Vikan - 07.12.1967, Blaðsíða 15

hreyfa legg eða lið. Að lokum
varð þögnin óbærileg. Hún bað-
aði hjálparvana út höndunum.
— Fyrirgefðu, ég ætlaði ekki að
vera ruddaleg, en mér fannst
svívirðilegt hvernig þú fórst með
Adrienne. Hversvegna léztu
hana ekki vita að þú varst gift-
ur? Það var eins og hann kæmi
til baka úr mikilli fjarlægð og
hún varð að endurtaka spurn-
inguna. Hann sleppti hurðarhún-
inum og kom hægt í áttina til
hennar.
— Það er Adrienne, sem ég
þarf að biðja afsökunar. Enga
aðra. Þetta kemur engum öðrum
við en okkur tveimur.
— Ég bað ekki um neina
skýringu, sagði hún rólega. —
Ég spurði þig, hversvegna þú
hefðir ekki sagt Adrienne þetta.
Grá augu hans mættu hennar.
— Þú myndir ekki trúa því, en
það er raunar einasta afbrotið
sem ég hef á samvizkunni. Ég
kom hingað í þeim eina tilgangi
að segja Adrienne allt um Caro-
line.
Julie varð tortryggin á ný. —
Er það ekki ótrúleg tilviljun?
Er það ekki merkilegt, að þér
skuli fyrst detta í hug að skýra
frá því, þegar Adrienne hefur
sjálf komizt að þessu með kon-
una þína?
— Það vissi ég ekki, fyrr en
þá sagðir mér það sjálf rétt
áðan.
Hún fann augnaráð hans
hvíla á sér, langaði til að trúa
honum og hjálpa honum, en gat
ekki losað sig við þá tilhugsun,
að hann hefði dregið Adrienne
á tálar. Hefði hann á þessari
stundu beðið um hjálp hennar,
beðið hana að skilja sig og hjálpa
sér til að vinna Adrienne aftur,
hefði hún neitað því ákveðið,
en sú einfalda staðreynd að hann
gerði enga tilraun til þess, hafði
einmitt þau áhrif. Henni var
mest í mun að fá að vita, hvers-
vegna hann hefði árum saman
látið fólk halda að hann væri
ekkill. Slögin í borgundarhólms-
klukkunni voru stikkorðið, sem
með þurfti. — Adrienne hlýtur
að fara að koma. Seztu og ég skal
gefa þér í glas, meðan þú bíð-
ur eftir henni.
Martin lét fallast í hæginda-
stólinn og tók á móti glasinu,
sem hún rétti honum. Julie
fitlaði við sitt og flutti það á
milli handa.
—Martin, sagði hún svo. — Hvað
ætlarðu að gera, með tilliti til
Adrienne?
Hann leit upp úr þungum
þönkum: — Ég ætla að biðja
hana að giftast mér, svaraði
hann rólega.
Vonin ólgaði í Julie. — Þýðir
það, að þú sért laus?
— Ekki ennþá, en um þetta
leyti á morgun er ég það. Hann
dreypti á drykknum og kveikti
sér í sígarettu. Um leið og hún
fór hjá stólnum hans á göngu
sinni • fram og aftur um gólfið,
rétti hann út handlegginn og
stöðvaði hana. — Meira ætla ég
ekki að segja þér núna, Julie.
