Andvari - 01.06.1966, Qupperneq 61

ANDVARI
ÓLAFUR THORS
59
mönnum. Að sjálfsögðu tókst Ólafi eins og öllum öðrum misjafnlega til í ræðu-
mennsku, og aldrei var það nema eins og svipur hjá sjón að hlusta á hann í út-
varpi. Bezt heppnaðist honum, þegar mest á reið, og þá helzt í harðri orðasennu,
enda varð honum þá oldrei orða vant. Og þó —, sjaldan hygg ég, að ég hafi orðið
hrifnari af ræðumennsku Ólafs en austur á Rangárvöllum á héraðsmóti, sem þar
var haldið, sennilega 1938, í Rangæingabúð, tjaldi, sem Jón Ólafsson hafði gefið.
Þar stóð maður við mann og urðu ræðumenn að klifra upp á kassa til að sjá þó
yfir söfnuð sinn.
Sá eiginleiki, að geta náð til annarra við hinar erfiðustu aðstæður, er stjóm-
málamanni ómetanlegur. Gaman-yrða hjúpurinn, sem Ólafur hafði lag á að
bregða yfir sig, gerði honum léttara, en réði ekki úrslitum. Þar réði mestu hans
næmi mannlegi skilningur og viljinn til þess að leysa hvers manns vandræði.
Greiðvikni Ólafs var frábær. Stundum var hann sakaður um að vera helzt
til ör á loforð og var reynt að nota það til að vekja gegn honurn tortryggni. Munu
þó allir hafa sannfærzt um það áður en lauk, að ekki var til raunbetri maður en
Ólafur Thors. Hann ætlaði öllum mönnum gott, þangað til hann reyndi þá að
öðm. Bjartsýni hans var með fágætum. Því kvað Eiríkur frá Hæli, og töldu þeir, er
gerst þekktu, sannmæli:
„Ólaf ég annan kenni
allmikinn fyrir sér;
sá, sem er mikilmenni,
manndóm í svipnum ber.
Ólafur gæfugöngu
gekk inn í flokkadans,
vantrúin varð að öngu,
vék fyrir trúnni hans.
Blysför bjó fyrir löngu
bjartsýni þessa manns."
Bjartsýni Ólafs var því aðdáunarverðari sem ranglát kjördæmaskipun tor-
veldaði lengst af mjög framgang hugðarefna hans. Ólíkt fylgisminni andstæðingar
höfðu löngum rneiri eða ámóta mikinn þingstyrk og Sjálfstæðisflokkurinn. En
bjartsýni Ólafs var samfara óbilandi þrautseigju við að sækja að því marki,
sem hann hafði sett sér. Samninga-lipurð hans var viðbrugðið, enda tókst honum
á stundum að laða til samstarfs þau öfl, sem ólíklegast þótti, að saman mundi ná.
Ölafur var á sinn veg ráðríkur maður, vildi fá það fram, sem hann ætlaði sér,
og gat orðið þykkjuþungur, ef þeir brugðust, sem hann setti traust sitt á.