Vikan - 07.12.1967, Blaðsíða 48

Jólagiafiir barnanna
Framhald af bls. 13.
— Mamma sagði, að ég skyldi
tala við þig.
Jú, jú, fyrst mundi hann hafa
farið til hennar.
- Er það... .7
— Pabbi! Hann gat ekki beðið
lengur, greip fram í fyrir mér. —
Mamma og amma — jó, og allir —
segja, að Jesú þyki vænt um börn-
in.
— Jó, þú manst eftir sögunni,
einhver vandræðatilfinning, svona
fyrirfram, því að mér var vandara
um Jesú heldur en Adam og Evu.
Nú kom:
— En pabbi, ef Jesú þykir vænt
um börnin, því lætur hann þau þó
ekki öll fó jólagjafir?
— Hann lætur mömmu þeirra og
pabba gefa þeim þær.
— Nei, ekki alltaf . . . ekki all-
ar mömmur og alla pabba.
— Nú, af hverju segirðu það?
— Ég veit, að börnin hérna ó
Holtinu fó hreint engar jólagjafir
— ekki minnsta kosti neitt, sem
gaman er að — kannski eitthvað,
börnin líka hafa jólagjafir?
Drengurinn varð hugsi. Síðan
hristi hann höfuðið.
— En það er nú annað. Það er
alveg rétt hjó Jesú að lóta pabba
og mömmu gefa mér og Siddu jóla-
gjafirnar — og eins pabba og
mömmu Dísu gefa henni,, því að
manni þykir ekki nærri eins vænt
um jólagjafirnar, sem maður fær
fró öðrum — ekki mér, ekki heldur
Dísu, segir hún — jú, næstum því
eins fró afa og ömmu . . . kannski.
Ég glópti út ( glugga. Helzt vildi
ég ekki þurfa að fara út ( neitt,
sem gæti skapað nýja erfiðleika
— Samt fóum við jólagjafir, og
við eigum falleg föt.
Hana nú . . . skyldi hann nú
komast inn ó einmitt . . .?
— Þið eruð nú ekki nema tvö, en
þar sem eru mörg börn, eins og ó
Holtinu og hjó Elliða, þar þarf svo
mikið bæði fyrir fötum og eins (
jólagjafir.
Þögn. Sfðan:
— Þó ó Guð ekki að lóta fótækt
fólk eiga mörg börn — ekki svo
mörg, að Jesús geti ekki lótið
pabba þeirra og mömmu gefa
þeim eitthvað skemmtilegt ó jól-
unum.
sem hún amma þín sagði þér ó
jólunum í fyrra?
— Þegar hann vildi lóta börnin
koma til sín? Jú, ég man eftir henni.
Þögn. Hvað skyldi nú koma? —
Maður var ýmsu vanur. Þegar
drengurinn byrjaði í skólanum
haustið óður, spurði mamma hans,
hvort Hann myndi eftir nokkru, sem
kennarinn hefði sagt honum.
— Jó, hann var að segja okkur
fró manni og konu, sem voru að
stríplast allsber úti í blómagarði,
— og svo var einhver ormur, sem
fór að tala við konuna. Ég held
hann hafi nú bara sagt þetta að
gamni sínu, kennarinn. Við fórum
líka að hlæja.
Þetta var svarið, sem mamma
fékk þó, og maður gat við ýmsu
búizt — alveg eins núna. Það ló
við, að það færi að vakna hjó mér
48 VIKAN-JÓLABLAÐ
sem þau þurfa og við Sidda litla
fóum líka — fyrir utan jólagjafirn-
ar ó ég við.
— Er það? sagði ég, var hættur
að vinna, sagði þó ekki meira en
þetta, — nei, ég vildi nú sjó, hvað
setti. Svona vandamól varð helzt
að leysa ó jókvæðan hótt.
— Jó, jó, það er alveg hreint
satt. Hann sagði mér það hann
Biddi ó Holtinu.
— Þau eru nú svo fótæk pabbi
hans og mamma, og. . . .
— Jó, en það er fleira fótækt
fólk; þau fó þó líklega heldur ekki
neinar jólagjafir, börnin hans Ell-
iða þarna uppfró, þessi hroðalega
mörgu börn, þv( að pabbi þeirra
er ó bænum — það er bæjarstjórn-
in, sem lætur hann hafa mat og
peninga....
— Kannski bæjarstjórnin lóti þó
fyrir drenginn. Það var til dæmis
fótækt eins og gnægð annars, —
það yrði nú meira vandamólið fyr-
ir honum, þegar hann ó annað borð
sneri sér að þv(. Bezt væri, að hann
fyndi einhverja úrlausn sjólfur. —
Hann var alltaf svo ónægður, þeg-
ar honum lónaðist það.
Drengurinn stóð þarna við borð-
ið hjó mér og góndi út ( loftið, aug-
un samankipruð, munnurinn opinn.
Nú var þó hugsað. Loks leit hann
ó mig, — nei, hann hafði enga úr-
lausn fundið. Það var alveg auð-
séð.
— Eruð þið r(k, þið mamma?
— Nei, það erum við ekki. Þú
veizt, að okkur vantar oft og t(ð-
um peninga.
— Eruð þið þó fótæk?
— Frekar það.
— Það held ég, að þú vildir nú
ekki, að Guð hefði aldrei lótið þau
eignast hann Bidda, hjónin ó Holt-
inu.
Hann gretti sig. Þetta fór að
verða æðierfitt viðfangs. Biddi var
einmitt só drengur af jafnöldrum
Nonna litla, sem hann virtist ætla
að verða einna samrýmdastur.
Nonni var í frakka og með trefil
og vettlinga, en hafði kastað húf-
unni sinni ó borðið. Nú leit hann
ó hana, greip hana síðan, velti
henni fyrir sér dólftið vandræða-
lega.
— Heyrðu, pabbi! Hann skotraði
til mín augunum. — Heldurðu, að
þið séuð . . . þið mamma séuð
svo Iftið fótæk, að þið gætuð kann-
ski lótið pabba og mömmu hans
Bidda fó peninga fyrir jólagjöfum?
Framhald á bls. 65.
Paö er sama
.hver sidd
iiéfilé
__]kjólsins er...
ODen
CÖRHALLUR SICURJONSSON
simi 18450 Pingholtsstr. 11.