Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Qupperneq 65

SMÁSAGA
SIGURÐUR BRVIXIJÓLFSSOM
Manntap
i *
Éfí' hefi aldrei hugsað um hann fyrr en í
haust.
En nú dettur mér hann ævinlega í hug þeg-
ar ég set upp gráa sumarhattinn minn, sem er
orðinn þófinn og upplitaður, og jafnvel ég læt
ekki sjá mig með á sólfögrum góðviðrisdögum;
set hann aðeins upp til þess að hlífa mér þegar
verst er veðrið, og í því hlutverki dugar hann
eins vel og þeir hattar, sem búðarlyktin ilmar
ennþá af.
En þegar sólin skín og ég fer til mannfagn-
aðar, þá er gamli hatturinn ekki með í förum.
Ég er meira að segja hættur að hafa hann í for-
stofunni, — geymi hann niðri í kjallara til þess
að hann hneyksli ekki kunningjana, ef þeir
skyldu villast heim til mín.
Allur er varinn góður og það er staðreynd, að
persónuleiki sumra manna, svo ég tali nú ekki
um lánstraustið, getur beðið stóran hnekki við
of náin kynni af ljótum hatti.
Þetta var um hattinn.
En hver er hinn?
Ég veit það tæpast.
Hann hefir víst alla sína æfi stundað sjó, þótt
útlitið bendi ekki til sjóferða eða harðræða.
Hann er manna lægstur vexti og örgrannur,
andlitið gráfölt og horað, hárið skollitað og
þunnt, rytjulegt yfirskegg, nefið í stærra lagi,
röddin veik með hálfbrostnum, titrandi blæ-
brigðum, siginaxla og lotinn, dálítið reikull í
spori, enda stundum ölvaður. Æ, já, hann var
allur mjög lítill. Nei, ekki allur.
Augun voru stór.
Hann hafði mjög einkennileg augu, blandin
fjarrænni óskynjan hvítvoðungsins og raun-
skyggni þess, sem mætt hefir hinni þyngstu
sorg og skilið hana.
Var það forklárun hins heilaga einfeldnings,
eða var þetta guðsbarnið, sem öll heimsins synd
var lögð á?
Og þó gleymdist hann svo fljótt.
Hann kom og fór eins og svolítill léttur svíf-
andi skýjahnoðri — hljóður, þýðingarlaus.
Hverjir voru svo kunningjar hans?
Allir og enginn, eftir því sem ég vissi bezt.
Átti hann enga vini?
Sigurður
Brynjólfsson.
Það held ég ekki.
Einn og einn skipstjóri eða útgerðarmaður
mundi eftir honum ef þá bráðvantaði mann á
skip sín, einkum ef það voru léleg skip, sem
erfitt var að fá menn á.
„Ég gæti ef til vill hjálpað þér um skiprúm
núna, góði, ef þér lægi mikið á“.
Auðvitað var þetta mikil og áþreifanleg vin-
átta; ólíkt arðvænlegri en hinna, sem aðeins
minntust hans ef þeir fóru í aflóga flík.
Að vísu var hann svolítið lotnari og þunnleit-
al-i eftir að hann hafði notið vináttunnar, en
það gerði sjálfsagt ekkert til. Hann hafði víst
aldrei ætlað sér að keppa í þungavist.
Stundum var göngulagið ofurlítið reikulla
dagana á eftir; stundum ekki.
„Þú átt ekki vísan afla, þótt þú.róir".
Ó—nei.
„Engin dregur, þótt ætli sér, annara fisk úr
sjó“.
En nú hafði ég ekki séð hann í marga mánuði.
Á hvaða skipi skyldi hann vera svona lengi ?
Svo var það í rigningunni á dögunum, — ein-
mitt þegar ég var með gráa hattinn, að ég hitti
Stjána gamla kyndara og spurði hann hvað orð-
ið hefði af þessum fyrrverandi skipsfélaga hans.
Já, hann. Hann er löngu drukknaður.
V í K I N G U R
353