Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1972, Síða 1

SJÓMANN ABLAÐIÐ
VÍKINGUR
34. ÁRGANGUR — 4. TÖLUBLAÐ 1972
Guöm. Jensson:
Landhelgismál
EFNISYFIRLIT:
Bls.
Landhelgismál
G. Jensson 113
50 ára gömul ferðasaga frá
Eyjum
Guörn A. Finnbogason 116
Þróun fiskvinnslustöðva
Páll Pétursson 120
Grunnbrot framundan
stýrimaður?
Hallgr. Jónsson þýddi 124
Radíóvitinn á Dyrhólaey
Gunnar Magnússon frá
Reynisdal 128
Farsæl björgun úr sjávarháska
Baldur Guömundsson 130
Loðnuveiði o. fl.
Guöfinnur Þorbjörnsson 132
Kapp er bezt með forsjá
Guöm. Þorsteinsson,
fiskifrœðingur 134
Opna Stýrimannaskólans 136
Um fiskvinnsluskóla
Siguröur Haraldsson,
skólastjóri 142
Erindi við Stýrimannaskólann
í Vestmannaeyjum
Jóhann J. E. Kúld 146
Skyggni Strandfógetinn
Hallgr. Jónsson þýddi 152
Framhaldssagan Mary Deare
— sögulok
G. Jensson þýddi 161
Frívaktin o. fl.
Forsíðan er teikning eftir
Guðjón Ólafsson í
V es tmannaeyj um.
I síðasta blaði láðist að geta þess,
að Snorri Snorrason yngri tók
forsíðumyndina af Ytri Njarð-
víkum.
SJÓMANNABLAÐIÐ
VÍKINGU R
Útgefandi F. F. S. 1. Ritstjórar:
Guðmundur Jensson (áb.) og örn
Steinsson. Ritnefnd: Böðvar Stein-
þórsson, formaður, Henry Hálf-
dansson, varaformaður, Páll Guð-
mundsson, Karl B. Stefánsson, Haf-
steinn Stefánsson, Bergsveinn S.
Bergsveinsson, Helgi Hallvarðs-
son. — Blaðið kcmur út einu sinni
í mánuði og kostar árgangurinn
650 kr. Ritstjórn og afgreiðsla er
að Bárugötu 11, Reykjavík. Utaná-
skrift: „Víkingur", pósthólf 425
Reykjavík. Sími 1 5653. Prentað í
Isafoldarprentsmiðju hf.
VÍKINGUR
Vart getur hjá því farið, að ís-
land standi mörgum þjóðum fram-
ar í kastljósi heimsviðburðanna á
þessu herrans ári 1972.
Skákeinvígi þeirra Bobby Fishers
og Boris Spasskys mun, eftir öll-
um sólarmerkjum að dæma, trú-
lega verða háð hér í Reykjavík.
Getur það orðið ein áhrifamesta
landkynning okkar frá upphafi
vega og afar þýðingarmikil. Sér-
staklega mun okur þá veitast gullið
tækifæri, sem ber að nota út í
yztu æsar við að túlka réttarstöðu
íslands við fyrirhugaða útfærzlu
fiskveiðilögsögunnar hinn 1. sept-
ember n .k.
Milljónir manna, víðsvega á hnett-
inum, komast nú í fyrsta sinn í
kynni við eyju nyrzt á Atlantshafi,
sem þær höfðu aldrei haft hug-
mynd um, að væri til, fá í einu
vetfangi áhuga á henni og munu
án efa jafnhliða skákfréttunum,
vilja vita frekari deili á landi og
þjóð.
Við athugun atburða, sem slíkra,
mun sterkur leikur verða okkur í
hendur lagður, sem við, eins og
áður var sagt, verðum að notfæra
okkur til að styrkja taflstöðuna
í baráttunni fyrir auknum skiln-
ingi á alþjóðavettvangi á okkar
réttarfarslega og sögulega málstað.
En — við skulum nú til nokk-
urrar tilbreytingar líta smávegis inn
í fortíðina og þá, í leiðinni rifja
upp glefsur úr viðureign frænda
okkar Norðmanna við brezka heims-
veldið síðustu aldir og áratugi,
áður en við hverfum aftur heim að
okkar eigin bæjardyrum.
Eins og mönnum mun kunnugt
var gefinn út Konungsúrskurður í
Noregi hinn 12. júlí 1935 um af-
mörkun fiskveiðilögsögu Norð-
manna.
Er í því sambandi vitnað til
„traustra þjóðlegra réttinda til
þeirra landfræðilegu aðstæðna sem
mest eru áberandi á ströndum Nor-
egs,“ til „gæzlu meginhagsmuna í-
búanna í nyrztu héruðum landsins.“
Úrskurðurinn 1935 studdist einn-
ig við Konungsúrskurði frá árunum
1812, 1869, 1881 og 1889.
Með Konungsúrskurðinum 1935
ákveða Norðmenn að landhelgi
þeirra verði 4 sjómílur í haf út,
samsíða grunnlínum, sem aftur eru
dregnar milli fastra staða á megin-
landinu, eyjum eða klettum, allt frá
yzta stað á landamærum konungs-
ríkisins austast í Varangurfirði.
Norðmenn unnu tvennt með úr-
skurðinum: Grunnlínurnar breytt-
ust þeim í hag og þeir lokuðu Vest-
fjorden við Lófót, en hann er 32
sjóm. á breidd og hafði löngum
staðið styrr milli Norðmanna og
Breta vegna þess að hinir síðar-
nefndu sveigðu landhelgislínuna
langt inn í f jörðinn, samanber Faxa-
flóa, Breiðafjörð o. s. frv. með okk-
ar 3ja mílna landhelgi.
Bretar brugðust hart við Kon-
ungsúrskurði Norðmanna og létu
sendiherra sinn í Osló bera fram
hvassyrt mótmæli við norsku stjórn-
ina.
Settust nú fulltrúar beggja þjóð-
anna á samningsbekk, en Norðmenn
tilkynntu, að norsk varðskip
„mundu fara vægilega með erlend
skip, sem væru að veiðum tiltekinn
spöl innan fiskveiðimarkanna.“
113