Skinfaxi - 01.10.1937, Qupperneq 9

SKINFAXI
105
Ggfumk íþrótt vígi vanr
ulfs of bági vammi firrða.
Orðsins list, braglistin, er Sigmundi gamla „bolva
bætr“ fyrir allar þrengingar daglega lifsins og ósigra
þess. Kemur svipað fram á fallegan hátt í síðustu bók
Halldórs Kiljans Laxness: Ljós heimsins. Niðursetn-
ingurinn Ólafur Kárason liggur illa baldinn vegna veik-
inda og ills atlætis. Hinn ylri skynheimur hans er næsta
þröngur, en kveðskapur hans sjálfs er honum til skap-
léttis og rímnalestur víkkar sjóndeildarhring hans. Eft-
irtektarverl er og, er Jónas, sem á að mestu sökina á
veikindum Óla litla, nýtur skáldgáfu hans, er hann
berst við bróður sinn um bliðu Jönu.
„Ritaðu með ])lóði þínu, og þú munt komast að
raun uim, að blóð er andi“, segir þýzki skáldspekingur-
inn Nietzsche. Þessari reglu Nietzclie hafa Islending-
ar fylgt á öllum öldum, oftast af knýjandi nauðsyn,
og vegna þessa eru verðmæti bókmennta vorra svo
mikil.
En þá er rætt er um bókmenntir vorar, er einnig átt
við íslenzkuna. Allir viðurkenna, að Eddukvæðin séu
lílilsverð i þýðingum, og gitdir ])að um flest hið bezta
í bókmenntum vorum, svo sem ljóð Einars Benedikts-
sonar.
En vandi fylgir vegsemd liverri. Ágæti tungunnar
leggur oss skyldur á lierðar. Erlendar þjóðir sinna nú
íslenzkri tungu og bókmenntum mun meira en áður.
Með menningarþjóðum felst í almennri menntun að
kunna nokkur skil á fornbókmenntum vorum. Þykir
Þjóðverjum Islendingasögur sjálfsagt lesefni hinni upp-
vaxandi kynslóð. En einkum er oss lærdómsríkt að gefa
þvi gaum, hvað erlendar þjóðir leggja í sölurnar fyrir
móðurmál sín.
Flestum íslendingum er kunn málsaga frænda vorra
Norðmanna í höfuðdráttum. Er því ekki ástæða til