Morgunblaðið - 08.02.2008, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2008 37
✝ Geir Péturssonfæddist í
Reykjavík 5. ágúst
1943. Hann lést á
heimili sínu 2. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru þau Pétur
Sigurðsson frá
Árnanesi, f. 20.9.
1897, d. 24.9. 1971,
og Kristín Gísla-
dóttir frá Mosfelli,
f. 12.11. 1903, d.
3.10. 1988. Systkini
Geirs eru Svava Jó-
hanna, f. 11.12. 1930, Sigurður,
f. 1.4. 1933, d. 26.7. 1967, og
Gísli Ragnar, f. 8.12. 1937.
Hinn 1. október 1966 kvæntist
Geir Jóhönnu Hjörleifsdóttur, f.
22.3. 1944. Þau eignuðust þrjú
börn, þau eru: 1) Ella Kristín, f.
31.3. 1967, gift Davíð Áskelssyni,
þau eiga þrjá syni, Ásgeir, Matt-
hías og Elfar. 2) Guðrún Björk,
f. 30.7. 1968, gift Hallgrími Óla
Björgvinssyni, þau eiga tvær
dætur, Jóhönnu Ýri og Birtu
Lind. 3) Hjörleifur Víðir, f. 29.6.
1977, kvæntur
Jenny Örnberg og
er búsettur í Sví-
þjóð. Geir ólst upp í
Reykjavík. Hann fór
í nám til Skotlands
eftir stúdentspróf.
Hann útskrifaðist
sem byggingatækni-
fræðingur frá
Tækniskóla Íslands
árið 1975. Geir vann
sem tæknifræðingur
til ársins 1984, þeg-
ar þau hjónin flutt-
ust til Svíþjóðar til
frekara náms. Hann lauk verk-
fræði frá Háskólanum í Lundi
1987 og síðar mastersprófi í
verkfræði. Þau hjónin dvöldust í
Lundi í Svíþjóð frá 1984 og vann
Geir hjá umferðardeild Gatna-
málastjóra í Lundi. Þau fluttu
heim til Íslands í október 2001
og hefur Geir starfað síðan hjá
Mannvirkjastofnun Reykjavík-
urborgar.
Útför Geirs fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Geir hennar Hannýjar er eft-
irminnilegur maður.
Alla tíð var mjög kært með hon-
um og foreldrum okkar. Í þeirra
augum var hann einn af mörgum
„tengdasonunum“, innvígður og í
miklu uppáhaldi, sem og allt Siglu-
fjarðar-fólkið.
Hann var ljúflingur með góða
nærveru. Húmorinn alltaf á sínum
stað. Jafnvel fársjúkur gat hann
slegið á létta strengi, enda lítið
fyrir vol og vorkunnsemi.
Við í fjölskyldu Hansínu og Ein-
ars þökkum Geir samfylgdina og
vottum Hanný og börnunum okkar
dýpstu samúð.
Guð geymi Geir Pétursson.
Guðrún Einarsdóttir.
Kveðja
frá skólabræðrum
Haustið 1961 hittust ungir menn
í 4. bekk Z í MR. Nokkrir þekkt-
ust vel frá fyrri tíð, aðrir minna og
sumir hittust í fyrsta sinn. Mikil
vinátta þróaðist með þessum hópi
og heldur hún enn. Uppátæki
æskumanna þjöppuðu hópnum
saman og lét Geir ekki sitt eftir
liggja. Einhverjir muna enn eftir
virðulegum ungum mönnum með
hatt og regnhlíf, reikulir í spori, –
jafnvel líka eftir Volkswagen bjöllu
á tveimur hjólum fyrir horn, dag-
inn sem ökumaðurinn varð dúx í
latínu. Að loknu stúdentsprófi
stofnuðum við félag, Skarphéð-
ingafélagið, til heiðurs okkar
ágæta eðlisfræðikennara Skarp-
héðni Pálmasyni. Geir hefur sinnt
ýmsum málum fyrir Skarphéð-
ingafélagið og var forZeti þess um
skeið. Hann hefur ávallt verið
virkur félagi, þrátt fyrir langa úti-
vist, fyrst við nám í Skotlandi árin
1965 til 1967, síðan við kennslu að
Eiðum 1969 til 1971, og loks við
störf í Svíþjóð árin 1984 til 2001.
