þér,
amma, syngjandi og meðan afi var
á lífi man ég best eftir þér syngj-
andi og hlæjandi yfir stríðninni
hans afa. Honum þótti alltaf svo
gaman að stríða þér. Þú misstir
mikið þegar hann kvaddi eftir löng
og erfið veikindi, afi hugsaði alltaf
svo vel um þig.
Eldri dóttir mín Dýrleif, er skírð
eftir afa Leifi. Þér þótti svo vænt
um það og minntist á það í hvert
skipti sem við hittumst: Hún er
skírð í höfuðið á manninum mínum
sagðir þú alltaf. Dýrleifu fannst svo
gaman að heyra þig syngja og það
þótti okkur öllum; mér, Ingþóri,
Dýrleifu og Kolbrúnu. Núna ertu
komin til afa og aftur farin að
syngja fyrir hann.
Guð geymi þig, amma mín.
Hrönn.
Sigurveig
Magnúsdóttir