Vikan - 07.12.1967, Blaðsíða 22

— Danir segja að fyrsta hús sitt byggi
maður óvini sínum, annað vini sínum, það
þriðja sjálfum sér. Þetta er annað húsið
sem við byggjum, og ætli þau verði nú
fleiri.
Hún er líka hverjum vini meira en sam-
boðin, stofan á heimili þeirra Gunnars og
frú Franziscu, borðum, stólum og bókahill-
um raðað af þeirri óbrigðulu, hljóðlátlegu
smekkvísi, sem maður frekar skynjar en
sér; veggir skreyttir málverkum, mörgum
hverjum eftir son þeirra hjóna, Gunnar
Gunnarsson yngri, Jistmálara. Það eina, sem
eitthvað lítillega rutlar við samræminu
hérna inni, er skák hálftefld á smáborði úti
við glugga á hærra gólfi.
Hann fylgir mér inn í gegnum stofuna,
lágvaxinn maður nær áttræðu, brosið fín-
legt og í framkomunni ennþá drengurinn
hans Ketilbjarnar afa á Knerri, sem súpa
myndi á sírópstunnunni ef afi sæi ekki til.
— Já, svara ég. — Það hefur margt verið
fallega sagt á dönsku, þótt einhverja hafi
ég heyrt kalla hana ómáttugt mál. En um
það mundir þú vera dómbær flestum frem-
ur, sem hefur verið rithöfundur á þeirri
tungu til jafns við þitt móðurmál.
— Það er margt hægt að segja á dönsku
sem eíkki verður sagt á íslenzku, segir
Gunnar. — En enn fleira er hitt, sem hægt
er að segja á íslenzku en ekki hægt að segja
á dönsku. Hér er líka ólíku saman að jafna:
íslenzkan er eldfornt mál, en danskan eitt
af þessum nýmálum.
— Hvað kom til að þú fórst að skrifa á
dönsku?
-—• Það vantaði ekki að það væri amazt
við því af sumum, jafnvel talið til landráða.
En ég sigldi snemma, seytján ára, og var
í Danmörku fullan þriðjung aldar. Og í
ungdæmi mínu kunni ég ekki með peninga
að fara, frekar en landar yfirleitt, lenti í
skuldir í Askov, lýðháskólavetuma tvo sem
ég dvaldist þar, úr því fór ég að skrifa
jöfnum höndum á dönsku og íslenzku, en
upp úr íslenzku skrifunum var lítið að hafa.
Þannig æxlaðist þetta. Jóhann Sigurjónsson
hafði riðið á vaðið. Síðan bættust Jónas
Guðlaugsson, Guðmundur Kamban og fleiri
í hópinn. Annars mun þetta háttalag okkar
óbeinlínis hafa leitt til þess, að hér heima
var farið að styðja unga rithöfunda.
— Er það ekki sérstaklega erfitt að vera
rithöfundur á öðru máli en sínu eigin, að
samlagast blæbrigðum þess og tjáningu
jafnvel og það væri manns eigið?
Mætti segja mér að mesta nútíma skáldritið sé Völuspá ... Helgi
lífsins tæpast bundin við mannkindina eina saman ... Að drepa
fugla og fiska sér til dægrastyttingar finnst mér auðvirðilegt at-
hæfi... Það eina sem tengir mannkynið saman er óttinn ... Björg
mannkynsins er hvergi til nema í eigin brjósti... Jón Arason er
Dönum varla Ijúf lesning, en ... Aðventa hefur farið víðast...
Gestur eineygði reið baggamuninn ...
„Til þess að hafa í sig og á dugði
ekki minna cn skila bók á hvcrju
hausti.“
22 VIKAN-JÓLABLAÐ
„ÞaS scm þá gerSist, cr að gerast
og yfir vofir, minnir allra helzt á
tröllasögu framan úr hciðni.“
„Loft cr lævi blandið meira cn í
orði kvcðnu nú orðið . .."
„Og það hefur aldrei skcð í hcim-
inum áður að vopn væri ckki nýtt,
svo fremi það væri til.“