Ekki var Geir líklegur til þess
að láta á sér bera. Á mynd sem
tekin var af landsprófsbekk
Gaggó-Vest 1959-1960 velur hann
sér stöðu í öftustu röð. Nærvera
hans einkenndist af hógværð og
mildum húmor, en þó af festu og
alvöru þegar það átti við. Þegar
viðmælendum hans varð eitthvað
á, mátti sjá einkennilegri birtu
bregða fyrir í gleraugunum. Þá
vissu þeir sem manninn þekktu að
stutt var í brosið. Hann tók sjálfan
sig ekki of hátíðlega, en eðli hans
var að vinna verk sín af alvöru og
samviskusemi.
Geir gegndi ýmsum störfum um
dagana. Í Lundi í Svíþjóð starfaði
hann á umferðardeild, þar sem
hann sérhæfði sig í umferðarör-
yggi. Þá þekkingu flutti hann með
sér heim. Í sínu síðasta starfi hjá
Reykjavíkurborg vildi hann stuðla
að betri umferðarmenningu, en
umfram allt sem allra mestu ör-
yggi fyrir gangandi fólk, e.t.v.
minnugur Volkswagen bjöllunnar
forðum. Verkefni hans þar, „Lát-
um götuna blómstra“, mun hafa
vakið verðskuldaða athygli.
Okkur sem þekktum Geir kom
æðruleysi hans ekki á óvart. Hann
tók ólæknandi sjúkdómi eins og
hverju öðru hlutverki sem maður
sinnir eftir bestu getu. Verkefni
sín hjá Reykjavíkurborg vann
hann af ótrúlegri þrautseigju svo
lengi sem kraftar leyfðu og þegar
„læknamafían“ setti hann ekki í
stofufangelsi. Þegar spurt var um
líðan hans, átti hann það til að
segja að honum liði að vísu bölv-
anlega, en ekki með öllu dauður,
og aldrei að vita nema okkur tæk-
ist enn að klingja glösum. Þó hlaut
gleðifundum að fækka.
Við höfum fylgst með því af mik-
illi aðdáun hvernig kona Geirs, Jó-
hanna Hjörleifsdóttir, stóð við hlið
hans og studdi hann þegar á móti
blés. En þau áttu líka gleðistundir.
Í minningu okkar félaganna verð-
ur bros hins glaðbeitta alvöru-
manns aldrei skilið frá smitandi
hlátri Jóhönnu.
Í nóvember síðastliðnum héldu
Skarphéðingar aðalfund. Við viss-
um að Geir var langt leiddur af al-
varlegum sjúkdómi og áttum hans
ekki von. Þeim mun meiri var
gleðin þegar hann og Jóhanna
birtust á miðju kvöldi með gamla
lúmska húmorinn sem engan meið-
ir. Við vissum samt að Geir var að
kveðja okkur. Það er til marks um
umhyggju Geirs fyrir félagi okkar
að hann ætlaði að nota sína síðustu
krafta til að koma ýmsum munum
þess í betra lag. Til þeirra verka
átti hann of fáa daga eftir. Við
Skarphéðingar kveðjum hér Geir
Pétursson og vottum Jóhönnu,
börnum þeirra og barnabörnum
okkar dýpstu samúð.
Í dag kveðjum við góðan mann,
Geir Pétursson. Fyrstu kynni mín
af svila mínum og fjölskyldu hans
voru sem aðstoðarbarnapía þegar
Stína systir, yngsta systir Hann-
ýjar, var fengin til að passa dætur
þeirra, Ellu og Gúu. Vináttubönd
mynduðust og styrktust fljótt.
