Sjómannablaðið Víkingur

Volume

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Page 65

Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Page 65
SMÁSAGA SIGURÐUR BRVIXIJÓLFSSOM Manntap i * Éfí' hefi aldrei hugsað um hann fyrr en í haust. En nú dettur mér hann ævinlega í hug þeg- ar ég set upp gráa sumarhattinn minn, sem er orðinn þófinn og upplitaður, og jafnvel ég læt ekki sjá mig með á sólfögrum góðviðrisdögum; set hann aðeins upp til þess að hlífa mér þegar verst er veðrið, og í því hlutverki dugar hann eins vel og þeir hattar, sem búðarlyktin ilmar ennþá af. En þegar sólin skín og ég fer til mannfagn- aðar, þá er gamli hatturinn ekki með í förum. Ég er meira að segja hættur að hafa hann í for- stofunni, — geymi hann niðri í kjallara til þess að hann hneyksli ekki kunningjana, ef þeir skyldu villast heim til mín. Allur er varinn góður og það er staðreynd, að persónuleiki sumra manna, svo ég tali nú ekki um lánstraustið, getur beðið stóran hnekki við of náin kynni af ljótum hatti. Þetta var um hattinn. En hver er hinn? Ég veit það tæpast. Hann hefir víst alla sína æfi stundað sjó, þótt útlitið bendi ekki til sjóferða eða harðræða. Hann er manna lægstur vexti og örgrannur, andlitið gráfölt og horað, hárið skollitað og þunnt, rytjulegt yfirskegg, nefið í stærra lagi, röddin veik með hálfbrostnum, titrandi blæ- brigðum, siginaxla og lotinn, dálítið reikull í spori, enda stundum ölvaður. Æ, já, hann var allur mjög lítill. Nei, ekki allur. Augun voru stór. Hann hafði mjög einkennileg augu, blandin fjarrænni óskynjan hvítvoðungsins og raun- skyggni þess, sem mætt hefir hinni þyngstu sorg og skilið hana. Var það forklárun hins heilaga einfeldnings, eða var þetta guðsbarnið, sem öll heimsins synd var lögð á? Og þó gleymdist hann svo fljótt. Hann kom og fór eins og svolítill léttur svíf- andi skýjahnoðri — hljóður, þýðingarlaus. Hverjir voru svo kunningjar hans? Allir og enginn, eftir því sem ég vissi bezt. Átti hann enga vini? Sigurður Brynjólfsson. Það held ég ekki. Einn og einn skipstjóri eða útgerðarmaður mundi eftir honum ef þá bráðvantaði mann á skip sín, einkum ef það voru léleg skip, sem erfitt var að fá menn á. „Ég gæti ef til vill hjálpað þér um skiprúm núna, góði, ef þér lægi mikið á“. Auðvitað var þetta mikil og áþreifanleg vin- átta; ólíkt arðvænlegri en hinna, sem aðeins minntust hans ef þeir fóru í aflóga flík. Að vísu var hann svolítið lotnari og þunnleit- al-i eftir að hann hafði notið vináttunnar, en það gerði sjálfsagt ekkert til. Hann hafði víst aldrei ætlað sér að keppa í þungavist. Stundum var göngulagið ofurlítið reikulla dagana á eftir; stundum ekki. „Þú átt ekki vísan afla, þótt þú.róir". Ó—nei. „Engin dregur, þótt ætli sér, annara fisk úr sjó“. En nú hafði ég ekki séð hann í marga mánuði. Á hvaða skipi skyldi hann vera svona lengi ? Svo var það í rigningunni á dögunum, — ein- mitt þegar ég var með gráa hattinn, að ég hitti Stjána gamla kyndara og spurði hann hvað orð- ið hefði af þessum fyrrverandi skipsfélaga hans. Já, hann. Hann er löngu drukknaður. V í K I N G U R 353

x

Sjómannablaðið Víkingur

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Sjómannablaðið Víkingur
https://timarit.is/publication/335

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.