Skinfaxi - 01.10.1937, Qupperneq 27

SKINFAXl
123
„Þar rís hún vor drottning, djúpsins mær,
með drifbjart men yfir göfugum hvarmi
og framtímadaginn ungan á armi,
eins og guðs þanki hrein og skær.
Frá henni andar ilmviðsins blær,
en eldhjartað slær í fannhvítum barmi.
Jökulsvip ber hún harðan og heiðan,
en hæðafaðm á hún víðan og breiðan,
og blávatna augun blíð og tær.“
Sízt er að kynja, þó sérkennileg og mikilúðleg nátt-
úrufegurð slíks lands hertaki hugi sona þess og dætra,
svo að fjarlæg J)örn ]tess fyllist tíðum lieimþrá. Það var
engin uppgerð hjá Þorsteini Erlingssyni, þegar hann
kvað úti í Kaupmannahöfn:
„Eftir mega á ýmsum ströndum augu vera
sem að þreytt og þrútin stara,
þegar aðrir norður fara.“
Þeir eru fleiri en liann, íslendingarnir erlendis, sem
liorft hafa á eftir farfuglunum norður á bóginn, með
sama klökkva í hrjósti. Og snauðari en tali tekur er
Itver sá íslendingur, sem ekki ber í lijarta sér eittlivað
svipaða mynd af ættjörð sinni og þá, sem Einar Bene-
diktsson Jiefir hrugðið upp, með andríld og orðsnilld,
í erindinu, sem eg hafði yfir áðan.
Ekki geng eg þess dulinn, að all-liáværar raddir lieyr-
ast nú um það, að ættjarðar- og áttliagaást sé gamal-
dags, eftirlegukind frá liðinni tíð og lífsliorfi, sem búið
er að ganga sér til liúðar. Slíkt er yfirborðsvizka tóm
og sérþótti, eða öllu Jieldur hláber grunnliyggni. Víð-
sýn og ósíngjörn ást á ættjörðinni og þeirri þjóð, sem
maður er tengdur böndum blóðs og margþættra erfða,
er liverjum manni eðlileg og prýði á honum. Slik ást,
samfara Jjjargfastri trú á framfara-inöguleika þjóðar
sinnar, hefir verið Jiöfuðeinkenni og orltugjafi þeirra
manna, sem dyggast liafa unnið Jandi sínu og til mestra
nytja.
Heilbrigð ættjarðarást og alþjóðaliyggja (cosmopoli-