Geir var þá í tæknifræðinámi og
Hanný vann á skrifstofu Mennta-
skólans við Tjörnina. Samgangur
var mikill og tengsl náin í stórum
systkinahópi, og ekki versnaði það
við að við komumst að því í einu
fjölskylduboðinu að þrjár af systr-
unum – Hanný, Guggú og Kristín
– höfðu gifst frændum! Að vísu er-
um við svilarnir nokkuð fjarskyld-
ir, allir þrír um það bil í fimmta
eða sjötta lið, en spurningin vakn-
aði samt, hvort eitthvað annað en
tilviljun ein hafði ráðið makavali
þessara að öllu öðru leyti svo
smekklegu og vönduðu systra.
Náin kynni urðu enn nánari,
þegar Hanný og Geir fluttu fjórum
árum á eftir okkur Kristínu til Sví-
þjóðar, að vísu til Lundar, þar sem
Geir byrjaði með því að bæta við
sig námi til verkfræðings, og
Hanný fór í sérnám í gjörgæslu-
hjúkrun, en þau síðan ílengdust.
Það voru ófáar – en samt allt of fá-
ar – ferðir farnar á milli Gauta-
borgar og Lundar, bæði fjöl-
skylduheimsóknir og við hátíðlegri
tækifæri. Ein slík góð stund var
þegar hjónunum var rænt að heim-
an á veitingastaðinn Kockska hus-
et, í 470 ára gömlu húsi í miðbæ
Málmeyjar, til að halda upp á
fimmtugsafmæli Geirs. En hefndin
er ljúf, og aðferðirnar urðu æ þró-
aðri – rúmu ári síðar teymdi Geir
mig, með bindi fyrir augum, út í
bílferð sem endaði í Kiel-ferjunni,
í ógleymanlega siglingu þar sem
við héldum upp á fertugsafmæli
mitt! Ári síðar, þegar Kristín varð
fertug, fylltum við stofu og for-
stofu í litla raðhúsinu okkar í
Gautaborg með borðum og vinum
– þar voru auðvitað Hanný og Geir
með. Mig minnir að það hafi verið
í þeirri veislu sem Geir og annar
góðvinur okkar voru einir eftir
vakandi, báðir jafnhneykslaðir yfir
að allt fólkið væri farið að sofa út
frá svona skemmtilegu teiti.
Klukkan var bara rétt rúmlega
átta, að vísu að morgni, en samt …
Geir var ekki mikið fyrir að
trana sér fram, hann var hlédræg-
ur og hógvær, athugull og með dá-
lítið feimnislegu yfirbragði, en
þegar enginn átti von á neinu kom
innskot, komment, athugasemd
eða brandari sem lyfti stemning-
unni. Honum tókst alltaf að sjá
kómísku hliðarnar á hlutunum.
Jafnvel síðustu erfiðu árin, eftir að
hann hafði veikst af sínu eitla-
krabbameini, lifði Geir lífinu lif-
andi. Þau hjónin voru ótrúleg, og
lífsvilji Geirs alveg einstakur –
hann fór í gegnum nánast öll með-
ferðarform sem þekkt eru við
sjúkdómnum, með óþreytandi og
færa gjörgæsluhjúkku sér við hlið,
og margoft reis hann upp úr ösk-
unni eins og fuglinn Fönix. Þá
brugðu þau sér gjarnan í Svarta-
skóginn í Þýskalandi í frí.
Að lokum var samt búið að
framlengja víxilinn einum of oft.
Söknuðurinn er mikill. Við hjónin
og fjölskyldan vottum Hanný,
Ellu, Gúu, Hjörleifi, tengdabörn-
um og barnabörnum okkar dýpstu
samúð. Við sjáumst, kæri frændi, –
ég veit bara ekki enn hvar eða
hvenær!
