Morgunblaðið - 08.02.2008, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2008 39
ur tifar létt um máða steina“, já þá var
Magga í essinu sínu.
Þegar ég gisti fékk ég alltaf að sofa
í stóra flotta rúminu hennar þar sem
stólum var raðað meðfram rúminu ef
ég skyldi nú detta fram úr. Já hún
Magga passaði mig vel. Ég minnist
hjólatúra að sumri til sem enduðu
stundum á Langasandi þar sem
Magga fékk sér sundsprett í sjónum á
meðan ég fylgdist með af ströndinni
þar sem ég þorði ekki út í sjóinn. Þeg-
ar ég varð eldri gat ég stundum hjálp-
að Möggu í vinnunni og vorum við
röskar saman enda mikill kraftur í
henni Möggu.
Þegar kom að hinstu kveðjustund
var gott að geta kvatt þig með kossi
og sagt þér hvað mér þykir vænt um
þig. Ég á margar góðar minningar
um þig Magga mín sem ég geymi í
hjarta mínu. Það er mikill söknuður
en efst er mér í huga þakklæti, þakk-
læti fyrir að hafa átt þig að.
Þín
Sigrún Margret.
Margar mínar bernskuminningar
tengjast Möggu frænku, það var allt-
af gaman að heimsækja hana og það
var frábært að vera í pössun hjá
henni. Alltaf var nóg að gera og fund-
ið upp á ýmsu til skemmtunar og
dundurs og ekki var maður svangur
hjá henni. Magga frænka var alltaf fín
og flott, vel til höfð og nutum við
krakkarnir góðs af því þegar við kom-
um í heimsókn til hennar. Við fengum
aðgang að gömlu fötunum hennar og
gátum klætt okkur upp og haldið
tískusýningu eða sýnt leikrit. Fyrstu
sundtökin í ísköldum sjó voru tekin
undir handleiðslu Möggu frænku á
Langasandi og það voru engin grið
gefin fyrr en maður hafði tekið nokk-
ur sundtök og þar með búið að herða
mann svolítið að hennar sögn. Mér
var nú bara ískalt og taldi mig ekki
vera neitt mikilmenni en þetta er
ógleymanlegt. Mér dettur í hug máls-
hátturinn: Látum hart mæta hörðu
sagði kerlingin og settist á steininn.
Hún gafst ekki upp fyrr en ég synti í
sjónum. Hún kenndi okkur frændun-
um, mér, Steina og Nilla, „skelja-
kóng“ í Níllafjörunni fyrir neðan
Vesturgötu 10 og þar dunduðum við
okkur heilu og hálfu dagana þegar
þeir komu á Skagann og gistu hjá
Möggu. Þegar ég var lítill var ég viss
um að Magga frænka væri atvinnu-
maður í að drekka kaffi og spila. Hún
var alltaf að spila við einhverjar kerl-
ingar út um allan bæ og eftir að hún
flutti á Höfða spilaði hún mikið þar.
Þegar yngri systir mín var skírð Sig-
rún Margret í höfuðið á ömmu Rúnu
og Möggu frænku var ég viss um það
að hún yrði mesta kaffi-drykkju-kona
sem í þennan heim hefði komið vegna
þess að amma og Magga drukku
endalaust kaffi en mér til mikilla von-
brigða drekkur Sigrún Margret ekki
kaffi.
Eftir að ég óx úr grasi og við Snæ-
dís eignuðumst börn var alltaf tekið
vel á móti okkur þegar við heimsótt-
um hana. Hún hafði alltaf gaman af
börnunum og faðmaði þau innilega að
sér. Hún var yndisleg ljúf og
skemmtileg kona og hafði mjög góða
og hlýja nærveru. Það var gaman að
vera með henni því að hún var mikill
húmoristi og glettin. Í seinni tíð er
mér minnisstæðust ferð upp á Skaga
fyrir um 4 árum. Ég og pabbi fórum á
völlinn og kíktum svo í malt og app-
elsín inn á Höfða hjá Möggu frænku
að leik loknum. Hún hafði frá svo
miklu að segja og kom því svo
skemmtilega frá sér að við hlógum og
hlógum. Hún hló þessum smitandi
hlátri sínum þannig að við hlógum
ennþá meira og það endaði með því að
við vorum varla hættir að hlæja þegar
við komum aftur heim í Sólheimana.
