Menntamál - 01.03.1955, Blaðsíða 47

MENNTAMÁL
39
og kvenna. Eins og nærri má geta, svíður konum þetta
mjög, á þessari öld frelsis og jafnréttis, og láta oft til
sín heyra um þau efni. En ráðamenn þjóðarinnar hafa
ekki enn viljað viðurkenna á borði, að slíkar kröfur væru
réttmætar. — Stjórn brezku kennarasamtakanna tjáði
mér, að hún væri að sjálfsögðu hlynnt launalegu jafnrétti
karla og kvenna, en fær ekki að gert.
Ég læt svo frásögn minni lokið, þótt margt sé enn ósagt.
Þessi Bretlandsdvöl mín er að sjálfsögðu fyrst og fremst
persónulegur fengur fyrir mig. Ég varð þar fyrir ýmsum
góðum áhrifum, kynntist þar svo mörgum, ágætum starfs-
systkinum og naut svo mikillar vinsemdar þeirra og fyrir-
greiðslu, að yfir það mun aldrei fyrnast í vitund minni.
Hins vegar taldi ég rétt, og raunar skylt, að skýra nokkuð
frá ýmsu, sem fyrir augu bar, ef það kynni að verða ein-
hverjum til umhugsunar og fróðleiks.
Eins og ég vænti, að frásögnin beri með sér, tel ég
brezka skólastarfsemi í ýmsu mjög athyglisverða, — og
í ýmsum greinum gæti hún verið okkur beinlínis til fyrir-
myndar. En mest af öllu í starfi þeirra met ég þó hina
miklu, siðlegu festu, sem hvarvetna er svo áberandi. Mér
virðist það augljós sönnun þess, að Bretar leggja meiri
áherzlu á uppeldi en ítroðslu. Mætti það verða okkur fyrir-
mynd á komandi tímum.