Andvari - 01.01.1940, Qupperneq 84

80
Björn GuSfinnsson
andVaM
III.
Þau dæmi lélegrar þýðingar, sem sýnd hafa verið hér að
framan, ættu að nægja til þess að gefa mönnum nokkra
Iiugmynd um, hve bágborið ástandið er í þessum efnuin. Þo
má enginn ætla, að þetta sé lakasta þýðingin, sem birzt
hefur hér á síðustu árum. Því fer fjarri.
Eðlilegt virðist og sjálfsagt, að slíkar sorpþýðingar, sem
eru beint tilræði við íslenzkt mál, sættu harðri gagnrýni og
ættu skammt líf og illt fyrir höndum. Svo er þó ekki. Sjaldn-
ast er á þær minnzt. Þó getur komið fyrir, að góðkunningi
þýðandans hripi nokkrar línur og birti í einhverju dagblað-
anna, og er það þá tíðast lof eitt og ekki numið við nögk
Ströng, fræðileg gagnrýni á þýðingum er ekki til hér á landi.
Af því leiðir óhjákvæmilega tvennt: í fyrsta lagi það, að
góður þýðandi fær ekki verðskuldaða viðurkenningu fyrir
starf sitt og það ber minni árangur en æskilegt væri, í öðru
lagi hitt, að slæmur þýðandi fær ekki maklega ráðningu>
en getur haldið áfram menningarfjandsamlegu athæfi sínu
í næði. Þessu verður að breyta tafarlaust. Látum hinn mál'
haga og vandvirka þýðanda skipa þann sess, sem honum
ber, svo að áhrifa hans gæti frekar en nú er. Við höfum
ekki efni á að þegja hann í hel. En ráðumst hins vegar
hlífðarlaust að málspillinum og bögubósanum, sem virðist
nú vera að magna þann seið að íslenzku máli, sem vel getu1
orðið því að fjörtjóni. Drögum belg á haus seiðskratta þenn
og biðjurn þess, að hann þrífist aldrei.
Með strangri gagnrýni má kippa mörgu í lag. Hún e1
rnikið vopn og biturlegt og gott til sóknar, ef vel er á haldið-
Ekki er með öllu óhugsandi, að slík gagnrýni gæti leitt
til þess, að einhverjir þeirra manna, sem bornir hafa verið
á skildi oflofs og vígorða upp að hásæti íslenzkra þýðenda,
yrðu að þoka fyrir öðrum, sem hljóðara hefur verið uiu,
en heldur verður að telja ólíklegt, að íslenzkar landvættn
fældust af þeim sökum.
En málrýnandinn þarf að eiga völl til víga. Hann verður
að hafa gott olnbogarúm og frjálsar hendur til þess að