Vikan - 05.12.1968, Qupperneq 42

SJÁLFVIRK
ÞVOTTAVÉL
5 KG.
SJÁLFVIRK
ÞVOTTAVÉL
4 KG.
KÆLISKÁPAR FIMM STÆRÐIR
AFBORGUNARSKILMÁLAR
Snorrabraut 44 - ReykjavlK.
Pósthólf 119 — Símar 16242 — Í5470
um sig brekáninu, fóru samt að
glamra í honum tennurnar. Hann
dró brekánið upp yfir höfuð og
andaði niðurundir, en ekkert dugði.
Það var ömurlegt að hlusta á þetta.
— Það verður að hita eitthvað
ofan í hann, sagði Lars Syversen,
og aftur urðum við að skríða fram
úr. Við höfum vatn á dunki og
settum nú upp ketilinn. En þegar
við opnuðum kaffidósina, kom í
Ijós að hún var tóm. Það var bara
ofurlítill kaffibætismoli eftir.
— Skítt með það! Það er fullgott,
sagði Lars, — það verður þó að
minnsta kosti hægt að velgja sér ó
því.
Kaffibollarnir voru brotnir, en
það var ágætt að drekka úr dósinni,
og nú létum við hana ganga á milli
okkar.
— Gleðileg jól, sagði Pétur um
leið og hann bar dósina upp að
vörunum, og auðvitað urðum við
að gera það sama og skipstjórinn,
og þó fannst okkur jólin vera kom-
in.
Þegar Pétur var búinn að velgja
sér fyrir brjóstinu, varð hann kát-
ur við og fór að skamma okkur
hina fyrir það, að við værum ekki
nógu hreinlótir. Eiginlega væri sér
ekki samboðið að liggja hér hjó
okkur í nótt, sagði hann— og væri
ekki Lars Syversen karlægur aum-
ingi, þá mundi hann reka okkur alla
út úr kóetunni.
— Hvern varstu að kalla karlæg-
an aumingja, spurði Lars Syversen.
— Það varst þú, sagði Pétur með
meðaumkvun. — Þú hefur alltaf ver-
ið blessaður dauðans aumingi.
Manstu eftir því, þégar við geng-
um saman til prestsins? Þurfti þó
ekki að flengja lexíurnar inn í haus-
inn ó þér?
— Jæja, svo að þú ert þó búinn
að gleyma vandarhöggunum, sem
þú fékkst, sagði Lars og horfði upp
í loftið. — En ef þú heldur að þú
sért hreinlátari en annað fólk, þá
er það hreinasti misskilningur. Og
þar með fór Lars að brölta fram úr
og bisa við að nó hreinum nær-
fötum úr kistli sínum. Svo varð
hann að fara út ó þilfarið, og þeg-
ar hann kom inn á skyrtunni var
svo mikill hrollur í honum, að hann
varð að fá volgan sopa að drekka.
Þegar honum var farið að hlýna
undir brekóninu, fóru qömlu menn-
irnir að tala um unga fólkið nú á
dögum. Þeir voru steinuppgefnir
oq þungeygðir, en vitundin um það,
að nú væru jólin komin, hélt fyrir
beim vöku. Þeir höfðu líka sitt af
hverju að tala um. Þeir gófu okkur
ungu mönnunum það heilræði að
stíga aldrei ó skipsfjöl framar, en
aerast heldur klæðskerasveinar. Að
lokum voru þeir orðnir svo berorð-
ir í okkar aarð, að við qátum ekki
þolað það lenqur, — við fórum líka
að brölta fram úr og nó okkur í
hrein nærföt.
Við stóðum bóðir úti ó þilfarinu
og snerum baki að hríðinni. Ég
kallaði til félaga míns:
— Er hann ekki svalur?
— Það er eins og maður sé hýdd-
ur um allt bakið, sagði hann skjólf-
andi.
Þegar við komum inn, fengum
við að skríða innundir brekánin hjá
gömlu mönnunum. En stundarkorni
seinna urðum við að fara ó fætur
aftur og klæða okkur í öll þau föt,
sem við áttum, og þessi lögg sem
við áttum eftir af kaffi kom okkur
nú í góðar þarfir.
Bóturinn vaggaði á öldutoppun-
um. Stormurinn söng f siglunni og
við vorum alveg að festa svefninn,
þegar Pétur skipstjóri reis upp við
dogg og ýtti við okkur:
— Fyrst það er nú aðfangadags-
kvöld, sagði hann, — þó verðum
við að minnsta kosti að haga okkur
eins og kristið fólk. Við verðum þó
að minnsta kosti að syngja sálm.
— Víð höfum enga sólmbbók,
sagði Lars Syverssen. Hann var bú-
inn að breiða upp yfir höfuð.
— Ja, ég get nú vel trúað, að
þú sért búinn að gleyma barnalær-
dómnum þínum, sagði Pétur. En
það er nú samt ekki loku fyrir það
skotið, að við hinir kunnum eitt-
hvert hrafl úr honum.
Lótum strákana byrja! Svo tökum
við undir. Við syngjum ,,Heims um
ból".
Það var ekki um neitt að velja
og þegar skipstjórinn skipar, þó er
ekki um annað að ræða en hlýða,
hvort sem maður ó að rffa segl eða
taka ó versi. Og okkur fannst nærri
því eins og við væru heima í hlýrri
baðstofu, þegar við risum upp ó
olnbogann, nudduðum stýrurnar úr
augunum og sungum rámri röddu:
,,Heims um ból
helg eru jól,
signuð mær
son guðs ól . . . ."
Þegar sálmurinn var ó enda,
krosslagði Pétur skipstjóri blöðru-
sprengdar hendurnar ó brjóstinu og
las Faðirvorið með hárri raustu. Svo
óskuðum við hver öðrum gleðilegra
jóla og hnigum út af á ný. Iskald-
an súginn lagði inn um gisinn kó-
etuvegginn og beint í hnakkann á
okkur. En svefninn deyfir öll áhrif,
líkaminn verður blýþungur og mað-
ur sekkur, sekkur ( eitthvað mjúkt,
maður vaggast og er eins og ó reki.
Var ekki einhver að syngja eða var
það vindurinn að kveða rökkur-
söngvana sína við sigluna? Við
snúum okkur á hina hliðina og verð-
um varir við sviða í höndunum og
þungan nið hafsins — en svo sigrar
svefninn aftur — vagga — vagga
— þei, þei og ró, ró! ☆
— Gettu hvað hann er þungur
án fatanna!
42 VIKAN-JÓLA HLAÐ