Páll E. Ingvarsson.
Nú þegar Geir Pétursson, vinur
okkar, er látinn eftir langa og
hetjulega baráttu við illvígt
krabbamein viljum við minnast
hans með örfáum orðum. Geir og
Ari hafa verið vinir frá 1961 þegar
þeir stunduðu báðir nám við
Menntaskólann í Reykjavík.
Skömmu eftir að við tvö, sem þetta
ritum, hittumst fórum við öll til
náms í Bretlandi, Ari til Liverpool
en Geir og Sigrún til Edinborgar.
Í Edinborg hitti Geir blómarós frá
Siglufirði, Jóhönnu Hjörleifsdótt-
ur. Þau urðu brátt óaðskiljanleg
og giftu sig fljótlega.
Við höfum nú þekkt þessi heið-
urshjón í ríflega 40 ár. Oft höfum
við dvalið fjarri hvert öðru, við í
Englandi eða Kanada, Geir og Jó-
hanna á Austurlandi eða í Svíþjóð
en stundum vorum við öll á Suð-
vesturhorninu. Alltaf þegar við
hittumst var þráðurinn tekinn upp
eins og við hefðum hist í gær.
Sjúkdómurinn sem lagði Geir að
velli gerði fyrst vart við sig í Sví-
þjóð þar sem Geir lauk verkfræði-
námi og stundaði verkfræðistörf.
Sjúkdómurinn lá niðri um skeið en
tók sig aftur upp eftir að þau hjón
fluttu til Íslands. Geir ætlaði ekki
að láta sjúkdóminn buga sig og
sýndu þau hjón bæði ótrúlegt þrek
og æðruleysi í baráttunni við hann.
Jóhanna rak jafnan eins konar
útibú frá sjúkrahúsum, ýmist í Sví-
þjóð eða í Kópavoginum. Þáttur
Jóhönnu við að hjúkra Geir síðustu
árin og gera honum lífið bærilegt
var ærinn. Einnig ferðuðust þau
sér til upplyftingar hvenær sem
færi gafst, einkum til útlanda.
Að leiðarlokum er margs að
minnast og margt að þakka. Við
minnumst allra góðu samveru-
stundanna á heimilum okkar og á
ferðalögum. Við munum aldrei
gleyma ævintýralegri ferð sem var
farin til Írlands í páskafríi 1966.
Þar tjölduðum við á ökrum bænda
og nutum mikillar gestrisni
óbreytts alþýðufólks en þetta var
löngu áður en írska efnahagsundr-
ið gjörbylti írsku samfélagi. Við
fengum einnig höfðinglegar mót-
tökur á heimili Geirs og Jóhönnu í
Svíþjóð þegar við heimsóttum þau
þar.
Geir hafði mikla ánægju af að
hanna og skapa hluti með eigin
höndum. Við minnumst þess sér-
staklega þegar hann hannaði og
stjórnaði uppsetningu á handriði
við stiga í húsi, sem við keyptum í
Breiðholtinu. Dóttir okkar var þá
á fyrsta ári og ekki vildi Geir að
hún félli niður óvarinn stigann.
Geir var einnig óþreytandi að
skipuleggja og reikna út hvernig
skyldi leggja parketið í sama húsi
þannig að vel færi og að teknu til-
liti til þess að ekki voru öll her-
bergi alveg hornrétt eins og þau
áttu að vera. En þannig var Geir,
alltaf tilbúinn til þess að rétta
hjálparhönd og ræða hin marg-
víslegustu vandamál. Geir hafði
ótvíræða hæfileika til þess að
hanna og teikna og hafði jafnt
áhuga á fagurfræði og notagildi
hluta. Geir hafði einnig ódrepandi
áhuga á þjóðmálum og voru þau
oft rædd í þaula fram eftir nóttum.
