Menntamál - 01.08.1962, Qupperneq 18

108
MENNTAMÁL
Með þeim einhæfu lestrarprófum, sem við notum í dag,
hljótum við að hlúa að einhæfri lestrarkennslu. Einhæf
lestrarkennsla er óraunhæf ef framtíð einstaklingsins er
höfð í huga. Það vita allir, að fullorðið fólk notar hljóð-
lestur miklu meir en raddlestur. Ekki ber þetta svo að
skilja, að ég vilji fella niður raddlestrarkennsluna, því að
öllum er nauðsynlegt að geta lesið upphátt og áheyrilega
fyrir aðra. Því legg ég til, að raddlestur og hljóðlestur
fái nokkuð jafnan hlut, sérstaklega eftir að komið er í
10 ára deildir.
í stafsetningu og reikningi skal semja stöðluð próf fyrir
10—12 ára aldursflokkana. Verði þetta gert samkvæmt
námskrá og ættu kennarar með því miklu auðveldara
með að gera sér grein fyrir kunnáttu barnsins og stöðu
þess í þeim aldursflokki heldur en nú er. En eins og áður
er sagt, verður að gæta mikillar varúðar með þessi próf,
þar sem reiknað er með, að hægt sé að nota þau nokkur ár.
Mér virðist í fljótu bragði, að þetta myndi vera mikil
hjálp fyrir kennarann og gefa honum meiri möguleika á
því að fara rétt með námsefnið.
Engin sameiginleg próf verði í lesgreinum, hvorki á
miðjum vetri né að vorinu. Hins vegar leggi kennarinn
að sjálfsögðu fyrir börnin próf í því námsefni, sem hann
hefur farið yfir. Reikna ég þá með, að námskrá verði lögð
til grundvallar, en kennurum að öðru leyti gefnar frjálsar
hendur. Að vori fær barnið vitnisburð eftir vetrarstarfið
og fer þá kennarinn eftir ástundun nemandans og náms-
árangri yfir allan veturinn, en mælir ekki árangurinn
eftir aðeins einu prófi, eins og nú er gert. Ég vil í þessu
sambandi taJca fram, að tillögurnar um að leggja niður
sameiginleg próf þýða elcki það sama og leggja niður öll
próf eins og oft hefur komið fram, en er byggt á hreinum
misskilningi. Með þessu viljum við losa kennarann við ut-
anaðkomandi áhrif, sem trufla kennslu hans. Við viljum
gefa kennurunum kost á að vinna í friði með börnum sín-