Skinfaxi - 01.10.1937, Síða 18

114
SKINFAXI
1. Islenzkan er móðurmál vort og því jafn óað-
skiljanleg oss og tónninn hörpustrengnum. Ibsen ráð-
leggur G. Brandes í bréfi, að temja sér eigingirni, er
eittbvað kveði að: ...Þér getið ekki hjálpað þjóð-
félagi yðar með öðru meir en að móta þann málm, er
býr í yður sjálfum“, segir hann. Meðan íslendingar
leggja fulla stund á móðurmálið, eru þeir sjálfum sér
trúir. Fyrir aukið móðurmálsnám kynnist æskan bug-
myndaheimi feðra vorra og er þjóðlífi voru þess ærin
þörf, að mönnum skapist innlend sjónarmið, er það,
sem kemur ulan lands frá, mótist af og metist.
2. Ágætast upphaf og undirstaða málanáms er tal-
ið vera latína. Skal því ekki mótmælt, en víst er, að
sá sem kann vel íslenzku, á auðvelt með að læra mál-
fræði annarra tungna. Er íslenzkan þeim flestum fremri
að fjölbreytni í beygingum, samfara festu. Heyrast
stöðugar kvartanir um, að nemendur komi svo illa
undirbúnir í bina æðri skóla í íslenzku, að stórfelldum
erfiðleikum sé bundið að kenna þeim útlend mál. Á
sér oft stað, að nemendur fara fyrst að kynnast ýms-
um þýðingarmiklum grundva 11 aratriðum í almennri
málfræði, er þeir t. d' taka að leggja stund á þýzku.
Sjá allir, bve hér er öfugt að farið.
3. Hagnýti skóla vorra veltur mjög á móðurmáls-
kennslunni. Fyrst og fremst er þess þörf, að nemendur
verði sem öruggastir i stafsetningu. Skorti mjög á það
eru afkomumöguleikar æskunnar í lífsbaráttunni í
bættu staddir. Atliafnalíf nútímans leggur ekki aðeins
skrifstofumönnum skyldur á berðar um þetta, beldur
einnig almennum verkamönnum. Oft þurfa þeir að
skrifa umsóknir, reikninga, skýrslur og þvl.
En ekki er almenningi síður þörf abnennrar ritleikni.
Satt er það, sem oft er kvartað undan, að íslenzkan er
erfitt mál. Hún verður ekki rituð svo, að í lagi sé, án
mikillar jjjálfunar og þroska. Er og mjög tekið að bera
á því, að unglingar valdi illa málinu, noti einstök orð