Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Qupperneq 36

hvort guði væri slíkt framferði þóknanlegt, en
sú stund gæti komið, þótt nú væru þeir nógu
sprækir, að þeir yýðu heilsulitlir og ættu við
bjargarleysi að búa. En spottararnir létu sér
slíkar áminningar sízt að kenningu verða. Tóku
þeir stundum að elta hann og kröfðust þess að
fá að sjá í hjall hans. Sögðust þeir vita, að þar
hefði hann mat fyrir sjálfan sig, en svelti börn
sín, þótt reyndar væri ekki á þeim að sjá. Hann
bað guð að náða þá fyrir jafn óguðlegt tal og
fipaðist aldrei í að útmála sína eymd.
Þegar svo liðu vikur, að ekki gaf á sjó, urðu
heimsóknir Gísla í búðirnar æ sjaldgæfari, eins
og hann byggist við, að þar væri lítils að vænta.
En þá sjaldan hann kom, fullvissaði hann menn
um það, að nú væri ekkert fram undan hjá sér
og sínu fólki nema dauðinn. Nú væri kýrin að
verða geld, en dropinn úr henni væri það eina,
sem héldi lífi í börnunum; væri því auðséð hvert
stefndi fyrir sér og sínu fólki, ef ekki breytti um
tíðarfar. Og hann klökknaði við. Aftur fullyrti
hann, að tíðarfar batnaði ekki fyrr en um far-
daga, en þá yrðu allir dauðir úr hungri nema á
þessum ríkisheimilum. Hann snippaði ótt, en
snipp hans bergmálaði aftur frá þeim Hei-manni
og Árna.
Þeir sögðust mundu fylgja honum, elsku vin-
inum, í gröfina, því að nú hefðu þeir brutt sein-
ustu rifbeinin úr kjöti sínu, og næst yrðu þeir
að leggja sér til munns hryggjarliðabeinin, en
þegar þeim væri lokið, hefðu þeir ekkert sér til
bjargar. Hins vegar sögðust þeir vita, að hann
yrði þá ekki tilbúinn að deyja með þeim, og
mundu þeir því neyðast til þess að fara í fjár-
húsin og slátra feitasta sauðnum.
— Mikið er að heyra! sagði hann. — Eins og
þið ungir mennirnir hafið ekki alltaf einhver
ráð. En þið finnið engan sauð hjá mér, og þess-
ar rollur mínar eru að falla úr hor. Eins og hey-
leysið og matarleysið fylgist ekki að!
í aðgerðarleysi sínu og deyfð verstöðvarlífs-
ins héldu þeir áfram að elta ólar við Gísla, en
hann fór undan með sérstakri píslarvættislegri
þolinmæði, svo að jafnvel þessi dægrastytting
varð þeim félögum ekki nema til hálfrar gleði.
Einn morgun vaknaði Gísli við það, að guðað
var hátt á gluggakytruna yfir rúminu hans.
Hann skreiddist fram úr, argur yfir ónæðinu.
— Hver lætur svona um miðja nótt? kallaði
hann út.
— Það er ég, elska — Halldór. — Ég þarf að
tala við þig.
Gísli dróst seint á fætur, fór svo ofan og opn-
aði bæinn. Fyrir dyrum úti stóð Halldór for-
maður, og virtist honum mikið niðri fyrir.
— Nú má ég til með að biðja þig að hjálpa
mér, elska, sagði hann og slefaði af ákafa.
— Ég að hjálpa! Hvað skyldi ég svo sem geta
hjálpað?
— Það er nú loksins komið sjóveður, og við
erum langt komnir að beita, en Bensi er lasinn
og treystir sér ekki á sjóinn.
— Nu, og hvað get ég gert við því? Ekki er
ég neinn læknir.
— Nei, en heldurðu ekki, að þú gætir gert það
fyrir mig að koma með mér á sjóinn rétt í þetta
skiptið ?
— Guð náði þig maður! Ég á sjó! Hvað ætt-
irðu að gera með mig á sjó — aumingjann?
— Þú getur alltaf haldið í ár, elska, — ekki
trúi ég öðru.
— Þú veizt ekki, hvernig handleggirnir á mér
eru, — undireins bruninn frá öxlum og fram í
fingurgóma, ef ég snerti á verki, svo að ég missi
strax allan mátt. Þú veizt ekki, hvað þú biður
um.
— Mér er sama, — þú gerir þetta fyrir mig.
Það væri hróplegt að þurfa að sitja í landi, þeg-
ar guð gefur loks veður til þess að róa.....Og
svo eru hinir rónir.
— Nú, og hvernig er það veður? spurði Gísli
og gægðist út fyrii' bæjarkampinn. — Mér sýn-
ist ekki betur en það sé roði til hafsins og blika
til austurloftsins. Þetta er ekkert nema svika-
logn — komið manndrápsveður um miðjan dag.
— Segðu ekki þetta, elska. Ég trúi ekki öðru
en hann hangi uppi í dag.
— Ja, það er náttúrlega á þína ábyrgð moð
veðrið. Þú tekur afleiðingunum.
— Ég reyni það, — en ætlarðu að koma?
— Ég er allslaus. Ekki á ég hlífðarföt, — ekki
einu sinni brók.
— Þú getur fengið hlífðarfötin hans Bensa.
— Þau passa ekki á mig.
— Það verða einhver ráð með það, — en ætl-
arðu ekki að koma?
— Ég get svo sem gert það fyrir þig að fljóta
með, leyfi konan það. Hún verður þá að fara í
húsin. En ekki geri ég neitt gagn — það veiztu.
Hásetarnir höfðu lokið við að beita og voru
farnir að bera í bátinn, þegar Gísli kom niður
eftir með nýleg sjóklæði á handleggnum og'
skjóðu í annarri hendi.
— Þarna kemur garpurinn, kallaði Hermann
á móti honum. — Helvíti er hann nú vígalegur!
— Sá hefir fengið sér ætan bita áður en hann
fór, sagði Árni, — og þá eru ekki skinnklæðin
hans slorleg.
Gísli heyrði ekki tal þeirra, en gekk að bátn-
um.
— Og sitthvað mun hann hafa ætilegt í skjóð-
unni. Nú fær maður þó einu sinni ætan kjaft-
bita á sjónum, sagði Hermann.
Gísli þagði sem áður, en skimaði um loftið.
324
V í K I N G U R