Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Qupperneq 45

KTINNI
— Hefur þá þá aldrei borðað baunir og flesk?
*
— Þér eruð yndisleg, fröken.
— Alveg þetta sama sagði hann Páll við mig í dans-
inum áðan.
— Þér takið þó víst ekki mark á því sem hann
segir, asninn sá?
*
Maður nokkur hafði í bræði bitið illa í nefið á konu
sinni. Hún kærði þetta, en áður en rannsókn málsins
hófst höfðu sættir tekizt milli hjónanna. Konan vildi
þá gjarnan forða manni sínum frá óþægindum, og er
þau komu fyrir réttinn, stóð hún á því fastara en fót-
unum, að hún hefði sjálf í gáleysi bitið sig í nefið.
*
— Flýttu þér nú á fætur Jónsi, og skammastu þín
fyrir letina.
— Má ég ekki liggja dálítið lengur, mamma? Ég get
alveg eins skammast mín í rúminu.
*
Jón Árnason í Þorlákshöfn og Þorleifur hinn ríki á
Háeyri höfðu einhver viðskipti saman. Þau viðskipti
enduðu þannig, að Þorleifur sá ekki við Jóni. Þá mælti
Þorleifur: „Þú ert sá fyrsti maður, sem hefur leikið
á mig, og þess skaltu njóta.“
*
Séra Sjgurður Sivertsen, sem prestur var á Otskál-
um, og Eyjólfur skáld í Króki í Garði, voru eitt sinn
staddir á kampinum fyrir ofan Ki'óksós. Var þá bátur
að koma að ósnum. Þá spyr prestur: Hver er þetta,
''kallinn minn, sem nú er að lenda? Eyjólfur svarar:
Það er hann Kláus, kallinn minn,
kufli gráum sívafinn,
með uppháa hattinn sinn
hér vill gá í lónið inn.
*
Úr syrpu Þórarins Sveinssonar, Lbs. 2008, 4to.
Hervör heitin á Veiðilæk var hrædd um, að unnusti
sinn mundi svíkja sig, það var Þórarinn, sem seinna
varð maður hennar; brá hún sér á slættinum ofan úr
Norðurárdal og suður að Innrahólmi. Þar var þá stift-
amtmaður Ól. Stephensen. Fyrir honum kærði hún
hann, og það, að Þórarinn elskaði meir vinnukonuna en
sig, þó hún væri húsmóðir beggja. Þá svaraði hann, að
þetta kæmi sér ekki eiginlega við. Það ætti fyrst að
ganga til prests og prófasts, ef þau gætu ekki komið
sér saman. Hún var því þrálátari, þangað til hann
sagðist ekki gegna henni framar. Þá reiddist hún og
kallaði eftir honum, því hann ætlaði inn í stofu. „Ef
þú ekki vilt lita á málefni mín, þá legg þú af stjórnina!"
Hann snýr aftur og segir, væntanlega að gamni sínu:
„Hvað er þér Hei-vör, þúar þú mig? Hún gegndi:
„Faðir vor, þú sem ert á himnum, kenndi móðir mín
— Er þetta ekki nokkuð harður koddi?
— Ég tróð rörið út með hálmi áður en ég lagði mig,
svo það yrði mýkra.
sáluga mér.“ Hann hló dátt að þessu, skrifaði prófast-
inum, séra Kristjáni til í- Stafholti, með henni og var
byrjað að lýsa næsta sunnudag eftir það hún kom
heim. Fór það hjónaband prýðilega; þau b.iuggu dável,
áttu ekkert barn en fóstruðu 2 eða 3 fátækra börn og
arfleiddu þau, og dóu seinast í góðri elli.
❖
Lbs. 2008, 4ta
Skúli landfógeti átti í þrasi við kóngslandseta, Þór-
odd á Élankastöðum á Miðnesi. Hann hafði búið þar í
40 ár og' verið ríkur, en var kominn í aldurdóm og
orðinn öreigi. Skúli vildi koma honum í burtu, en gat
ekki, því þessi hafði svo gott byggingarbréf að ekki
var mögulegt að rifta það. Á vorþinginu tekur Skúli
próf í þessu máli, og spyr karlinn, hvað komi til, að
hann hafi með svo góðum og föstum kostum komizt að
þessari jörð. Hann kvað fyrir 40 árum landfógeta
Luxdorph hafa keypt af sér að taka jörð þessa fyrir
3 hundruð á landsvísu. Þá gegndi Skúli: „Það var eitt
bölvað kaup; ég vildi óska, að þú værir kominn til
helvítis með þín bölvuð 3 hundruð frá Flankastöðum.“
Karlinn sagði: „Það er ekki svo hægt, herra minn,
því ég er búinn að eyða þessum þrem hundruðum og
öllu mínu á Flankastöðum og vildi fá að deyja þar;
en sönn ánægja væri mér að sjá yður með öllum varn-
aði í staðnum hinum, sem þér nefnduð áðan.“ Skúli
hló og áreitti karlinn ekki meir.
Skúli landfógeti ávítaði einu sinni smaladrenginn
sinn og' sagði við hann meðal annars: „Þig vill ekki
guð, enginn maður, ekki fjandinn, og þó má ég til að
hafa þig.“ Þá sagði drengurinn: „Víst er ég ekki góð-
ur, þar sem það hlýtur að vera mitt hlutfall að lenda
í versta staðnum."
Ólafur Stephensen stiftamtmaður ávítaði einu sinn
uppeldispilt sinn, og sagði meðal annars við hann:
„Mikið naut ertu N. N.“ Hann svaraði: „Það sér á
gæs hvar í garði er alin, herra minn.“
VÍKINGUR
333