Skinfaxi - 01.10.1937, Qupperneq 50

146
SKINFAXI
lóku hann litið eða ekkert til greina, þegar þeir voru
að skemmta sér. Nú voru það aðrir, — helzt einhverjir,
sem í þann svipinn var meira nýjabragð að, sem tekn-
ir voru með.
Með öðrum orðum. Hann fann að félagar hans höfðu
gleymt að auðsýna honum hina góðu, félagslegu kurt-
eisi. Og ekki nóg með það; með þvi höfðu þeir um leið
ef til vill engu síður gleymt henni gagnvart hinum, sem
voru alltaf með, þótt það auðvitað komi út á annan
hátt. 1 þessu sambandi má meðal annars henda á þann
„fína“ móð, að pilturinn velji sér nær eingöngu ein-
hverja eina stúlku til að dansa við. Dansar við liana
marga dansa i einu (4—8) án þess jafnvel að sýna
henni þá nærgætni að lofa henni að setjast augnablik
til að hvíla sín lúnu bein. En iakari en þreytan eru þó
menningaráhrifin (!!) sem slíldr siðir geta haft á ó-
þroskaða unglinga, þar sem þeir annarsvegar eru ágæt-
lega til þess fallnir að ýta undir óheilbrigða hégóma-
girnd og metnað hjá þeim stúlkum, sem fyrir „happ-
inu“ verða, en hinsvegar beizkjublandna öfundar-
kennd og kala hjá hinum, sem hjá sitja. Auk þess,
sem slíkur siður virðist beinlínis skapaður í þágu
„bullanna“, sem aðeins koma á skemmtanir til að
reyna að svala nautnalöngunum sínum að meira eða
minna leyti. Þegar svona er, geta skemmtanirnar ekki
talizt góðar. Sá andi, sem þar ræður, er ekki sá göfugi
og prúðmannlegi félagsandi, sem samboðinn er ung-
mennafélagsskapnum; sá félagsandi, sem engan þekkir
mannamun, þar sem hver og einn hugsar ekki aðeins
um það að skemmta sjálfum sér, heldur einnig öðrum
félögum sínum án all's manngreinarálits; þar sem
heita má, að allir séu lifandi, starfandi þátttakendur
cn ekki óvirkir áhorfendur.
En því miður, slílcan anda skortir alltof milcið hjá
mörgum ungmennafélögum. En er það ekki einmitt
eitt aðalverkefni ungmennafélaganna að skapa slikan