Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Qupperneq 66

Einmitt það. Hvemig vildi það til?
Hann mun hafa dottið út af strandferðaskipi
síðastliðið vor. Var að fara „á síld“ ásamt mörg-
um öðrum sjómönnum. En svo liðu margar vik-
ur ftá því þetta skeði og þar til hans var saknað.
Nú; hvernig stóð á því?
Það sá enginn þegar hann féll fyrir borð.
Þarna var margt um manninn; fólk kom og fór
á hverri höfn og eins og þú manst, þá fór aldrei
sérlega mikið fyrir honum, hvar sem hann var.
í skiprúm hans var tekinn annar maður þegar
hann var ekki kominn á réttum tíma.
Ég býst við að fráfall hans væri óupplýst
ennþá ef hann hefði ekki skuldað útsvar.
Jæja?
Jú, þegar farið var að leita að þessum skuld-
seiga gjaldanda, gátu rukkararnir rakið spor
hans um borð í þetta skip með þessari ferð, en
ekki upp úr því aftur.
Voru það svo rukkararnir, sem fyrstir urðu
til þess að upplýsa hvarf hans?
Já, jæja, kannske hafa þeir fengið einhverja
hjálp til þess, þeir eru hvort sem er ekki svo
fáir rúningsmennirnir hjá því opinbera. Stjáni
gamli hneggjaði stutt og kalt, það átti víst að
heita hlátur, sló pontunni þunglega við ljósa-
staur, tók tappann úr henni með tönnunum, stút-
aði sig með tveimur stuttum sogum, lét svo
pontuna í vasann og dæsti langt og ánægjulega.
Jæja, það er þá svona með hann.
Ég man ekki eftir að hafa séð neitt um þetta
í blöðunum.
Nafni hans er ég að vísu búinn að gleyma,
hafi ég þá nokkru sinni vitað það; en ég hefði
áreiðanlega þekkt hann, ef ég hefði séð þar
mynd af honum.
Það kom ekki nein mynd af honum í blöð-
unum.
Líklega aldrei verið tekin mynd af honum.
Hvað hef ði hann svo sem átt að gera við mynd ?
Var ekki haldin nein minningarathöfn ?
Minningarathöfn! Um hvað ?
Guðmundur Gíslason Hagalín:
SJÓMENN
Þegar svellandi öldur sveljuðu um gnoð
og svarraði í brestandi hengjum
og þrumandi bylvindur þandi voð,
og þusaði og söng í strengjum,
undan drjúpandi hettum var horft með ró,
mót hvítum, fjarlægðum ströndum,
og hið stynjandi skip þaut um stormvakinn sjó
undir stjórn frá þrekmiklum höndum.
Enn fara brotsjóar brattir á kreik
og belja hásir í máli.
það gnötrar, járnið, það gnestur í eik
og glymur í tói og stáli.
Undan gljávotum höttum er horft á strönd
af hvasseygum, rólegum mönnum,
og vélknúin skútan með brakandi bönd
— hún brýst gegn æðandi hrönnum.
Þeir sigldu áður, þeir sigla enn
og sækja björg fyrir alla,
þeir rólegu, sterku og stæltu menn,
sem stritið og hættan kalla
í manndómsraun út á reginsjá,
þegar rólega aðrir livíla.
Og engin þörf er að aumkva þá
eða yfir þeim sýta og víla.
En gefum þeim það, sem er vissara en von:
að viti þeir konu og móður
og litla dóttur, og lítinn son
og litla systur og bróður
vernduð gegn sulti — og séð fyrir því
að sólskins og menningar njóti, —
þá stýra þeir glaðir storminn í,
þó að straumýfðir sjóar brjóti.
ís. ’42.
Ttef' fiAur
ortar, er höfundurinn sá turn nýja Stýrimannaskólans
gnæfa yfir Reykjavíkurbæ.
Lag: Fyrr var oft í koti kátt.
Stendur hátt með stoltarráð
Stýrimannaskóli,
horfir yfir lög og láð
langt af sjónarhóli.
Hærra þó við himin ber
heiður þeirra tíma,
er menn lærðu af sjálfum sér
sjóinn við að glíma.
Koma skip með hefð og hrós
heim af fjörrum löndum,
nýrra tíma leiðarljós
loga fyrir ströndum.
Fátt eitt lýsti fyrr á sjó
feðra vorra knörum,
hjartað, sem í brjósti bjó,
barg þeim heim úr förum.
354
VÍKIN G U R