Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Qupperneq 49

glóandi skörung, en maður hafði nú slegizt, svo
það urðu engin vandræði........ Svo fór maður
þá burt með stelpuskinnið, og hyskið angaf ég.
Þá varð ég nú bara, lagsmaður, að sitja lon og
don við að vitna og þótti heldur leiðigjarnt. En
í tugthús voru þau dæmd, Valka og stærri drjól-
inn, en öll voru þau dæmd til að borga Þorfinnu.
En hvað svo, hvað svo? spyrjið þið. Spyr marg-
ur í veröldinni! skal ég segja ykkur.....Jæja,
hún Þorfinna, þessi vesalingur — hvað haldið
þið? Hún dó af barnsförum, þegar hún var að
eignast einhver ósköp af peningum, já, þá......
Si, si, sih! Hann skók höfuðið, leit síðan upp
og sagði: -— Það má nú kannske sjá, að svona
hafi verið stjórnað af viti og aðgæzlu!
Nú settist Simbi gamli á bekkinn, var tekinn
að roðna í andliti. Allt í einu leit hann hvatlega
á rakarann og sagði hátt:
— Þú ..... þú svíkur mig ekki um metalinn
.....vil fá hann um leið og ég fer út?
— Allt í því fína með það.
Nei, Simbi hugsaði ekki meira um hái’vatnið.
Nú hengdi hann höfuðið og sagði:
— Hrifsaði af mér peningana, Valka, blóðpen-
ingar — hvað um það! Þar fór ég þá einu sinni
nærri um það rétta, að hún mundi ekki aldeilis
sortna við að taka á móti þeim. Hann hristi höf-
uðið. IIja, lagið — lagið á — ha? Ég verðlaun-
aður fyrir að drepa menn, og ekki bara menn,
heldur félaga mína, og ekki færri en fjórtán,
og svo vingsa ég mér, sko, beina leið til verstu
manneskju, sem ég hef þekkt: Veskú, hér hef-
ur þú, sko, hvorki meira né minna en alla þessa
seðla sem verðlaun fyrir þína svívirðilegu glæpi!
Nú dinglaði hann til höfðinu og skellihló, — hi,
hi, hi, hi, ha, ha, ha! Þvílík andskotans endi-
leysa, þvílíkt botnlaust gímald!
Ég færði mig fram að fatahenginu með hægð,
og svo stóðum við eins og stirðnaðir, ég og rak-
arinn. Nú leit Simbi upp í loft.
— Hún Valka að tala um dóm? Sá, sem sak-
fellir ekki sjálfan sig, en aðrir dæma, og sá sem
sakfellir sjálfan sig og af öðrum er sakfelldur,
hvað veit eiginlega svoleiðis fólk um menn, sem
sakfella sig allt til dauðans, en enginn vill
dæma? Himneskur Jesús minn, hef ég sagt, og
sök mín hefur verið söm, og bænir hefur Simbi
Jónatansson beðið, en allt verið við það sama..
Nýtt stríð, nýr djöfulskapur á landi í sjó og á
sjó og þar að auki í loftinu, sem ég hélt að guð
hefði reyndar ætlað örnum, en fyrst og fremst
máfum og tittlingum. Nú, Simbi hugsaði með
sér: Nú skal ég fara að sigla, sigla þar sem verst
er og bölvaðast. Ef ég ferst, þá skal ég þó hitta
þá og heimta minn dóm. Ef þeir vilja ekki leyfa
að ég farist, þá verð ég þó kannske skipinu ein-
hver vernd. En Simbi fékk ekki að sigla, því hvað
á að gera við mann, sem ekki vili stýra? Og svo
mátti ég vera vottur — eins og við Völkuréttai'-
höldin forðum, þar sem hún og drjólinn voru
dæmd. En nú var það að votta dauða á dauða
ofan og foreyðslunnar bölvan bráða, út um
allan heim, en hjá okkur flestum bílífi, án þess
að nokkur hugsi um það, að það gæti endað með
harðlífi....... Allt í einu leit hann út í horn
og kreppti hnefana: — Þú hefðir aldrei átt að
fara að hugsa, Simbi, hefur ekki reynzt nein
skepna til þess!
Ég var kominn í frakkann, en beið. Nú fór
Simbi að núa hnén.
Því næst:
— Ég hef bæði nú og endranær sagt það, þeg-
ar mér hefur þótt verst ganga í veröldinni: Ilver
er það nú, sem stýrir? En ég hef sagt meira,
því að reyndar hef ég alltaf verið að afsaka mig,
hef til að mynda sagt: Ekki er það Simbi Jóna-
tansson frá Klöpp, sem stýrir núna! Ha ? Ilaldið
þið ég lesi ekki blöðin ? Komið þið þar! Ég passa
mig meira að segja á því, þegar ég er á túr, að
drekka mig ekki svo fljótt fullan að morgnin-
um, að ég geti ekki rýnt í blöðin frá deginum
áður. Og segið þið Simba ekki neitt. Hann veit:
Nú kemur það djöfullegra en nokkurn tíma áð-
ur — frétti það í París í nótt, var þar í nótt,
sem ég er lifandi maðurinn, og það situr, skal ég
segja þér vinur minn Pílatus, sem fyrstur þvoð-
ir þínar hendur, það situr eins og ískaldur
steinklumpur kringum hjartasmánina í brjóst-
inu á mér. Og nú segi ég: Víða má hann eiga
sér hönd og víða má hann hafa augun, sem nú
á að stýra. Margir stýristaumarnir, og þó að þeir
kunni að vera úr hreinu patentstáli, þá er marg-
ur, sem reynir að klippa. Og ég hálft mitt líf
eins og púkinn okkar á kirkjubitanum ...... En
væri ekki kominn tími til fyrir þig að spyrja,
hávelborinn herra Simbi Jónatansson frá Klöpp:
Hvernig hefur þér gengið að stýra ? Tundurduf 1
— látum það vera, en síðan: Blóðpeningarnir,
lagsmaður, Valgerður þar, hnú, þín eigin vinna:
fylliríið þar — og annars eintóm andskotans
endileysa, ekki klórað í bakkann! Taka brauðið
frá börnunum og kasta því fyrir hundana —
já, það var, sko, einhver, sem sagði þetta, og
einhver kenndi þér það, Simbi litli.
Hann ræskti sig. Svo leit hann allt í einu á
mig, virti mig fyrir sér nokkur augnablik. Síðan
kankvís, en þó með þunga:
— Heyrðu, þú — nei, þér hlustið eitthvað svo
undarlega á mig, kunningi — nei, monsjör. Og
hann rétt aðeins greip í kaskeytisderið. Sagði
síðan: — Þarf þessa ekki, þarf þessa ekki! Þú
hefur líka komið til París — og þú veizt hvað
það þýðir, að þú átt heima í Reykjavík ........
Hann hrökk við, lyfti svo hendinni, lét hana
dingla, sagði: — Nei, nei, bíddu, bíddu! Nú
er það rétt að koma, það sem við á. Jesús minn,
V I K I N G U R
337