Skinfaxi - 01.10.1937, Qupperneq 7

SKINFAXI
103
—■ Undir þessi orð mun enginn Islendingur taka nú.
Til þess berum vér of mikla virðingu fyrir Fjölnis-
mönnum og samherjum þeirra á öllum öldum. Til
þess munum vér of vel öll þau mein, er íslenzk þjóð
hefir orðið að þola og átt sér einustu líknina í andans
arfi feðranna. Oft lá hafísinn að landi voru, svo að
allar lindir frusu, aðrar en uppsprettur móðurmálsins.
Svo sem kunnugt er, eru Frakkar flestum fremri í
ræðusnilld. En hún veltur mjög á því, að næg tilbreytni
sé í flutningnum. Ræðumenn verða naumast aðrir en
skapmiklir geðbrigðamenn. Er þetta að nokkru skýring
þess, að Frökkum tekst upp, betur en flestum öðrum,
í ræðum. En þess er og að gæta, að tunga Frakka,
franskan, virðist furðulega vel til þess fallin, að tjá
skapsmuni þeirra og það, er þeim býr í bug. Hafa og
Frakkar lagt sérstaka rækt við tungu sína. Merkilegt
ér t. d. og næstum grátbroslegt, að heýra Frakka tala
erlend tungumál, t. d. þýzl<ju, enda þótt hann hafi
gott vald á því máli. Ræðumaðurinn getur kornizt í
„stemningu“, sem kallað er, tekið að baða út liöndun-
um, svo sem löndum hans er títt og svo framvegis.
Ræðan er með öðurm orðum í fyllsta máta á frönsku
að öðru en málinu, en það er þýzka, og afleiðing þess
er sú, að áhrif ræðunnar verða lítil eða jafnvel kát-
brosleg. Þýzkan fellur ekki að lundarfari Frakkans,
ræðutilburðum hans. Ilún verður ræðumanninum eins
og flík, sem sniðin liefir verið á annan.
Sjálfsagt eru Frakkar um þetta nokkuð sérstæðir.
Einkenni og um leið styrkur íslenzkunnar er ekki svo
mjög í liinu ytra, hljómfallinu og þvl., að Islendingi,
sem á annað borð kann erlent mál, veitist erfitt að
tjá hugsanir sinar á þvi. Um það, sem frekast reyn-
ir á í þessu sambandi, tilfinningarnar, skiptir minna.
Þeim l'líka Islendmgar livort eð er ekki í ræðum, nema
að litlu leyti.
Ósanngjarnt væri að álykta af þessu, að íslenzkan