Með þessari fátæklegu kveðju
þökkum við rúmlega fjörutíu ára
samfylgd. Við vottum fjölskyldu
Geirs, þeim Jóhönnu og Ellu, Gúu,
Hjörleifi og fjölskyldum þeirra,
samúð okkar við fráfall góðs
drengs og fjölskylduföður.
Sigrún Helgadóttir
og Ari Arnalds.
Í dag kveðjum við vin okkar og
vinnufélaga, Geir Pétursson verk-
fræðing.
Geir hóf störf hjá embætti Borg-
arverkfræðingsins í Reykjavík
haustið 2001, síðar Framkvæmda-
svið Reykjavíkurborgar.
Hann var þá nýkominn heim frá
Svíþjóð þar sem hann hafði unnið
á umferðar- og gatnadeild í Lundi.
Þar vann Geir að málum er tengd-
ust umferð og umferðaröryggi og
kom aftur að sama málaflokki hjá
Reykjavíkurborg.
Á nýjum vinnustað vann hann
ekki hvað síst að umferðaröryggi
skólabarna og gerð 30 km hverfa í
borginni. Geir var vel meðvitaður
um mikilvægi þess að bæta um-
ferðaröryggi í nærumhverfi okkar.
Þar skilaði sér vel reynsla hans frá
Svíþjóð. Það vill oft gleymast hjá
okkur, sem brunum áfram í bryn-
vörðum bílum, að handan við horn-
ið getur leynst óvarið barn gang-
andi á leið til skóla.
Eitt af síðustu verkefnum Geirs
var að skapa farveg fyrir nýjung í
borginni sem verður til að bæta
enn frekar umferðaröryggi í íbúða-
hverfum. Um verkefnið má lesa á
heimasíðu Framkvæmdasviðs en
það kallast „Látum götuna
blómstra“.
Verkefnið gengur út á það að
virkja íbúa í að bæta sitt nánasta
umhverfi í útliti og um leið að
stuðla að bættu umferðaröryggi.
Geir var ákaflega ljúfur og
traustur vinnufélagi. Hann sinnti
starfi sínu af áhuga og kostgæfni.
Veikindi hans settu þó óhjákvæmi-
lega mark sitt á starfsgetu hans
síðustu tvö árin.
Hann sýndi ótrúlega þrautseigju
og gafst ekki upp fyrr en í fulla
hnefana.
Í byrjun þessa árs birtist hann
hér á vinnustað okkar, sposkur á
svip, gaf veikindum sínum langt
nef og kastaði kveðju á vinnu-
félaga sína í hinsta sinn.
Fyrir hönd starfsmanna Fram-
kvæmdasviðs Reykjavíkurborgar
votta ég eiginkonu Geirs, börnum
hans og öðrum ættingjum og
tengdafólki einlæga samúð okkar.
Hrólfur Jónsson, sviðsstjóri
Framkvæmdasviðs
Reykjavíkurborgar.
Geir Péturssonskreytti með sóleyjum og fíflum, envið Lóló vorum við útiverkin. Á
sunnudögum var alltaf reynt að fara í
reiðtúr. Lóló hafði sérstakt lag á Ólafi
bónda. Hann átti til að láta hana hafa
svolítið fyrir hlutunum en hún gafst
aldrei upp.
Faðir þeirra systra, Þórarinn
Kjartansson, byggði stórhýsi á
Laugavegi 76, sem stendur enn. Ég
minnist þess er ég kom þangað í stóra
og fallega húsið, þar var stórt borð-
stofuborð með hvítum dúkum og
kenndu systurnar undirritaðri fína
borðsiði. Var þá gjarnan farið í fínu
fötin og æfður ballett og dans.
Árið 1953 vorum við Lóló báðar ný-
giftar og áttum von á okkar fyrstu
börnum, hún gekk með Níels sinn og
ég með Sigrúnu. Fórum við þá gjarn-
an niður á Hressó og fengum okkur
súkkulaði og tertu, vildum þannig
gefa ófæddum börnum okkar eitthvað
gott.