Það er Adrienne, sem ég þarf að
útskýra allt fyrir. Ég sé núna,
að ég hefði átt að segja henni
allt um Caroline fyrir löngu, en
mér datt ekki í hug, að hún upp-
götvaði þetta svona. Ég var svo
heimskur að vilja sjálfur ráða
stað og stund, en það er eins og
allt annað hér í heimi, maður fær
sjaidnast það, sem maður vill
sjálfur. Það er alltaf einhver,
sem þarf að leggja stein í götu
manns. Nei, ég er ekki að hugsa
um þig, Julie. Ég hugsa bara um
Caroline. Hönd hans luktist um
hennar. — Ég veit, að það var
vinátta þín í garð Adrienne, sem
knúði þig til að sökkva þér til
botns í þessu dularfulla máli um
mig og hjónaband mitt og Caro-
line, og ég væri alveg til með
að segja þér frá því öllu saman,
en þú verður að skilja, að mín
fyrsta skylda er að hrein þvo
mig fyrir Adrienne. Ég bið þig
að treýsta mér, Julie. Ég hef
enga sönnun fyrir því, að þú get-
ir gert það, en ég gef þér dreng-
skaparorð um, að allt verður í
lagi. Ég elska Adrienne og er
harðákveðinn í að biðja hana að
giftast mér, um leið og ég hef
komið einhverju lagi á mín mál.
Julie gat ekki gengið í ber-
högg við hreinskilnina í rólegrum
gráum augunum, en samt reyndi
hún hvað hún gat. — Mér finnst
þetta allt saman svo óskiljanlegt.
En það er sennilega vegna þess,
að ég er sjálf svo hamingjusam-
lega gift, að ég get ekki skilið,
hvernig kvæntur maður getur
leyft sér að verða ástfanginn af
konu, jafnvel þótt hún sé Adri-
enne.
— Þú talar um hamingjusamt
hiónaband. Hiónaband okkar
Caroline nálgaðist það aldrei.
— Var enginn í þorpinu, sem
vissi, að þú að konan þín
var ennþá lifandi?
— Bara Sophie March. Hún
hefur þekkt mig alla ævi og hún
hitti Caroline, áður en við gift-
umst. En Sophie er lífsreynd
gömul kona. Ég efast um, að hún
hafi sagt dómaranum, manni
sínum, frá því, hvað þá öðrum.
Við Caroline bjuggum saman í
þriú ár, en það var langt frá þvf
að það væri áfallalaust. Skömmu
eftir að Jamie fæddist, fór hún
til Ameríku. Þetta er hreinn og
skær sannleikur, Julie.
— Fór hún frá sínu eigin
barni? Rödd Julie var nánast
vantrúarhvísl.
— Hún gaf skít í bæði hann og
mig. Og þegar hún loks ákvað að
lifa sínu eigin lífi, vissi ég að
það var tilgangslaust að reyna
að hindra hana. Ég keypti húsið
hér og hef látið Jamie alast upp
í þeirri trú, að móðir hans hafi
dáið meðan hann var kornbarn.
Hann hefur látið sér það vel
lynda og mér fannst bezt að láta
aðra lifa í sömu trú. Hann hall-
aði sér fram og hvíldi olnbog-
ana á armhvílunum, en sleppti
ekki hönd Julie. — Til að byrja
með ímyndaði ég mér, að Caro-
]ine myndi koma aftur, taldi mér
meira að segja trú um, að ég
óskaði þess, en eftir því sem
tíminn leið, rann það betur upp
fyrir mér, að það, sem ég hafði
haldið að væri ást, var aðeins
blind ásthrifni. Ég er ekki að
reyna að afsaka mig. Ég á allt
skilið, sem ég hef orðið að þola,
alveg þangað til Adrienne kom
inn í líf mitt. Hann andvarpaði
þunglega og tæmdi glasið sitt.
— Nú, afganginn veiztu. Nú er
bara um að gera að útskýra
þetta fyrir Adrienne og biðja
til guðs að hún trúi mér.
— Ég Lengra komst Julie
ekki, því síminn hringdi. Hún
stökk á fætur og svaraði. —
Það er til vill til þín. Frú
Garstone virðist örvita yfir ein-
hverju.
Hann tók símann og rumdi
geðvonzkulega. — Hvað er nú
að? Svo stirnaði hann upp, og
röddin varð óróleg. — Hvenær?
Og þér hafið ekkert gert í því
fyrr en núna? Nei, alls ekki. Ég
hef aldrei gefið yður leyfi til að
meðhöndla drenginn á þann hátt.
