Vikan - 07.12.1967, Blaðsíða 19

-C> Þorsteinn Ö. Stephensen í skrifstofu sinni i
húsi Fiskifélagsins.
^ Lárus Pálsson viS leikstjórn í Landsímahúsinu
í gamla daga.
Upptaka í Landsímahúsinu: Jón Aðils, Guðrún
Stephensen, Helga Bachmann, Valur Gíslason.
búnar að sínum verkum, ef við verðum kannski
að byrja klukkan átta.
— Það er nokkuð sama. Oftast nær fer mað-
ur ósjálfrátt að leggja við eyrun og þá að
hlusta og fær samhengið, þótt upphafið hafi
farið fram hjá.
— Enda hefur útvarpið á undanförnum ár-
um og áratugum, — þótt mér sé málið svolítið
skylt — flutt gríðarmikið af ágætum bókmennt-
um og mikill hluti leikritanna hefur verið vel
unninn, svo þau hljóta að hafa verið mikill
fengur fyrir almenning.
— Hófst flutningur leikrita í útvarpi svo að
segja strax?
— Já, lítilsháttar. Það var mjög óreglulega
fyrst. Við Guðmundur Jónsson og Haraldur Ól-
afsson vorum einmitt í gær að glugga ( dag-
skrá útvarpsins frá fyrstu árunum. Þar má sjá,
að töluvert hefur verið flutt af einum og einum
þætti úr íslenzkum leikritum, eða þá útlendir
einþáttungar þýddir. Og ekki reglulega, hvergi
nærri vikulega. En svo fór þetta f vöxt og nú
hafa laugardagsleikritin lengi verið fastur liður*
og ég man ekki hve mörg ár eru síðan að
byrjað var svo á framhaldsleikritum í miðri
viku. Leikritaflutningur ( barnatímum hefur ver-
ið heilmikill undanfarin ár. Svo leikritaflutning-
ur útvarpsins er alls gríðarmikill.
— Það hefur ekki verið talið saman, hve
mörg leikritin eru, sem flutt hafa verið?
— Nei, það hefur ekki verið talið saman.
Það hafa ekki allir hér jafna statistikgáfu, hana
vantar alveg í mig. Svo ég veit ekki einu sinni
hve margar milljónir mínútna hafa farið í leik-
ritaflutning ( útvarpinu frá upphafi.
— Framan af hefur allt verið leikið beint.
— Allt beint, fyrstu árin, beint út ( bláan
eterinn. Og meira að segja oft á tíðum mikil
leikrit, því við vorum farnir að leika stór leik-
rit löngu áður en nokkurt upptökutæki kom. Og
við minnumst oft á það, gömlu leikararnir, sem
munum þá daga, hvað það var að sumu leyti
skemmtilegur hlutur. Það fylgdi þessu einhver
spenna, nervi, sem við köllum. Leikararnir urðu
að vera langtum betur vakandi yfir hverju sínu
viðbragði, þv( að þá varð ekkert aftur tekið.
Síðan upptöku tækin komu, er miklu minni
spenna, þv( leikararnir vita, að það er hægt
að laga og taka stutta kafla upp aftur. En þetta
var skemmtilegt — og gekk furðu vell Svo komu
fyrst til sögunnar plötuupptökur; þær útheimtu
líka að leikararnir létu sér ekki verða mismæli
eða annað, því þá var platan ónýt.
Slðan kom þessi svokallaði stálþráður. Til
VIKAN-JÓLABLAÐ 19