Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Qupperneq 38

— Spurðu kappana, snippaði í Gísla.
— Ætli maður reyni ekki að halda til lands,
sagði Hermann og saug upp í nefið.
Þeir seg’lbjuggu, og bátnum var beitt upp í
veðrið.
— Nú, svo hann ætlar sér að ná Víkinni, sagði
Gísli hátt, og eins og hann væri að tala við ein-
hvern, sem ekki væri í bátnum. — En honum
er óhætt að hætta við það strax. — Það þori
ég að segja, þótt ég sé ekki mikill sjómaður.
Henni nær hann ekki.
— Hvert ætti maður svo sem að halda? Ég
taldi mig nú ráða hér, sagði Halldór með nokk-
urri þykkju.
— Auðvitað ræður þú, — hver segir annað?
En sérðu ekki, maður, að hann er svo mikill inni
í austrinu, að við náum aldrei héðan, neðan af
Brattanesi, fyrir Tangana. Ég býst ekki við því,
að handleggirnir á þeirn. köppunum dugi til þess
að berja móti þeim sjó og vindi, sem kominn
verður, ef við náum einhvern tíma upp undir.
Halldór þagði við.
Brátt var seglið ekki nema í miðri siglu. Bát-
urinn hékk utan í ölduhnútum og lá stöðugt
undir ágjöfum. Jónas og Hávarður gættu segls-
ins, en Hermann og Árni voru í austri. Gísli
sat á þóftunni framan Halldórs og gætti skauts-
ins. Stormurinn færðist í aukana, öldurnar urðu
hærri og toppmjórri, hvítir faldar þeirra ginu
yfir bátnum og ágjafirnar urðu æ ískyggilegri.
— Þetta er þýðingarlaust, muldraði Gísli, en
svo hátt, að Halldór heyrði. Hann drepur okkur
á þessu, bætti hann svo við lægri rómi.
Andlit formannsins varð æ dapurlegra, og
munnvik hans sigu. Austurrúmsmennirnir
voru orðnir hljóðir og góndu út á sjóinn, þá
sjaldan þeim gafst hvíld frá austri.
— Heldurðu að við náum ekki Töngunum?
spurði Halldór Gísla og var nú bljúgur í sinni
spurn.
-—• Nei, þeim nærðu ekki í þetta sinn. Það
þýðir ekki að reyna. Ég hélt þú værir búinn að
sjá það.
—En hvað er annað hægt að gera
— Hleypa vestur yfir.
— Vestur yfir Flóa.
— Já, vestur yfir Flóann.
— Það treysti ég mér ekki til í svona byl,
— og svo lendingin óviss.
— Þetta hafa þeir nú stundum gert og kom-
izt af.
— En hann er orðinn bráðófær í Flóanum
núna.
— Það getur verið, en ekki ætti að vera verra
að hleypa undan en hjakka svona. Halldór hélt
enn áfram. Hann sneri bátnum ýmist upp í eða
hleypti honum undan bárunum. Stjórn hans
virtist verða óvissari, og ágjafir jukust enn.
Krappur báruhnútur tók sig upp skammt frá
borðstokknum, færðist í aukana, vatt upp á sig
og gein brátt yfir bátnum með brotþunnan fald.
Það kom fát á stjórnandann. Hann virtist
fyrst ætla að snúa bátnum upp í, en hætti við
og ætlaði að snúa honum undan, en varð of
seinn. Hinn ófriðlegi ölduhnútur steyptist yfir
bátinn og hálf fyllti hann.
Andartak ríkti uppgjafarástand innanborðs.
Austurrúmsmennirnii' hreyfðu sig ekki til að
ausa, en blíndu stirðnuðum andlitum út á sjó-
inn. Formaðurinn heyktist niður við stýrið,
starði sljóum augum niður í austurinn eins og
allt þetta væri honum óviðkomandi. En skyndi-
lega var honum hrundið harkalega til hliðar,
stýrissveifin var rifin úr höndum hans og við
hann var sagt ókenndum fhálrómi:
— Hana! Láttu mig taka við. Það er sama,
hver það er, sem drepur okkur!
Hann leit á Gísla, sem stóð hálfboginn yfir
honum. Hann var með nýtt og óþekkjanlegt
andlit, grimmdarlegt og ógnandi.
Halldór hlýddi þegjandi og færði sig að skaut-
bandinu.
— Ausið! Eruð þið loppnir á helvítis ldónum,
— eða eruð þið ekkert nema kjafturinn?, öskr-
aði Gísli til kappanna í austurrúmi, um leið og
hann vék bátnum undan og lét annan báruhnút
myljast undir honum. Þeir hrukku upp við hina
hatrammlegu fyrirskipun og jusu af ýtrustu
kröftum.
Gísli stýrði nú liðugan vind, kallaði fyrirskip-
anir sínar til dáleiddra seglmanna. Þeir þekktu
ekki þann mann, sem tekið hafði við stjórn, en
fyrirskipunum hans var hlýtt.
Gísli skimaði út í sortann, horfði til lofts eins
og hann leitaði að einhverjum teiknum í hríð-
inni. Stundum var líkt og hann þefaði út í loftið.
Bráðlega var báturinn þurrausinn og flaug
léttilega undan sjó og vindi, skaut ófriðlegum
bárum aftur fyrir sig eða lék sér hæglátlega
við þær, vaggaði sér værðarlega upp hlíðar
þeirra og muldi þær síðan undir sér. Hásetarnir
unnu þegjandi sín verk, voru eins og á valdi
annarlegra afla í framandi umhverfi. Eftir
nokkra siglingu, áttuðu þeir sig á því, hvert
stefnt var.
— Ætlar hann að leggja honum vestur yfir?
kallaði Jónas til Hávarðs.
Hávarður hristi höfuðið.
Og nú var eins og Halldór færi að ranka við
sér. Hann sneri sér að Gísla og sagði:
— Ætlarðu .....?
— Já, nú ætla ég, auminginn, að ráða, hvert
farið verður.
— Og hvár ætlarðu að lenda?
— Þar sem við komum að landi.
326
V í K I N G U R