Vikan - 05.12.1968, Qupperneq 28

¥¥■¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥•¥¥¥¥■¥¥¥¥¥¥¥¥¥■¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
/-
-x
-K
*
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-Íí
-K
-K
■K
-K
-K
■K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
■K
-K
-K
Feiti maðurinn hafði einu sinni
gefið mér hódegismat. Ég segi
„einu sinni" af ráðnum hug, því
þótt ég hefði étið þennan hádegis-
mat á síðasta hádegi, var það nú
þegar einhversstaðar í fjarska, og
minningin geymdi einnig bragðið
af þessum mat, sem var óumdeilan-
lega sá bezti er ég hafði nokkru
sinni smakkað. Hann hafði líka fyllt
mig og hann hafði kennt mér að
þekkja ýmis tilbrigði hræðslu og
sársauka. Ég var gegndrepa frá
hvirfli til ilja af blóði starfsmanna
hans, og konan hans sat fjarlæg og
skeytingarlaus í stafni báts míns.
Af öllu þessu samanlögðu má
sjá að kynni okkar voru furðu ná-
in, og ég átti erfitt með að skilja
hversvegna ég var ekki hræddur,
ekki einu sinni kvíðinn. Ef til vill
/ar ég of þreyttur. Nokkurskonar
tóm hafði náð taki á mér — ekki
beinlínis þægileg tilfinning, en
raunar ekki óþægileg heldur. Það
var sú óskiljanlega kennd, að hvað
sem nú kynni að gerast hefði ég
lifað það áður; og það get ég alls
ekki auðveldlega skýrt.
Ég vissi að Montez var að leia
að smugu til að komast inn ! okk-
ar sund og ég vissi að fyrr eða síð-
ar myndi hann finna hana. Nú, þeg-
ar ég lít um öxl, virðist mér að ég
hefði getað gert ýmislegt gáfulegra
en ég gerði, en þessi dagur ein-
kenndist á engan hátt af gáfuleg-
um athöfnum mínum. Ég hefði get-
að haldið í suður og þá hefðu ver-
ið töluverðar líkur til þess, að ég
gæti hrist Montez af mér í völund-
arhúsi mjórra læna, og jafn mikl-
ar líkur til að ég hefði komizt heilu
og höldnu út á New Ark flóann;
en ég var Kkamlega og andlega
of þreyttur fyrir feluleik. Ég vildi
komast burt, úr þessum fjandans
fenjum, þangað sem var fólk, hús
og lögregla, svo ég setti vélina í
gang, setti á fulla ferð og þaut
norður eftir kanalnum.
— Ég treysti á að geta ruglað
Montez í ríminu. Hann stefndi í
suður og ef hann þurfti að fara
nógu langt til suðurs áður en hann
fyndi leið yfir í mitt sund, kynni
mér að lánast að hrista hann af
okkur. Norður af mér var víður
flói og norður af honum mynni
Hackensac árinnar og mér fannst,
wr:
að þegar við værum komin upp á
ána væri okkur borgið.
En Montez lét ekki snúa á sig.
Um leið og hann heyrði vélina setta
í gang og stefna norður eftir, sneri
hann sínum báti, tefldi á það tæpa
vað að hans sund, eins og mitt,
opnaðist út í þennan flóa. Það hlýt-
ur að hafa verið honum augljóst
og það hefði átt að vera mér aug-
Ijóst — og varð augljóst, þegar við
heyrðum gnýinn í hraðbátnum á
eftir okkur. Ég var ekki nema svo
sem hundrað metra á undan hon-
um, þegar við komumst inn á fló-
ann og hraðbáturinn rann þá vega-
lengd á alls engri stundu og nú
sigldi Montez við hliðina á okkur
með aðra hönd á stýrinu og hina
á Lúger skammbyssunni.
Ég drap á vélinni, hann drap á
vélinni og bátarnir lágu hljóðir, hlið
við hlið. Ég sat kyrr með höndina
á stýrisarmi utanborðsmótorsins.
Alísa þrýsti Polly að sér. Lenny
hreyfði sig ekki.
Þegar á allt er litið var þetta lé-
legur leikþáttur, engin dramatík,
engin ástríða né átök, ekkert
heimskulegt áhlaup né augljós
varnarleikur,- feitur maður og byssa,
allt mitt erfiði til einskis.
Ég var máttvana og uppgefinn
og gat ekki veitt frekari mótspyrnu.
Ég held Lenny hafi verið eins far-
ið. Hún klúkti þarna í stafninum
og hreyfði sig ekki, sneri aðeins til
höfðinu svo hún gæti horft ó feita
manninn.
Eina lífið ( þessum báti var í
konu minni, Alísu og dóttur minni
Polly, sem þrýsti sér að móður
sinni.
— Jæja, herra Montez, sagði
Alísa. — Hvað ætlarðu að gera
núna? Skjóta okkur öll?
— Ég hugsa það, svaraði Montez.
— Ég hugsa það ekki, hreytti
Alísa út úr sér. — Ég hugsa það
alls ekki.
— Það er ekki ólíklegt að þér
vaðið reyk, frú Camber. Eftir allt
það, sem ég hef heyrt um yður
er ég farinn að dást að yður. En
þér eruð langt frá óbrigðul. Yður
getur skotizt.
— Ég kemst af án yðar aðdáun-
ar, herra Montez.