En nú er hún Magga, besta frænka
í heimi, farin á vit feðranna og fullt af
fólki tekur vel á móti henni. Eftir
stöndum við með ljúfar minningar.
Andrés og Snædís.
Vart finnst meiri gæfa ungum
dreng en að eiga ástríka og alltum-
vefjandi móður, – nema ef vera skyldi
að eiga tvær.
Þannig leið mér í æsku. Ég átti allt-
af mömmu að, en svo var líka „hin
mamman“, Magga frænka á Skagan-
um, þar sem ég dvaldi langdvölum á
sumrum. Þessi glaðbeitta móðursyst-
ir mín sem skellti skuplu á höfuð sér
og hljóp svo léttfætt út í Fiskiver, þar
sem fiskur skyldi flakaður eða síld
raðað í tunnur.
Minningabrotin hrannast upp og
safnast svo saman í örfáum punktum
sem voru æsku minnar Magga
frænka.
Söngurinn; hún elskaði að syngja
og hlusta á fallegan söng. Sigfús Hall-
dórsson var sunginn afturábak og
áfram og svo auðvitað slagarar sam-
tímans eins og „Ég hef elskað þig frá
okkar fyrstu kynnum“ og „Það er
draumur að vera með dáta“. Það var
svo sannarlega gaman þegar Magga
söng í eldhúsinu að Vesturgötu 10.
Hláturinn; Hvað hún Magga gat
hlegið svo undir tók. Reyndar sárnaði
mér einu sinni við hana Möggu mína
út af hlátrinum. Þá hafði ég viljað
sanna nokkrum félögum mínum garp-
skap minn og sundkunnáttu með því
að stinga mér í feikn stóran drullupoll
sem var við lóðarmörk. Lítt fór fyrir
sundinu, en lítill kappi hljóp hágrenj-
andi inn í eldhús forblautur inn að
skinni. Magga kom aðvífandi en í stað
þess að sýna mér samúð (sem mér
fannst ég fyllilega verðskulda) fór
hún að hlæja. Ég varð stórmóðgaður,
en Magga frænka hló því meir og að
lokum var ekki hægt annað en að
hlæja með eins og alltaf. Magga
frænka hló þannig að allur heimurinn
komst ekki hjá því að hlæja með.
Hún Magga var snillingur í pönnu-
kökubakstri og hvergi brögðuðust
þær betur. Árið 1979 var haldin nor-
ræn sálfræðingaráðstefna og mættu
til leiks 250 sálfræðingar víða að. Ís-
lenskir sálfræðingar buðu í mat og
skyldu íslensku pönnukökurnar hafð-
ar í eftirrétt. Ég kunni ekki annað ráð
betra en að leita til Möggu frænku.
Ekkert var sjálfsagðara. Hún fékk
Gunnu vinkonu í lið með sér og saman
skelltu þær í tæpt 600 pönnukökur á
einum eftirmiðdegi.
Magga mín átti stórt hjarta sem
hún var örlát á. Hún elskaði börn og
börn elskuðu hana. Ég var þeirrar
gæfu aðnjótandi að vera alla tíð strák-
urinn hennar Möggu og breytti þá
engu þótt við eltumst bæði tvö.
Fyrir það verð ég þakklátur ævina
út. Fari hún í friði.
Sigurður Ragnarsson.
Það er með söknuði sem ég sest
niður og skrifa þessar línur á blað til
að minnast þín Magga mín. Þú varst
mér svo óendanlega kær. Við systk-
inin kölluðum þig alltaf Möggu móðu,
þú varst móðursystirin, hin eina og
sanna. Þið mamma voruð mjög nánar
og því höfðum við mikið af þér að
segja. Þú komst oft á „Sporðó“ og þá
var nú glatt á hjalla, eða þá að
mamma og pabbi fóru með okkur upp
á Skaga í heimsókn til þín og afa. Þið
afi hélduð saman heimili þegar afi var
orðinn ekkjumaður, þú giftist aldrei,
en sást vel um gamla manninn. Þú
bakaðir alltaf fjallháan stafla af
pönnukökum þegar við komum og ég
borðaði alltaf á mig gat. Aldrei á æv-
inni hef ég smakkað betri pönnukök-
ur en þú bakaðir.