Mér er skítsama, hvað þér ger-
ið. Hann slengdi tólinu á sim-
ann og sagði: — Þetta gamla
nautheimska flagð lokaði Jamie
inni í herberginu sínu í gær-
kvöldi, og þegar hún kom þang-
að upp í morgun, var það tóma.
Hann starði ævareiður út um
gluggann. — Hvers annars gat
hún vænzt af barni með hans
skapgerð? Guð má vita hvar
hann er nú!
— Ég hef ekki séð hann síðan
í gærkvöldi. Ég hefði haldið, að
hann kæmi beint til Adrienne.
Það gerir hann alltaf, þegar eitt-
hvað er að. Hún sá í hvaða bar-
áttu maðurinn átti við sjálfan
sig, þegar hann leit á úrið sitt
aftur. Áhyggjurnar af syninum
tókust á við örvæntingarfulla
þörf hans til að tala við Adri-
enne.
Hann ákvað sig. — Ég verð
að finna vesalings ónytjungsræf-
ilinn. Ég vona, að hann sé ennþá
innan sveitarinnar. Ég kem aft-
ur um leið og ég hef náð í hann.
Julie fylgdi honum út. — Ég
skal segja Adrienne frá þessu.
Reyndu garðhúsið fyrst, Martin.
— Já ... En nefndu ekkert
við Adrienne af því, sem ég hef
sagt þér. Ég verð að fá að tala
við hana fyrst, sjálfur.
— Allt í lagi. Og .... Mar-
tin.... Til hamingju .... í báð-
um tilvikum.
Hann þrýsti hönd hennar
þakklátur, áður en hann hljóp
yfir flötinn, í áttina að garðhús-
inu.
14. kafli.
Adrienne nam staðar á horn-
inu á Hollyoak Lane og beygði
sig til að setja hálsbandið á
Bracken, áður en hún gengi
niður eftir aðalgötunni í þorp-
inu. Þegar hún reis upp, kom
hún auga á glæsilegan bíl
úti fyrir pósthúsinu. Há, ótrú-
lega glæsileg kona í hvítri kápu,
berhöfðuð með axlasítt, ljóst
hár, steig inn í hann. Adrienne
greip andann á lofti. Eitt and-
artak sýndist henni hún sjá
fagran vangasvip Caroline
Wyndham, áður en konan settist
undir stýrið og skellti á eftir sér
hurðinni. Nei, hún hlaut að hafa
misséð. Allt þetta með Martin
gerði hana svo ruglaða. Mótor-
inn var settur i gang og langur,
lágur lúxussportfólksbíllinn
hvarf niður eftir veginum með-
fram ánni.
— Hvað getur svona útstill-
ingabrúða verið að gera hér f
Crompton Abbey? Orðin voru
svo nákvæmlega klippt út úr
huga hennar, að Adrienne var
fyrst í stað i vafa um, hvort
hún hefði heyrt þau utan að
eða innan að, þar til hún upp-
götvaði dr. Spencer við hlið sér.
— Við sulum bara vona, að hún
hafi bara átt leið hér í gegn.
Annars lendir einhver í vand-
ræðum á leiðinni heim til kon-
unnar sinnar. Og ef hún hefur
spurt til vegar hjá gömlu
kjaftatífunni í pósthúsinu, verð-
ur erindi hennar til Crompton
á hvers manns vörum í býtið i
fyrramálið.
— Sæll! Þú gerðir mér næst-
um bylt við. Hvaðan kemur þú?
Læknirinn tók kumpánlega í
handlegginn á henni og ró hana
með sér að bílnum. — Þú varst
niðursokkin í eigin hugsanir, en
þær voru víst eitthvað áþekkar
mfnum, eftir svip þínum að
dæma. Ég er fenginn að ég hitti
þig, þvi mig langar til að biðja
þig að gera mér greiða. Hann
tók upp kveikjuláslykilinn. —
Væri það að misnota sér vináttu
Framhald ó bls. 93.
VIKAN-JÓLABLAÐ 15