Andvari - 01.01.1958, Qupperneq 20

16
Níels Dungal
ANDVARl
sá guð, sem prestarnir hefðu prédikað, því að ekki gæti liann
hafa skapað allan þann ófögnuð, sem pínir og plágar allt líf á
jörðinni, annars gæti hann ekki verið góður; ekki gæti hann
verið almáttugur, þegar hann léti lítil og saklaus börn slasast
og verða örkumla á ýmsan hátt, eða þá að hann væri einhvern
veginn þannig gerður, að honum stæði á sama urn allt og alla,
sem hann hefði einu sinni skapað, og þá gæti okkur líka staðið
á sama um hann og engin ástæða fyrir okkur að tilbiðja hann
né hiðja hann um eitt né neitt, enda jafnan árangurslaust, eins
og hann hefði jafnan séð í starli sínu, þegar beðið var l’yrir
deyjandi börnum. Ef hann gat ekki bjargað þeim, þá gat guð
það ekki. Þannig veittist G. H. að séra Matthíasi, sem varð
svarafátt í þessari mögnuðu árás hins vísindalega menntaða
manns, unz hann gat enga björg sér veitt. Samtalið stóð langt
frarn á nótt, heima hjá séra Matthíasi, en loks fór G. EI. hcim
til sín. En séra Matthías settist niður 02 sat fram undir morgun
O Ö
við að skrifa eitt fegursta kvæði sitt: „Guð, minn guð, ég hrópa“.
Enginn efi er á því, að G. EI. hefir hæði fyrr og síðar orðið
til þess að hlása vindi undir vængi Pegasusar séra Matthíasar.
Hver sem átti tal við G. H. varð fyrir áhrifum, sem hvöttu
hann til að hugsa, því að G. H. fór engar alfaraleiðir í hugsun
og tali. Hjá honum var jafnan eitthvað nýtt og hressandi að
heyra, og rnaður getur gert sér í hugarlund, hversu sólginn
séra Matthias hefir verið í að hitta slíkan mann.
Ekki hafði Guðmundur nálægt því eins mikið samhand við
amtmanninn og sýslumanninn, eins og séra Matthías, enda
munu þeir háðir hafa átt annríkt, eins og G. H., en Mattluas
hafði minnst skyldustörf og sóttist eftir að tala við Guðmund
Elannesson. Þó voru mikil kynni milli valdsmannanna beggja
og Guðmundar Hannessonar og var jafnan auðheyrt á Guð-
mundi Hannessyni, að hann mat báða þessa menn mikils.
Einkum varð honum tíðrætt um Pál Briem sem einn hinn merk-
asta og hezta mann er hann hafði þekkt. Hann hafði, eins og
G. II., mikinn áhuga fyrir að bæta hag almennings, einkum