Það var alltaf svo gaman að koma
til þín á Vesturgötuna, ég fékk að
hræra í hveitiskúffunni sem var stór
og mikil, með skóflu í, það var hin
besta skemmtun og svo sungum við
eins hátt og við gátum þegar ég var að
„hjálpa þér“ við sláturgerð. Við fórum
í langa göngutúra á Langasand,
stundum fórst þú í sjóbað á meðan ég
óð í sjónum. Stundum sátum við og
spjölluðum, þú sagðir mér að horfa
alltaf fram á veginn og hafa jákvæðni
sem vegarnesti út í lífið. Ég hef reynt
að fara eftir því. Þú nenntir aldrei að
hafa alla þína smápeninga í buddunni
þinni en geymdir þá alltaf í krúsum
hér og þar á Vesturgötunni, ég sat oft
lengi dags og taldi, raðaði og reiknaði,
þetta var dásamlegt ríkidæmi!
Þegar ég gifti mig og byrjaði að búa
komst þú oft í heimsókn þegar þú
varst í „bæjarferð“ og bauðst til að
passa frumburðinn á meðan við hjón-
in færum í bíó. Þegar við komum til
baka var búið að skrúbba allt hátt og
lágt.
Það voru forréttindi að hafa átt þig
að, Magga mín, alltaf fylgdist þú með
okkur systkinunum hvernig okkur
leið í leik og starfi, hrósaðir, hvattir og
leiðbeindir. Takk fyrir samfylgdina,
við hittumst við pönnukökustaflann
hinum megin.
Ása Helga.
Elskuleg Magga móðursystir er
fallin frá á 90. aldursári, södd lífdaga
eftir langt og farsælt líf. Farsældin
var þó ekki mæld í auðæfum heldur í
mannkostum. Lítil og hnellin, jákvæð
og lífsglöð. Kenndi mér margt af því
fallega sem ég kann. Í upphafi voru
það bænir, síðan lærdómur um lífsins
refilstigu og seinna á ævinni lífsspeki
en mest af öllu kenndi hún mér með
því að vera eins og hún var. Viðhorf til
lífsins sem var svo geislandi réttsýnt
og glaðlegt og gaf hlýju og góð-
mennsku til allra manna.
Smástrákur í heimsókn hjá Möggu
og afa ólst ég upp við að fá leyfi til að
róta í skúffu fullri af hveiti og leika
mér í stóra húsinu við Vesturgötuna.
Magga og afi svo órjúfanlega sam-
tengd að þau voru jafnan nefnd í
sömu andrá. Sendur út í búð og pen-
ingar fundnir í ýmsum skúffum og
skúmaskotum þar sem aðrir myndu
frekar geyma matföng eða viðlíka, er í
minningunni sveipað ævintýraljóma
og hlýju. Að komast á legg og fá að
fylgjast með æðri spilamennsku og
læra flókin sagnakerfi meðfram því
að njóta þess að fá pönnukökur rúll-
aðar upp með sykri, það er nokkuð
sem bætir hvern mann. Mamma,
pabbi og Magga voru miklir mátar og
mikill samgangur á milli með Akra-
borgina sem tryggan farskjóta. Sem
fullorðinn maður eignast ég mína eig-
in fjölskyldu þar sem Magga var alltaf
hluti af okkur á sama hátt og órói þar
sem einn hluti hefur alltaf áhrif á
hina. Magga varð eldri án þess að
missa nokkuð af persónueinkennun-
um sem lituðu allt hennar umhverfi
og með veru sinni og viðmóti hefur
alltaf gefið samferðamönnum sínum
tóninn um hver munurinn sé á litlum
atriðum og þeim sem skipta megin-
máli.
Ég kom til Möggu þegar tilveran
var mér torfærari en mér fannst ég
megna og fór frá henni eins og alltaf
betri en ég var áður en ég kom, með
nesti sem dugði langan veg, enda átti
Magga alltaf umfram til að gefa þeim
sem þurftu. Í aðra tíma voru heim-
sóknir til Möggu svo skemmtilegar að
magaverkir fylgdu hlátrinum sem var
stjórnlítill.
