Vikan - 05.12.1968, Side 67

AXMINSTE R!
i.uiífavejíi
um fjötur um fót. Ég verð. líka barón, einhverntíma í framtíðinni,
en ég ætla eltki að láta það hafa áhrif á mig.
— Þér skuluð reyna að gleyma þessu, sagði Soames.
— Ó, nei, sagði ungi maðurinn í bænarrómi. — ég verð að hafa
mig allan við, annars glata ég öllum tækifærum. Og til þess að
sanna að mér er alvara, þá get ég sagt yður að ég er búinn að fá
atvinnu, ég hefi gerzt meðeigandi í útgáfufyrirtæki. Það er auð-
vitað faðir minn, sem leggur peningana til.
Augu Soames hvíldu rannsakandi á þessum ákafa, unga manni.
— Ég hefi ekkert á móti yður, herra Mont, — en Fleur er mér eitt
og allt. Eitt og allt, skiljið þér það?
— Hún er mér líka eitt og allt.
— Það getur verið. Ég er yður þakklátur fyrir að segja mér
þetta. En höfum við þá nokkuð að ræða um frekar?
— Mér er auðvitað ljóst að þetta er allt undir henni komið, sagði
Michael með vonleysisróm.
— Það er vonandi að það standi lengi á henni ennþá. Reynsla
mín í lífinu hefir ekki gert mig hlyntan því að fólk bindist hjú-
skaparböndum í fljótræði. Verið þér sælir, herra Mont, ég skal
ekki segja Fleur frá samtali okkar .. :.
Eftir miðdegisverðinn elti Soames Annette inn í svefnherbergi
hennar. Hún settist við snyrtiborðið, en Soames stillti sér upp
fyrir aftan hana, með sundurrifna bréfið í hendinni, sem hann
skrúfaði niður í jakkavasa sinn. Hvað skyldi Annette vera að hugsa
um? Hann hafði aldrei skilið nokkra konu, nema Fleur. Og hann
skildi hana eiginlega ekki heldur. Soames tók skyndilega ákvörðun
og rétti fram hendina með bréfinu.
- Þetta fékk ég áðan. Ég reif það sundur, en þú getur samt lesið
hvað í því stendur....
Annette tók við bréfinu og las það, orð fyrir orð. Svo iét hún það
falla niður á borðið og skalf, eins og ai kuldahrolli.
— Viðbjóðslegt, sagði hún og reyndi að brosa.
— Það er rétt hjá þér, sagði Soames fyrirlitlega, — en er það
rétt með farið?
— Og ef það væri satt?
— Þú viðurkennir þetta þá? sagði Soames og röddin var ísköld.
j J___
— Ég viðurkenni hvorki eitt né annað. Það er heimskulegt af
þér að spyrja. Maður í þínum sporum ætti ekki að spyrja. Það er
hættulegt.
Soames gekk einn hring um gólfið til að reyna að ná valdi á til-
finningum sínum og ofsalegri reiði. — Manstu hvað þú varst, þegar
ég kvæntist þér? Gjaldkeri á veitingastofu!
— Og manstu að þú varst helmingi eldri en ég þegar ég giftist þér?
Augu þeirra mættust, eins og brugðið væri brandi.
— Ég ætla ekki að munnhöggvast við þig, en ég krefst þess að
þú hættir þessu — þessari vináttu, sagði Soames. Annars verð
ég sjálfur að tala við þennan náunga.
VIKAN-JOLABLAÐ 07