Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1972, Síða 7

en tók svo að reka á ný á að-
fallinu. Ekki þótti bátsverjum
þetta nein skemmtisigling á ós-
unum í ofsa roki og náttmyrkri.
All't gekk þó stórslysalaust. Um
morguninn næsta dag var Upsinn
kominn nærri inn í botn ósins
en flaut nú einnig á útfallinu.
Tók nú veðrið að ganga niður og
bátinn hætti að reka. Var þol-
anlegt á ósnum eftir það og í
birtingu hófu þeir að rífa upp
vélina. Var vélin næstum öll tek-
in í sundur stykki fyrir stykki
því að ætlunin var að reyna að
lagfæra hana eitthvað til fram-
búðar. Næsta dag var komið
bezta veður inni á ósnum en vest-
an kaldi og stóveltubrim alls
staðar við landið fyrir utan. En
þótt veðrið væri orðið gott áttu
Upsamenn enn í erfiðleikum.
Matarforða höfðu þeir haft að-
eins til þriggja daga, og þrátt
fyrir ýtrustu sparsemi var hann
nú að þrotum kominn. En þegar
neyðin er stærst er hjálpin næst
og reyndist svo nú. Bátur sást
koma úr landi. Voru þar sömu
menn komnir og hjálpað höfðu
þeim Upsamönnum inn á ósinn.
Voru þeir kátir að hitta bátsverja
og sjá Upsann ofansjávar. Kváðu
þeir þetta vera eitt hið versta
veður er þar hafði geisað. Eng-
inn vafi var á því að Upsamenn
hefðu allir drukknað, ef ekki
hefði tekizt svo gæfulega til að
koma honum í tæka tíð inn í
ósinn.
Jóhann, formaður, spurði nú
komumenn hvert hann gæti snú-
ið sér til að fá matarforða. Töldu
þeir illt í efni í þeim málum, þar
sem allt matarkyns væri skammt-
að eftir skömmtunarseðlum, og
það mjög naumlega. Bað Jóhann
komumenn að tala máli sínu við
hreppstjórann og fá skömmtun-
arseðla hjá honum og þá mat út
á seðlana. Kvöddu nú heima-
menn og héldu til lands, auð-
sjáanlega mjög ánægðir með það
að hafa hitt Upsamenn á lífi.
Jóhann, þáverandi formaður,
er nú 78 ára gamall. Hann hætti
sjómennsku fyrir sex árum og
hafði þá stundað sjóinn um 6
VlKINGUR
áratuga skeið. Ferðaðist hann
víða á sínum langa sj ómannsferli
bæði erlendis og hérlendis og þá
oft í vondum. veðrum og nátt-
myrkri. Aldrei segist hann hafa
séð jafn mikla tvísýnu á lífi sínu
og í þessari ferð um Hafnirnar
1921. Jóhann lítur, nú á efri ár-
um, þakklátum huga yfir liðna
tíð og þakkar forsjóninni fyrir
handleiðsluna, sem hann hefur
notið á sjó og landi alla tíð.
Víkjum nú aftur að Upsanum,
þar sem hann liggur innst á
ósnum í sæmilega góðu veðri.
Félagarnir unnu að kappi við
viðgerð vélarinnar og lagfærðu
fleira, sem úr skorðum hafði
farið.
Næsta dag komu sömu Hafna-
menn á báti sínum út til okkar
færandi hendi með matarbirgðir.
Höfðu þeir tínt það matarkyns
saman er mátti missa úr fátæk-
um skömmtunarbúum sínum, en
enga skömmtunarseðlana höfðu
þeir fengið frá hreppstjóranum
fyrir Upsamenn. Meðan aðkomu-
menn komu matnum um borð,
fóru þeir Jóhann og félagar hans
uhdir þiljur, svo að engin snert-
ing og smitun gæti farið á milli
heimamanna og Upsamanna.
Tveim dögum síðar komu
Hafnamenn enn með mat út til
þeirra á Upsanum. Reyndust þeir
sem beztu frændur og vinir. Verst
er að vita ekki nöfn þessara
góðu manna, svo að hægt hefði
verið að skrá nöfn þeirra í þessa
grein þeim til heiðurs og þakk-
lætis.
Tveir dagar liðu enn, áður en
vélin komst í gott lag, en úti
fyrir var talsvert brim og út-
synningskaldi, ekkert veður fyrir
Upsann að leggja út í. Á fimmta
degi komu sömu heimamenn enn
út með mat til okkar, en tveim
dögum síðar gerði ferðaveður,
norðaustlægur og dauður sjór.
Var þá beðið flóðs til að komast
út úr Ósnum og um hádegisbil
tókst að komast fram á frían
sjó aftur eftir meira en 8 sólar-
hringa dvöl í Ósnum.
Stefnan var nú tekin suður
fyrir Reykjanes og síðan á Vest-
mannaeyjar. Gekk vélin með
bézta móti og allt í lagi. Hag-
stæður kaldi gerði þeim kleift
að nota segl og hressti það upp
á gang bátsins. En er þeir voru
komnir um 30 sjómílur frá
Reykjanesi bilaði vélin aftur, þá
hafði hert vindinn nokkuð, ca.
4 vindstig. Silgdi Upsinn því all
vel fyrir seglunum. Voru þeir
komhir all nærri Eyjum, þegar
vélin komst í lag á ný. Gekk svo
allt vel upp að bryggju í Vest-
mannaeyj um.
Heimamenn í Eyjum, sem sáu
til ferða bátsins áð landi, áttuðu
sig fyrst í stað ekki á hverjir
voru þar á ferð. Fóru þeir niður
á bryggju til að fá vissu sína
um komumenn. Áður hafði fréttst
af ferð þeirra Jóhanns og Sigur-
jóns og það síðast, að þeir hefðu
farið frá Reykjavík tiltekinn dag
fyrir hálfri annari viku og síðan
ekki meir. Á þeim tíma hafði
gengið yfir eitt hið versta vetr-
arveður.
Fréttin um burtfarardaginn
frá Reykjavík hafði borizt til
Eyja á þann hátt, að Árni J.
Johnsen, hafði farið um borð í
íslands Falk (Fálkann), sem lá
við Vestmannaeyjar. Fékk hann
að senda loftskeyti til loftskeyta-
stöðvarinnar í Reykjavík, sem
síðan spurðist fyrir um Jóhann
og Sigurjón á Hótel Islandi, þar
sem þeir höfðu búið.
Allir Eyjamenn þekktu Jóhann
og Sigurjón. Var fögnuður mik-
ill er þeir sáu Upsann koma að
bryggju, bát, sem löngu var búið
að telja af.
Svo vissir voru menn í Eyjum,
að báturinn hefði farizt, að hætt
var að spyrjast fyrir um hann,
því að óveðrið hafði verið svo
mikið. Staðreyndin var þó sú að
nú voru þeir komnir bráðlifandi
heim til vina og kunningja, sem
fögnuðu þeim hjartanlega, eins
og úr helju heimtir.
Þannig lauk þessu langa og
stranga ævintýraferðalagi, sem
staðið hafði í röskar 3 vikur frá
því farið var frá Eyjum.
119