Skinfaxi - 01.10.1937, Qupperneq 17

SKINFAXI
113
stætt mál. Þjóðverjar eiga hér auðveldari aðstöðu. Mál
þeirra er svipmeira en danskan og miklum mun sjálf-
stæðara. Þó hefir málhreinsun síðustu ára þar í landi
koslað Þjóðverja áköf átök.
í rauninni eigum vér íslendingar i þessu sérstöðu.
Það er rétt, að mál vort er „ldnverskt“ að því leyti,
að það er heimur fyrir sig, en því aðeins er það heim-
ur fyrir sig, að það er sjálfstæð, lifræn heild, er þró-
ast samkvæmt eigin lögmálum. Nýyrði íslenzkrar
tungu eru flest eðlilegur gróður, er sprettur fram á
þróttmiklum meiði móðurmálsins. Otlendmgar undr-
ast og mjög, hve tunga vor fullnægir oss auðveldlega
í sibreytilegum aðstæðum; án þess þó að samhengið
rofni við fornmálið.
Mönnum kann að þykja, sem hér hafi um of verið
dvalið við önnur lönd en ísland. En af dæmum þeim,
er tekin liafa verið, cr ætlazl til að mönnum verði Ijóst,
hve mikið aðrar þjóðir leggja í sölurnar fyrir móður-
málið. Ætti það að geta verið hvöt fyrir oss að gera
skyldu vora í þessum efnum. Hefir liér mest mætt á
feðrum vorum, og fer nú málinu aftur hér á landi. Á
fljótaskrift blaðamennskunnar liöfuðsökina. F rar' -
leiðslan er orðin svo ör á þvi sviði, að menn gefa ser
naumast tíma til að íhuga, hvað þeir skrifa eða hvern-
ig. Framburður málsins er og orðinn afar bágborinn
t. d. í Reykjavík. Er illt til þessa að vita, er aðrar þjóð-
ir herða nú sem ákafast á um verndun og vöndun
móðurmálsins.
Hér er um mál að ræða, er fyrst og fremst snertir
okóla vora. Verðum vér að stefna að því, að móður-
málsnámið verði þungamiðja alls náms í barnaskól-
um og hinum æðri skóliun. Hér að framan liefir verið
sýnt fram á, hvernig erlendar þjóðir visa oss veginn
og hvetja oss í þessum efnum. Að lokum verða hér
talin nokkur almenn rök, er mæla með því, að vér
Jeggjum rækt við tungu vora.
8