Andvari - 01.05.1967, Síða 58

56
NIGEL BALCHIN
ANDVABI
á annað borð komnir heim til Flosa; og þar
sem flokkurinn hélt dyggilega saman allan
veturinn, gat Kári og menn hans ekki
annað aðhafzt en styrkja sig sem bezt, áður
en málið gegn brennumönnum kæmi til
alþingis. Flosi var líka önnum kafinn að
leita sér liðveizlu og vílaði ekki fyrir sér
að bera fé á menn, því að hann var stór-
auðugur maður. Múturnar, smölunin og
liðsbónirnar fyrir alþingi voru mjög áþekk-
ar og verið hafði, þegar Flosi flutti mál
sitt gegn Njálssonum, en með einni
ósæmilegri viðbót. Snorri goði hafði borið
mikla virðingu fyrir Njáli og þótt vænt
um hann. Snorri virðist hafa verið vitur
maður, en ekki sérlega vandur að ráðum.
í goðastétt var hann einn af embættis-
mönnum alþingis og að nokkru ábyrgur
fyrir skipulagi þess og framferði. Engu
að síður gerði hann leynisamning við
menn Kára, þess efnis, að snerist deilan
í bardaga, sem allir gerðu eins ráð fyrir,
skyldi hann fylkja liði sínu þannig, að
Flosi og menn hans kæmust ekki undan
og bíða, unz menn Kára hefðu drepið svo
marga sem þeir væru borgunarmenn fyrir
í manngjöldum og nota síðan menn sína
til að ganga í milli.
Engan veginn voru þó öll launráðin
brugguð af öðrum málsaðilanum, því
að Eyjólfur, ráðgjafi Flosa, kom fram
með hugmynd í stíl við A. Cheever Loop-
hole, svipaða þeirri, sem Mörður hafði
notað í máli Njálssona í fyrri málaferlum.
Hún var í því fólgin, aÖ Flosi skyldi af-
henda bróður sínum goðorð sitt og lýsa
yfir með leynd, en fyrir vitnum, að hann
hefði sagzt í þing með goða norðanlands.
Menn Kára, sem ekki vissu þetta, rnundu
vísa málinu til Austfirðingadóms og
mundi hægt að eyða málinu, ef því væri
stefnt í rangan dóm.
Þegar málið kom til dóms, var það varla
neitt annað en lögfræðilegar hártoganir
af þessu tagi, og þótt sekt hinna ákærðu
væri deginum ljósara, fór svo enn, að
málin komust á það stig, að ekki aðeins
leit út fyrir að Kári og hans menn mundu
tapa, heldur var hætta á, að þeir yrðu
sjálfir gerðir útlægir með einhverjum lög-
krókum.
Nú var enginn Njáll til að tala máli
réttlætis og heilbrigðrar skynsemi. Menn
Kára réðust á flokk Flosa óðir af bræði, og
var barizt í návígi, þar sem nokkrir menn
féllu og Flosi sjálfur særðist. Flosi og
flokkur hans reyndu að komast undan,
en Snorri goði varnaði þeim undankomu,
eins og hann hafði leynilega lofað, og
bardaginn hélt áfram um hríð, unz Snorri
gekk á milli og batt enda á hann og hefur
líklega reiknað nákvæmlega, hve mörg
manngjöld bæri að greiða.
Daginn eftir voru menn rólegri í skapi.
Hallur af Síðu, tengdafaðir Flosa, gekk
nú fram og bauð bætur. Hann hafði áður
verið sáttasemjari i deilunni milli Flosa
og Njálssona. Kári neitaði strax að taka
nokkrum sættum, en aðrir úr flokki hans
samþykktu það, nema Þorgeir, frændi
Skarpheðins; og Snorri goði tók til starfa
að kveða á um, hvaða víg hver skyldi
greiða, og hafa fyrri athuganir sjálfsagt
létt honum starfið.
Svipað uppgjör var gert um brennu-
málið. Njáll skyldi bættur þrennum
manngjöldum, (það að segja sex hundr-
uðum silfurs eins og Höskuldur Hvítanes-
goði), og Bergþóra, Grímur og Helgi
skyldu bætt tvennum manngjöldum.
Skarpheðinn var lagður að jöfnu við
Höskuld, og þá mundi honum hafa verið
skemmt. Kári neitaði auðvitað bótum
fyrir son sinn. Flosi og allir brennumenn
skyldu útlægir í þrjá vetur, en verða sekir
skógarmenn, ef undan drægist. Það er
ánægjulegt að sjá, að Gunnar Lambason
og Grani Gunnarsson voru dæmdir í
ævilanga útlegð.
Þessir útlegðardómar voru óhjákvæmi-