Andvari - 01.06.1966, Qupperneq 55

ANDVARI
ÓLAFUR THORS
53
áherzlu á, að kapphlaup hefjist ehki á nýjan leik milli verðlags og kaupgjalds
og að þannig sé haldið á efnahagsmálum þjóðarinnar, að ekki leiði til verðbólgu.
Til þess að tryggja, að þær heildarráðstafanir, sem gera þarf, verði sem
réttlátastar gagnvart ðllum almenningi, hefur ríkisstjórnin ákveðið:
1. að hækka verulega bætur almannatrygginganna, einkum fjölskyldu-
bætur, ellilífeyri og örorkulífeyri.
2. að afla aukins lánsfjár til íbúðabygginga almennings.
3. að koma lánasjóðum atvinnuveganna á traustan grundvöll.
4. að endurskoða skattakerfið með það fyrir augum fyrst og fremst að
afnema tekjuskatt á ahnennar launatekjur.
Varðandi verðlag landbúnaðarafurða mun reynt að fá aðila til að semja
sín á milli um málið. Ella verður skipuð nefnd sérfræðinga og óhlutdrægra
manna, er ráði fram úr bví.
Ríkisstjórnin mun taka upp samningu þjóðhagsáætlana, er verði leiðar-
vísir stjórnarvalda og banka um markvissa stefnu í efnahagsmálum þjóðarinnar,
beita sér fyrir áframhaldandi uppbyggingu atvinnuveganna um land allt og
undirbúa nýjar framkvæmdir til hagnýtingar á náttúruauðlindum landsins.
Þá þykir ríkisstjórninni rétt að taka fram, að stefna hennar í landhelgismál-
jnu er óbreytt, eins og hún kemur fram í samþykkt Alþingis hinn 5. maí 1959.“
Samstarf innan þessarar ríkisstjórnar varð þegar með öðrum hætti en áður
hafði tíðkazt. Úr sögunni var hin stöðuga togstreita og hrossakaup. Nú var gengið
beint að lausn þeirra málefna, sem fyrir lágu, í stað umhugsunar um, hvers krefj-
ast bæri af hinum aðilanum, ef slakað væri til eða við óskum hans orðið. Við
undirbúning lausnar efnahagsmálanna var mjög haft samráð við þá Jónas Haralz
og Jóhannes Nordal, og fékk Ólafur miklar mætur á þeim báðum. Árangurinn
kom fram í lögum um efnahagsmál frá 20. febrúar 1960, sem öllum kemur
saman um, að mjög hafi mótað efnahagsþróunina síðan og fært hana í frjáls-
legra horf, svipað því, sem ráðgert hafði verið 1950 en þá varð minna úr en
vonir höfðu staðið til.
Áður hafði oft reynt á Ólaf í landhelgismálinu, og lagði hann allt frá því,
að stjórn hans tók við 1959, áherzlu á, að halda þannig á málum, að deilan við
Breta magnaðist ekki. í fyrstu stóðu vonir til, að málið kynni að leysast á seinni
Genfar-ráðstefnunni, vorið 1960, svo varð þó ekki. Áður höfðu Bretar kvatt
flota sinn í burtu um sinn, til þess að greiða fyrir lausn, og eftir ráðstefnuna
gáfu íslenzk stjórnarvöld brezkum togaramönnum upp sakir. Engu að síður
urðu nýir árekstrar sumarið 1960, svo alvarlegir, að litlu mátti muna, að stór-
felld slys hlytust af.
Þá var ákveðið, innan ríkisstjómarinnar, að gera úrslita-tilraun um að koma