Lóló var í meðallagi há, með mikið
og fallegt dökkt hár, með stór og fal-
leg augu og lundin geislandi, enda erf-
itt fyrir Óla bónda að neita henni um
nokkurn hlut.
Lóló og Haddó bjuggu alla tíð á
Brúnavegi 5 og eignuðust fjögur
myndarleg börn. Hann keyrði alltaf
vörubílinn sinn og Lóló var húsmóðir í
orðsins fyllstu merkingu.
Fyrir hönd gamla Oddgeirshóla-
fólksins þakka ég áralanga vináttu.
Hafþóri og börnunum sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur. Veri mín
æskuvinkona kært kvödd, Guði á
hendur falin, hafi hún hjartans þökk
fyrir allt og allt.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Úr vísum Vatnsenda-Rósu.)
Jónína Björnsdóttir
frá Oddgeirshólum.
Ólöf Þórarinsdóttir fæddist og ólst
upp við Laugaveginn í stórri fjöl-
skyldu Þórarins kaupmanns í Vinnu-
fatabúðinni og Guðrúnar konu hans.
Hún var því Reykjavíkurstúlka í húð
og hár, lagleg, brosmild og kankvís
með blik í auga og bros á vör og gat
vel verið ein af Austurstrætisdætrun-
um hans Tómasar, með æskuléttan
svip og granna fætur.
Ólöf sat ekki lengi ógefin í föður-
garði. Ung að árum dansaði hún við
ungan pilt í Listamannaskálanum,
Ólaf Hafþór Guðjónsson frá Jaðri við
Sundlaugaveg, og var það upphafið að
langri farsælli samleið þeirra. Þau
hófu búskap í einu herbergi á Jaðri
(nú Brúnavegur 1) með aðgangi að
eldhúsi og þar fæddist Níels, elsti
sonur þeirra. En fljótlega var hafist
handa. Fjögur elstu systkinin frá
Jaðri og makar þeirra hófu byggingu
sex íbúða húss, Brúnavegs 3 og 5. Í
hlut Ólafar og Hafþórs kom miðhæðin
á númer 5 og þar hafa þau búið síðan
við góðan hag í rúmlega hálfa öld.
Leiðir okkar lágu saman er ég flutti
á Brúnaveg 5 fyrir 30 árum síðan.
Ólöf var þá húsmóðir með þrjú börn í
heimili en Níels farinn að heiman og
Björg á förum. Seinna vann hún í
Menntamálaráðuneytinu, svaraði í
síma og vildi leysa hvers manns
vanda. Ólöf var alla tíð mikil húsmóð-
ir, hélt vel utan um hópinn sinn og þau
hjón drógu mikið að og gerðu vel við
allt sitt fólk. Þau voru ákaflega heima-
kær og samrýnd hjón, Ólöf og Haf-
þór, og mörg sumarkvöldin áttu þau
við umhirðu garðsins sem var jafnan
mjög fallegur meðan allir voru við
góða heilsu. Mörgum sumardegi
eyddum við Ólöf í sólbaði í garðinum
og á svölunum en þau hjón voru mikl-
ir sóldýrkendur.
Ólöf var skemmtileg kona, hafði
góða frásagnargáfu og sagði mér
margar sögur frá bernsku- og frum-
býlingsárunum í hverfinu, fólki og at-
burðum. Þetta voru góðir dagar og er
kvöldaði barst grillilmurinn af svölun-
um, þá var veisla hjá Ólöfu og Haf-
þóri. Nú eru hennar sumardagar hér
á jörðu taldir og vil ég þakka fyrir
samfylgdina, góðvildina og öll
skemmtilegheitin og votta Hafþóri,
börnum og tengdabörnum innilega
samúð. Guð blessi minningu hennar.
Herdís Sveinsdóttir.