Andvari - 01.01.1958, Blaðsíða 90

86
Aðalgeir Kristjánsson
ANDVAr.I
að hið aulcna vald, sem stiftamtmanninum var veitt, ætti að fela
í sér, að honum væri leyft að krefjast hlýðni af embættismönn-
um á Norðurlandi, lýsti hann sig sammála menntamálaráð-
herranum, að tilkynna bæri Islendingum, að þingið skyldi kallað
saman á næsta ári, og semja skjalið um þingstefnuna þegar í
stað og ákveða þinghaldið. Að síðustu taldi hann það hagstætt,
ef nokkrir undirforingjar fæm með hermönnum, sem hæfir væru
til að vera lögregluþjónar í Reykjavík.
Þessu næst ákvað ríkisráðið, að korvettan Díana skyldi send
til Reykjavíkur, og að hermannafjöldinn um borð yrði aukinn
eins og hægt væri, svo að hann samrýmdist því að teljast til
skipshafnarinnar; að þar á meðal væru nokkrir undirforingjar,
sem gætu verið fúsir til að vera settir sem lögregluþjónar í Reykja-
vík; að Trampe greifa verði veitt aukið vald, sem heimili hon-
um, ef nauðsyn ber til, að ráða yfir öllum embættismönnum á
íslandi og til að senda til Danmerkur óeirðaseggi; og að síðustu,
að opið bréf um þjóðfundinn, sem lofað var með konungsbréfi
23. sept. 1848, yrði samið og sent til íslands.1)
Brynjólfi Péturssyni var að sjálfsögðu fyrstum sagt frá þess-
ari ráðabreytni, en þar voru allt aðrar ástæður færðar fram fyrir
frestun þjóðfundarins en íundargerðin vottar. Brynjólfur segir
frá þessu í bréfi, sem hann skrifar Páli Þórðarsyni Melsteð 27.
maí 1850, og farast honum orð á þessa leið: „Mér var boðið í
vetur að semja frumvarp um stöðu íslands, og gjörði eg það og
fékk Rosenörn. Þegar hann nefndi fyrst við mig að fara fyrir
konungs hönd til fundarins, gjörði eg það að skilmála, að frum-
varp mitt í aðalatriðum yrði borið upp fyrir fundinn. Rosenöm
sagði mér síðar, að ekkert mundi vera á móti því, en daginn
áður en stjórnarherraráðið tók ákvarðanina, spurði hann mig að,
hvort eg vildi heldur fara með frumvarp nú, sem væri lagað,
eins og ofan er sagt, eftir samningununr um Slésvík, eða láta
málið bíða til næsta árs. Eg svaraði því, að eg mundi kjósa heldur
1) Statsrádets forltandlinger II. 469.—472. bls.