Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1972, Qupperneq 51

í okkur af mikilli græðgi og seðj-
uðum sárasta hungrið.
Það síðasta, sem við sáum af
Higgins var, að hann skreið aft-
ur upp i jullu sína. Hann hélzt
ekki lengur við á klettinum, þeg-
ar hækkaði í með fljótinu og sjó-
gangurinn hafði aukist.
Hann skreið því aftur upp í
jullu sína. En skömmu síðar kom
stormsveipur og hann hvarf sjón-
um okkar.
„Líklega er hann dauður núna,
mannskepnan“, sagði Patch
þreytulega, en gremjulaust. —
Hann var heppinn.
Þilfarsklefinn aftast á skipinu
var aðeins um sex fermetrar, en
eins og á stóð, afturhluti skipsins
á floti með framstefnið marandi
í kafi, var þarna bezta afdrep
okkar.
Auðfundið var, að skipið bar
frá strandstaðnum, það var hætt
að taka niðri.
Hreyfingar Mary Deare urðu
léttari. Ég kallaði á Patch og
hann kom út úr klefanum og
glápti, á hið ótrúlega: Skipsflak
á floti með afturstefnið eins og
segl hátt úr sjó, en sjórinn braut
yfir framþilfarið, — og Grune á
Crox fjarlægðist hægt.
„Við fljótum“, hrópaði ég, „ef
við náum til Les Sanvages verð-
ur okkur bjargað.
„Það er bráðum háflæði", var
hið eina, sem Patch sagði.
Ég var stundarkorn að átta
mig.
Næstu sex tímana eftir háflóð
mundi hafstraumurinn liggja í
norðvestlæga átt, bera okkur
beint aftur til Minquiers og
klettaklasanna, sem þá stæðu
upp úr.
„Drottinn minn góður!“ and-
varpaði ég, um leið og ég reikaði
inn í klefann og fleygði mér í
kojuna.
Nú virtist öll von úti um björg-
un. Við gátum ekkert frekar að-
hafst.
Undir rökkur tók skipið harka-
lega niðri í hvítri hringiðu af sjó.
Enginn klettur var sýnilegur.
Eg vissi ekki hvort ég hafði
sofið, eða legið í dvala, en högg-
VÍKINGUR
ið, sem skipið varð fyrir, slengdi
mér fram á gólf.
Hræðilegt brakhljóð heyrðist
frá framhluta skipsins og fylgdi
því hægt nístandi hljóð, þegar
stálplötur skipsins gáfu eftir,
rifnuðu líkast því að skipsbotn-
inum væri sprett upp.
Sjógangurinn varð háværari
en áður.
Ég lá hreyfingarlaus þar, sem
ég var kominn og beið þess í of-
væni, að skipið sykki og þessu
öllu yrði lokið.
En ekkert skeði utan þess, að
sarghljóðið blandaðist meir sjó-
ganginum, sem slengdi skipinu
út á hlið og mér út úr klefanum.
Þar gat að líta ömurlega sjón.
Skipinu hallaði móti sjó og vindi
og veltist fram og aftur út á
hlið.
Stjórnpallurinn var orðinn
eins og brotajárnshrúga. Reyk-
háfurinn var horfinn, formastrið
kubbast sundur um miðj u og hékk
í víraflækjum.
Ég kom auga á Patch. Hann
hallaðist upp að skældri stálplötu
við klefadyrnar, og ég stundi:
„Hvenær verður þessu lokið?“
„Guð einn veit“.
Við ræddum ekki fleira og
hreyfðum okkur ekki, vegna
þreytu og kulda.
Við sáum aðeins klettanibb-
urnar í hvítu sælöðrinu, enda var
myrkrið að skella á.
Nú brotnaði bógurinn frá
sjálfu skipinu með langdregnu
brothljóði, en hinn hlutinn lyftist
hægt og sígandi við að losna við
þunga byrði og færðist yfir til
stjórnborða, þvert yfir oddhvassa
klettana með skjálfandi marr-
hljóði, sem gekk í gegnum merg
og bein.
Farmurinn rann út um stórt
op, sem myndast hafði, þegar
skilrúmin rifnuðu upp. Baðm-
ullarsekkir dönsuðu til og frá í
sælöðrinu og bylgjurnar léku sér
að stórum ferköntuðum kössun-
um, sem áttu að innihalda flug-
vélahreyfla, og brutu þá í spón
á klettunum.
„Sjáðu“, hrópaði Patch og
greip í handlegg mér. Einn af
kössunum hafði slengst brotinn
í áttina til okkar og innihaldið
rann út í sjóinn. Við sáum ekki
í myrkrinu, hvað það var, en það
var örugglega ekkert svipað flug-
vélarhreyfli.
„Sástu þetta“, sagði Patch og
benti En svo sleppti hann takinu
við að sjórinn reif þilfarið þvert
yfir eins og ósýnileg hönd væri
að verki.
Naglfastar stálplöturnar flett-
ust sundur eins og taubútur, fet
eftir fet, en nú var farið að lækka
í og nóttin hvolfdist yfir flakið
af Mary Deare.
Við skriðum undir sjóblaut
teppin í klefanum. Hvorugur
mælti orð.
Kannski sváfum við eitthvað,
en ég minnist einskis frá þessari
nótt, hvorki hræðslu né kuldans.
Morguninn eftir kom ég til
sjálfs míns við að sólin skein á
lygnan hafflötinn og himinninn
var heiður. Ennþá flaut aftur-
hluti skipsins. Ég sá, að Patch
skalf og svitinn draup af enni
hans. Hann hafði fengið hitasótt.
Vosbúðin orðið honum ofraun.
Síðla dags sveimaði lítil flug-
vél yfir skipsflakinu. Hún hnit-
aði hringa yfir höfði okkar. Dag-
urinn leið að kvöldi og sífellt dró
af Patch. Hann talaði óráð; sund-
urlausar setningar, og enda þótt
sólin hefði vermt okkur um dag-
inn, gat ég engan yl veitt honum
þar sem við lágum hlið við hlið
undir stjörnubjörtum nætur-
himninum og um morguninn var
hann líkastur vofu undir þefill-
um teppunum.
Ég kom auga á Minquiers
skömmu eftir sólarupprás. Klett-
arnir báru við sjóndeildarhring
sem svartir dílar.
Ég hafði dregið Patch út á
þilfar, svo hann gæti notið sólar-
hitans, en hann var meðvitundar-
laus.
Skömrnu síðar heyrði ég í lít-
illi flugvél, sennilega þeirri sömu
og í gær.
Mér fannst líða óratími og ég
vaknaði til lífsins við vélarhljóð.
Það var björgunarskútan frá
Peter Port, og ég fann, að mér
163