Á Höfða átti hún sitt ævikvöld og
naut þar aðhlynningar góðs starfs-
fólks. Gerði sitt til að halda sjálfstæði
og þáði aðstoð með æðruleysi þegar
það átti við. Þegar halla fór undan
fæti hjá Möggu horfði hún æðrulaust
fram á endalokin og sannaðist á henni
að hægt er að segja við dauðann með
sanni „Kom þú sæll, þá þú vilt“.
Með þessum fáu orðum við ég
þakka Möggu fyrir að vera eins og
hún var og óska þess að nú séu pönnu-
kökurnar í himnaríki orðnar svo
þunnar og velbakaðar að hægt sé að
lesa blöð þar í gegn.
Andrés Ragnarsson.
„Ef guð lofar.“ Þetta sögðum við oft
hvor við aðra, hjartans Magga mín.
Hlátur og gleði voru þín einkenni,
hlátur þannig að allir hlógu með.
Fyrstu minningar mínar frá Vestur-
götu 10 með þér og afa Níelsi. Þar ól-
uð þið mig meira og minna upp, í ást
og umhyggju, mér er sagt að þú hafir
ofdekrað litlu stelpuna. Margt gerð-
um við saman í gegnum tíðina, allar
Reykjavíkurferðirnar, heimsóknirnar
til Rúnu og Ragnars, leikhúsferðin á
Kardimommubæinn, þá hlóst þú
meira en allir í húsinu. Fjöruferðirnar
niður í Níllafjöru, og þú fékkst þér
smá sundbað. Þú hafðir yndi af að
spila og var gaman að fylgjast með
strákunum á Höfða þegar þeir bönk-
uðu á dyrnar og sóttu þig í spilin. Þú
eignaðist ekki veraldleg auðæfi, en
andlegu auðæfin áttir þú og deildir
þeim óspart til allra. Þú giftist aldrei
né eignaðist börn, en áttir okkur öll í
litlu fjölskyldunni þinni, þú elskaðir
okkur öll og við elskuðum þig, Magga
mín. Við hlógum mikið þegar þú varst
að ráðleggja okkur í sambandi við
hjónabandið, þú hafðir ákveðnar
skoðanir á því, sagðir okkur að fyrstu
fimm árin væru alltaf erfiðust, þá var
mikið hlegið. Þú hafðir yndi af að gefa
og bjóða öðrum, það voru ljúfar
stundir, örlítið sherry í staupi og þú
púaðir dömuvindla, þá var mikið hleg-
ið. Ég gæti endalaust haldið áfram
með allar gleði- og hláturstundirnar
sem við áttum saman.
Kærar þakkir Halli og Brynja,
hvað þið hafið verið umhyggjusöm og
góð við Möggu okkar. Nú er komið að
leiðarlokum, hjartans Magga mín,
það var erfitt að slíta höndina hvor af
annarri, en við hittumst aftur og þá
hlæjum við saman „Ef guð lofar“.
Elska þig. Þín
Margrét.
Elsku Magga mín,
það var mikil blessun að þú skyldir
hafa ratað inn í líf mitt og fjölskyldu
minnar. Þú varst stoð og stytta for-
eldra minna og sást um stórt heimili
af miklum myndarbrag. Þú spilaðir
stórt hlutverk í æsku minni og af ást
og umhyggju leiddir þú mig mín
fyrstu skref út í lífið og kenndir mér
góða siði og fallegar bænir. Barngóð
varstu með eindæmum og heimilið
alltaf opið börnunum í götunni.
Kærleiksböndin okkar á milli rofn-
uðu aldrei þrátt fyrir að ég hafi flutt
af Skaganum og hlýja ég mér við ljúf-
ar minningar um þig Magga mín. Það
var alltaf gaman að heimsækja þig,
mikið var spjallað því þú hafðir alltaf
svo mikinn áhuga á hvað unga fólkið
hafði fyrir stafni, iðulega var á boð-
stólum malt, appelsín og gotterí með.
