Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1972, Side 13

var Northumberland höfði 55 mílur suðaustur
af okkur“.
Hingað til hafði okkur tekizt samvinnan vel, þó
að hann yfirleitt segði að spaði væri spaði og ekk-
ert annað, og legði stundum áherzlu á það með
nokkrum grófyrðum. Er hann gaf fyrirskipanir,
hafði hann ávallt ávarpað mig kurteislega. En nú
var inngróinn þrái hans vakinn, að ég skyldi þora
að ía að því, að hann hefði rangt fyrir sér var
meira en ég mátti jafnvel láta mér koma til hugar.
Hann sneri sér að mér og blátt áfram öskraði.
„Heldur þú að ég viti ekki um hvað ég er að tala?
Næst ætlarðu að telja mér trú um, að ég viti ekki
hvernig ég eigi að sigla mínu skipi! Eg fullyrði
að „hún“ nær fyrir Northumberland-höfðann á
þessum bóg, (and by. . . .she’s got to!)“. Ég sá nú
að réttast væri að snúa þessu upp í gaman, og lát-
ast samþykkja það sem hann sagði, en gera sam-
tímis ráðstafanir til að tryggja öryggi skipsins.
Eg sagði því blátt áfram, „Allt í lagi herra skip-
stjóri, þér hafið að sjálfsögðu bezt vit á þessu, og
þegar þér segið að við náum fyrir höfðann, er
ekki meira um það að segja“. Ég sneri mér frá
og lét sem ég væri við athugun á þilfarinu, en þeg-
ar ég kom aftur upp á skutpallinn, var skipstjór-
inn farinn niður.
Klukkan 8 kom annar stýrimaður á vörð. Hann
var ungur maður og var þetta fyrsta ferðin hans
í þessari stöðu. Ég einsetti mér að segja sem
minnst við hann að því er snerti Old Jock og á-
stand hans, það gæti haft neikvæðar afleiðingar
seinna meir. En áður en ég fór af verðinum og
lét honum eftir stjórnina, sagði ég honum þó, að
skipstjórinn hefði komið upp á þilfar, og þóttist
hann vera viss um að við myndum ná fyrir North-
umberland-höfðann. „Hafðu gát á öllu og horfðu
vel framundan“. sagði ég. Það er jólahátíðin, og
ég held að Old Jock hafi minnst jólanna í meira
lagi. Það er óhugsandi að við náum fyrir North-
umberland-höfða, en eftir mínum reikningi ættum
við að sjá vitann á Martin-höfða um kl. 10“. Ég
lagði fyrir annan stýrimann að hann skyldi ekki
vekja skipstjórann, en í þess stað láta mig vita
þegar hann sæi vitann, eða ef veðrið breyttist.
Þegar ég var búinn að færa, inn í leiðarbókina og
merkja stað skipsins á sjókortið, lagði ég mig en
fór ekki úr fötum. Skipstjórinn svaf þá í her-
bergi sínu og hraut mikið.
Kortér yfir tíu kom drengur og vakti mig og
sagði að viti væri sjáanlegur. Þegar ég kom upp,
tókst mér að ákveða stað skipsins með miðunum
og setja hann út á kortið. Veðrið var gott um
kvöldið og þægilegur vindur, gékk skipið um 7,5
hnúta og stefndi á Rivoli-Bay. Ég sagði öðrum
stýrimanni að við værum öruggir á þessari stefnu
til kl. 12, nema að vindurinn ykist, en í síðasta
lagi á miðnætti yrðum við að venda og beita frá
landi aftur. Ég taldi að þá mundi eitthvað vera
VlKINGUR
farið að renna af skipstjóranum, og mundi hann
fljótlega sjá að hér væri ekki um vitann á North-
umberlands-höfða að ræða, ef hann sæi vitann
sjálfur. Ég fyrirskipaði öðrum stýrimanni að
vekja skipstjórann duglega ekki seinna en kl. 11,30
og fullvissa sig um að hann kæmi upp. Ég fór
svo aftur niður og gleymdi fljótlega að um hættu
gæti verið að ræða.
Þegar ég var vakinn stuttu fyrir miðnætti til
þess að taka vakt, taldi ég víst að fyrirskipun
hefði verið gefin um að venda, en ekkert benti
þó til að svo væri. Ég flýtti mér upp, og það
fyrsta sem ég sá voru geislarnir frá vitanum. Vit-
inn var nú svo nærri á hléborða að nú mátti engan
tíma missa. Ég spurði annan stýrimann í flýti,
hvort skipstjórinn hefði ekki komið upp. „Jú
stýrimaður“, svaraði hann, „fyrir um það bil hálf-
tíma“. „Hvað sagði hann um vitann?“ „Hann
sagði að þetta væri allt í lagi, það væri engin þörf
að venda, þetta væri vitinn á Northumberland-
höfða“. „Hann hlýtur að vera genginn af vitinu“,
hrópaði ég. „Við verðum komnir upp í klettana í
Rivoli-Bay eftir tíu mínútur, ef við vendum ekki.
Hlauptu frameftir og kallaðu alla menn á þilfar.
Halið inn í aðalseglið og búið allt undir vendingu.
Látið nú hendur standa fram úr ermum annars
verðum við of seinir“.
Ég hrópaði þessar fyrirskiþanir um leið og ég
hljóp niður stigann, og að vörmu spori var ég í
klefa Old Jock skipstjóra. Nú var enginn tími til
að sýna viðhafnar háttvísi. Samtímis því að hrista
hann og draga hann framúr og rétta hann upp,
hrópaði ég: „Sjáðu nú til skipstjóri, ef þú vilt ekki
missa skipið, verðurðu að venda“. Hann horfði á
mig andartak, eins og hann tryði ekki hve undr-
andi hann var, hvernig ég þyrði að meðhöndla