— Ég held ég vilji fyrst fá lykil-
inn. Svo getum við talað um örlög
ykkar.
— Lykilinn — lykilinn — lykilinn!
sagði Alísa. — Ég er orðin svo þreytt
á kjaftaganginum í ykkur um þenn-
an andskotans lykil, að ég gæti
öskrað! Við höfum engan lykil,
herra Montez! Hann er týndur. Við
höfum týnt honum.
Hann brosti. — Þér eruð sauð-
þrá, frú Camber.
— Við höfum engan lykil.
— Ég held það samt. Eftir á að
hyggja, ég þyrfti ekki að drepa
ykkur öll. Bara barnið
— Þér eruð einstaklega Ijótur
maður, herra Montez.
— Ég held þetta sé nóg, frú
Camber.
— Það held ég ekki. Hún gaut
enn einu hornauga á Lenny. Tvisvar
eða þrisvar hafði Alísa litið snöggt
á Lenny, en Montez hafði ekki
augun af Alísu. Hún var merkileg
kona og hann vissi það.
— Nei, ég held ekki, endurtók
Alísa. — Varla nóg.
Ég gaut auga til Lennyar. Svarta
veskið lá við fætur hennar, varla
sýnilegt. Hún hafði opnað það og
tekið upp úr því litla sjálfvirka
skammbyssu með perluskefti og
hafði gert það án nokkurrar sýni-
legrar hreyfingar. Nú hélt hún
skammbyssunni neðan við borð-
stokksbrúnina.
— Gerið svo vel að þegja, frú
Camber, sagði Montez.
— Hversvegna, herra Montez?
hrópaði Aiísa. — Vegna þess að
annars kynni ég að segja yður
sannleikann um sjálfan yður.
Vegna þess að ég kynni að segja
sem er, að þér séuð feitur, hlægi-
legur, montinn geldingur? Já,
geldingur! Omerkilegur, gráðugur
enúki! Ekki matmaður, heldur grísl
Já, grís! Frekur í eðli sínu, sneydd-
ur ást oð gerir hatur að trúarbrögð-
um. Já, lítið á yður, herra Montezl
Lítið á yður, ef þér vogið!
Ég hélt að Montez myndi detta
niður dauður af slagi, svo æðis-
gengin og augljós var reiði hans.
Feitt, kringlótt andlitið var jafnvel
enn rjóðara en venjulega, hann
nötraði og skóksf, allur þessi gríð-
arstóri skrokkur lék á reiðiskjálfi
eins og fat af hlaupi, sem skellt er
á borð. Hann reis á fætur og mið-
aði Lúgernum á Alísu, en höndin
sem hélt á byssunni nötraði af
reiði. Hann tók til með hinni hend-
inni, til að halda byssunni stöð-
ugri og þá skaut Lenny hann.
Hún skaut hann þrisvar sinnum,
fyrsta kúlan hitti hann beint í enn-
ið milli augnanna, drap hann.
Hann missti byssuna og hún féll í
sjóinn milli bátanna og svo stóð
hann þarna eitt andartak og horfði
á okkur, tómum augum.
Svo lyppaðist hann ofan í hrað-
bátinn og bátana tvo rak hvorn frá
öðrum.
Pollý fól andlitið við barm Alísu
og grét lágt. Meðan á öllu þessu
stóð hafði Alísa haft sinnu á að
gæta þess að Pollý sæi ekkert. Hún
heyrði það sem sagt hafði verið en
sá ekkert.
Lenny horfði á byssu sína and-
artak, svo lét hún hana detta !
vatnið, um leið og hún sökk komu
upp marglitar loftbólur.
13: MULUGAN:
Rétt fyrir neðan leið 46 yfir
Hackensac ána er gömul bryggja
og þar bað Lenny okkur að setja
sig á land. Ég sagði henni að þetta
væri viðsjárverður staður að nóttu
til og það væri betra fyrir hana að
koma aftur til bátaleigunnar með
okkur. En henni fannst ekkert vit
í því og sennilega hefur það verið
rétt hjá henni.
En hvað ætlaði hún þá að gera?
Hún varð að klöngrast upp á bakk-
ann að hraðbrautinni og hvað svo?
Hún brosti bara til mín og hristi
höfuðið. Ég bað hana að leyfa mér
að koma með og fylgja henni að
minnsta kosti upp á veginn.
— Vertu kyrr hjá konu þinni og
barni, Johnny, sagði hún.
Pollý var nú sofnuð ( fangi Al-
ísu og Alísa sagði ekki eitt einasta
orð. Ekkert þakklæti, engar kveðj-
ur. Lenny sté upp úr bátnum, stóð
eitt andartak á bakkanum og horfði
á okkur, svo gekk hún upp ó bakk-
ann og byrjaði að klöngrast upp á
veginn. Hún var lítil og einmana-
leg og nóttin luktist um hana eins
og hún væri ekki til.
í
t
Ég hélt áfram upp eftir ánni ó
litlum hraða. Ég hefði ekki þorað
að gefa fulla bensíngjöf og geys-
¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥+¥¥¥¥¥¥¥■¥¥¥■¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥■¥¥¥¥
*
4
*
4
FRAMHALDSSAGAN SÖGU
■k
■K
-K
-K
-K
-K
í
* EFTIR E. V. CUMNINGHAM |
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★^★'^★^^★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★'^★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★'^
-K
-K
-K
-K
-K
28 VIKAN-JÓLABLAÐ