Stundum skelltum við okkur í bíltúr
um Akranes, það var alltaf gaman að
skoða gamla fallega húsið þitt við
Vesturgötuna. Ekki síst er mér
minnistætt þegar þú komst í heim-
sókn til mín til Reykjavíkur í síðasta
skiptið. Það var svo gaman að fá þig í
borgarferð og þú lékst á als oddi. Ég
virkilega naut þess að dekra við þig,
því þú kunnir svo innilega að meta
það og allar lífsins lystisemdir. Utan-
landsferðirnar sem við fórum saman í,
núna í seinni tíð, voru ákaflega
skemmtilegar, hvort sem við lágum
saman í sólbaði á Spáni eða örkuðum
um Kaupmannahöfn þvera og endi-
langa.
Þrátt fyrir skarpan huga varð lík-
aminn þreyttur eins og gengur. Aldr-
ei brást þó að það lifnaði yfir þér þeg-
ar ég kom með litla ungann minn í
heimsókn til þín. Það var svo notalegt
að fylgjast með neistanum á milli þín
og Mörtu litlu, gagnkvæm aðdáunin
leyndi sér ekki og litla daman gat ekki
látið hana Möggu sína í friði.
Elsku Magga mín, með mikið þakk-
læti í huga kveð ég þig í hinsta sinn.
Þín
Helga.
Hún Magga hefði orðið níræð eftir
sjö mánuði, en enginn veit sína ævi fyrr
en öll er og kallið kom fyrir nokkrum
dögum og ekki óvænt því hún hafði
barist við erfið veikindi í nokkurn tíma
og var að lokum orðin södd lífdaga.
Magga vann á heimili okkar sam-
anlagt í um tíu ár, á áttunda tug síðustu
aldar. Hún gætti bús og barna af mik-
illi alúð, sérstaklega átti þetta við um
yngri dóttur okkar sem fæddist árið
1973. Magga átti mjög stóran þátt í
uppeldi hennar og kenndi henni guð-
rækni og góða siði. Milli þeirra tveggja
myndaðist sterkt samband sem aldrei
slitnaði. Auk þessa hafði hún góð áhrif
á báða synina sem voru ekki alltaf sam-
mála og létu þá kraftana tala. Magga
var þá oft snillingur í því að stilla til
friðar. Bræðurnir kunna í dag henni
góðar þakkir fyrir. Eldri dóttir okkar
lærði einnig mikið af Möggu og var
gagnkvæm væntumþykja milli þeirra
alla tíð. Við hjónin erum mjög þakklát
Möggu fyrir allt það sem hún lagði af
mörkum í uppeldi barna okkar og
hlýju í okkar garð.
Blessuð sé minning þessarar góðu
konu.
Margrét og Árni.
Minningarnar um tímana með
Möggu hrannast upp þegar ég sest
niður og hugsa til baka. Allar þær
minningar sem brjótast fram fram-
kalla bros í hjarta mínu og sjálfsagt
allra annarra sem eru í sömu sporum
og ég. Minningarnar um tímana þeg-
ar ég fór í pössun til Möggu á á Sól-
eyjargötuna, gerði mér ferð til henn-
ar eftir skóla og fékk kók og
súkkulaði, spilastundirnar, grjóna-
grauturinn, pönnukökurnar, hjóla-
túrarnir um bæinn og seinna meir
þegar ég var farinn að fara með börn-
in mín til hennar inn á Höfða.
Við Magga gerðum margt af okkur
í öll þau skipti sem ég fékk að fara í
pössun til hennar. Iðulega var útbú-
inn heimsins besti grjónagrautur auk
þess sem Magga hafði mjög gaman af
því að bjóða út að borða á Barbró.
Alltaf var ég sendur út í Mark að
kaupa kók í gleri og síríuslengju og
jafnvel eins og eina happaþrennu.
Aldrei unnum við samt meira en rétt
fyrir annara happaþrennu, sem þýddi
þó að maður fékk aðra kók í kaup-
bæti. Möggu fannst fátt skemmti-
legra en að spila enda var það annar
partur af því að fara í pössun til henn-
ar, að spila, og Magga var alltaf til í að
spila hvað sem er.
Síðasta ár hefur verið gríðarlega
erfitt og sárt að horfa upp á konu, sem
gefið hefur svo mikið af sér í gegnum
árin, upplifa það sem Magga hefur
gengið í gegnum. Þrátt fyrir það hef-
ur gestrisnin og hlýjan alltaf verið hjá
Möggu. Ými fannst alltaf gaman að
koma til Ömmu Möggu og fá kex og
vatn og fá að leika sér í herberginu
hennar meðan á heimsókninni stóð.
Það er þó sárt að hugsa til þess að
hann eða systir hans fá ekki að kynn-
ast þeirri Möggu sem ég geymi minn-
ingar um í hjarta mínu.
Ég lít á það sem alger forréttindi að
hafa fengið að eyða öllum þessum ár-
um í návist við elsku bestu frænku
mína sem var miklu frekar amma mín
en frænka. Forréttindi að geta rakið
ættir til þessarar yndislegu konu sem
kvaddi heiminn í síðustu viku og ekki
síst forréttindi að hafa fengið að
kveðja þig, elsku Magga mín, á dán-
arbeðnum og hafa eytt með þér síð-
ustu mínútum ævi þinnar.
Eins sárt og það getur verið að
kveðja veit ég að Magga er komin á
stað sem gott er að vera á, stað þar
sem ástvinir hennar passa upp á
hana. Takk fyrir allt sem þú hefur
gefið mér og mínum í gegnum árin,
elsku amma mín.
Hjálmur Dór.
Elsku Magga, nú ertu farin, búin að
fá hvíldina sem var orðin langþráð hjá
þér. Síðasta árið hallaði undan fæti
hjá þér og lífsneistinn slokknaður.
Ég og fjölskylda mín höfðum gam-
an af að heimsækja þig á Höfða, í fínu
íbúðina þína, þar áður á Sóleyjargöt-
una þar sem þú hreiðraðir um þig svo
fallega.
Minningarnar fljúga í gegnum hug-
ann svo skemmtilegar og fallegar.
Oftar en ekki hjólaði ég á fallegum
sumarkvöldum til þín og við fengum
okkur sérrí og after-eight, hlógum
saman og þú vildir fá að vita allt um
krakkana mína og aðra sem ég um-
gekkst. Eða þegar þú birtist á afmæl-
inu mínu með súkkulaði og sokkabux-
ur í poka og ávallt fylgdi með:
fyrirgefðu þetta lítilræði. Einu sinni
sem oftar ætlaðir þú að koma í heim-
sókn en ég ekki heima. Þá hringdir þú
um kvöldið og sagðir: ég kom með síð-
búna afmælisgjöf handa þér, ég setti
hana í ruslatunnuna. Það varð uppi
fótur og fit á heimilinu og ég stökk út í
tunnu og vonaði að ekki væri búið að
losa úr henni .
Viti menn, efst í tunnunni var vafin
inn í viskustykki og dagblöð þessi for-
láta skál. Einnig man ég eftir því þeg-
ar móðir mín var á lífi og fjölskyldan
mín bjó á Vesturgötunni, þá komstu
oft í mat og síðan var spilað bridds,
heilu rúberturnar kláraðar og ég
stundum fengin til að hlaupa í skarðið
meðan mamma hellti upp á kaffi. Þið
voruð nú ekkert allar svona skapgóð-
ar eins og þú sem hlóst þegar ég gerði
einhver misstök.
Ég man líka eftir því að með fyrstu
skiptunum sem ég gerði slátur þá
gerði ég það með þér, mömmu og
Gurru. Við Gurra nýfarnar að búa og
vildum drífa þetta af en þið þurftuð að
taka kaffipásur, hlæja saman á meðan
við Gurra vildum drífa þetta af. Við
vorum orðnar heldur fúlar þegar
þessu var lokið, fannst þetta taka of
langan tíma.
Síðasta skiptið sem ég heimsótti
þig gastu lítið talað og sagðir: „Ég er
búin að tala nóg um ævina þarf ekkert
að tala meira“, samt reyndir þú af
veikum mætti að bjóða okkur konfekt
og hafðir áhyggjur af því að við fengj-
um ekkert kaffi.
Elsku Magga, ég, Ármann, Haukur
og Sigrún Eva kveðjum þig með hlý-
hug og góðar minningar. Haukur og
Sigrún Eva, börnin mín, sakna þín
sárt en skilja að þú varst orðin þreytt
á sál og líkama. Þín nafna,
Margrét Snorradóttir
og fjölsk.